Runa

Pisarka ukazała rewelacyjnie tło historyczne. Dziewiętnastowieczny Paryż, no i ten zakład ? początki psychiatrii. Aż ciarki dostałam. Nigdy w życiu nie chciałabym żyć w tamtych czasach. Musiałam książkę rozłożyć na kilka dni, bo do łatwych nie należny. Ale gdy skończyłam, stwierdziłam, że to była bardzo dobra książka.
Gdy ją przeczytałam, zaczęłam szperać w internecie odnośnie tego szpitala. Odnalazłam, że istniał naprawdę, a co najgorsza ci lekarze także istnieli. A zatem Charcot i Babliński istnieli naprawdę! :O
Co do głównych bohaterów? wkurzali mnie. Byli tacy, zbyt pewni siebie. A ta pewność ich zżerała od środka. W chorych pacjentach nie widzą ludzi tylko bawią się jak jakąś zabawkę. Tak ja przynajmniej to odebrałam. Dopiero potem Jori, widzi w nich ludzi a nie materiał na badania. Mała Runa, główna bohaterka, wzbudzała we mnie lęk, niepokój. Jednocześnie się o nią bałam. Chciałam by skończył się dla niej ta cała tragedia.
Wstrząsnęło mną także coś innego. Na początku książki zostaje opisane jak jeden z ojców trzymał swoją chorą córkę w boksie dla koni. Dawał jej jedzenie wtedy kiedy karmił zwierzęta. Nie martwił się o nią. Wręcz przeciwnie ? brzydził się nią. Gdy Jori informuje go, żre gdy ona wróci jak tylko ona wyzdrowieje, to on nie chciał o niej słyszeć. Uważał, że jest zarazą. Co to za ojciec?!
Od samego początku do końca, książka trzyma czytelnika w ogromnym stresie. Ten klimat mroczności można poczuć podczas czytania. Książka napisana w prostym języku. Czyta się jednak niełatwo, ale naprawdę warto przeczytać. Na pewno pozostanie na dłużej w głowie.

Mam dziś dla was recenzję książki pt.? Runa? Very Buck wydaną przez Wydawnictwo Initium, dzięki której po raz kolejny odbyłam podróż w czasie, tym razem do Paryża roku 1884. Nie będę was oszukiwać- pierwsze na co zwróciłam uwagę to okładka i od razu zapragnęłam sprawdzić jej zawartość, spodziewając się thrillera. Moje zaskoczenie nie znało granic w momencie, kiedy okazało się, że znalazłam tam o wiele więcej, bowiem jest to nie tylko thriller, ale również kryminał i... horror. Siedzę i zastanawiam się, jak przekazać wam wszystkie emocje towarzyszące mi przy jej czytaniu, ale również te, które czuję teraz. Oj! nie jest to łatwe, bo książka zrobiła na mnie piorunujące wrażenie. Moje serce niejednokrotnie trzepotało, jak spłoszony koliber, włosy stawały dęba, a wściekłość sięgała zenitu, gdy łzy ciekły po policzku. Jak pokazać świat Joriego znajdującego się po jednej stronie barykady i Runy, która była po jej drugiej stronie, nie zdradzając przy tym za dużo, abyście mogli przebyć tę samą podróż, co ja i doświadczyć całego wachlarza emocji. Autorka przeniosła mnie do mrocznego świata początku psychologii, miałam okazję obserwować bezwzględnych ludzi i to, co robili z ich zdaniem chorymi kobietami- wariatkami, traktując je jak króliki doświadczalne, ale mało tego zabrali się za małą dziewczynkę- pętając ją, niewoląc, aby złamać i karmiąc na siłę. Ale to za chwilę...