Rytm wojny (twarda)

a­cimy Jah Keved. To w jedną, to w drugą, to w jedną, to w drugą. Jak mamy zwy­cię­żyć, Jasnah? Jaki jest nasz osta­teczny cel? Powoli poki­wała głową. - Musimy zmu­sić Odium do zawar­cia umowy. Myślisz, że pozna­nie swo­ich mocy może pomóc ci to osią­gnąć? Minął ponad rok od czasu, kiedy Odium zgo­dził się na poje­dy­nek czem­pio­nów - ale od tam­tej pory Dali­nar go nie widział. Żad­nych odwie­dzin. Żad­nych wizji. Nawet posłańca. - nie da się do niczego zmu­sić - powie­dział Tref­niś zza ramie­nia Jasnah. - Mógł się teo­re­tycz­nie zgo­dzić na poje­dy­nek, Czarny Cier­niu, ale nie usta­lił warun­ków. I nie zrobi tego, dopóki wie­rzy, że wygrywa w tej woj­nie. Musisz go prze­stra­szyć, prze­ko­nać, że może prze­grać. Dopiero wtedy zde­cy­duje się na poje­dy­nek czem­pio­nó O ile jego warunki ogra­ni­czą jego straty. - Wolał­bym raczej cał­ko­wite zwy­cię­stwo niż coś, co pozwoli Odium się ase­ku­ro­wać. - Ach, cudow­nie. - Tref­niś uniósł dłoń i udał, że notuje. - Zapi­szę tylko, że chciał­byś zwy­cię­żyć. Tak, jakże to głu­pie z mojej strony, że sobie tego nie uświa­da­mia­łem, Czarny Cier­niu. Cał­ko­wite zwy­cię­stwo. Nad bogiem. Który obecne panuje nad twoją ojczy­zną i nie­dawno zyskał lojal­ność jed­nej z naj­po­tęż­niej­szych armii na pla­ne­cie. Czy mam mu też kazać, żeby upiekł ci coś słod­kiego w ramach prze­pro­sin za to całe zamie­sza­nie z koń­cem świata? - Wystar­czy, Tref­ni­siu. - Dali­nar wes­tchnął. - Pie­cze­nie to praw­dziwa tra­dy­cja - dodał Tref­niś. - Kie­dyś odwie­dzi­łem miej­sce, w któ­ jeśli prze­grasz w twoja matka musi upiec temu dru­giemu coś smacz­nego. Cał­kiem lubi­łem tych ludzi. - Szkoda, że nie zosta­łeś z nimi dłu­żej - mruk­nął Dali­nar. - Ha! Cóż, uzna­łem to za nie­mą­dre. W końcu byli kani­ba­lami. Dali­nar pokrę­cił głową, sku­pia­jąc się na zada­niu. - Tref­niś mówi, że musimy jakimś spo­so­bem prze­ko­nać Odium, że jeste­śmy zagro­że­niem. Ale ja sądzę, że to wróg nami mani­pu­luje. Ta sytu­acja z Tara­van­gia­nem wytrą­ciła mnie z rów­no­wagi. Mamy do czy­nie­nia z wro­giem, ale nie wyko­rzy­stu­jemy wszyst­kich narzę­dzi, któ­rymi dys­po­nu­jemy. Uniósł dłoń. - Dzięki niej mogę dotknąć jego świata, Kra­iny Ducha. A kiedy wal­czy­łem z Nala­nem, coś poczu­łem, coś zoba­czy­łem. A gdyby udało mi się odtwo­rzyć Pakt Przy­sięgi? Gdyby Sto­pieni prze­stali się odra­dzać, czy nie dałoby nam w koń prze­wagi nad Odium? Co zmu­si­łoby go, żeby nego­cjo­wał na naszych warun­kach? Jasnah z namy­słem zaplo­tła ręce na piersi. Tref­niś jed­nak nachy­lił się w jej stronę. - Wiesz, myślę, że on może mieć rację - szep­nął. - Z zawsty­dze­niem muszę przy­znać, że Czarny Cierń patrzy dalej niż my. Jest cen­niej­szy jako Kowal Więzi niż jako gene­rał... a nawet król. - To dobra argu­men­ta­cja, wuju - przy­znała Jasnah. - Ale po pro­stu się mar­twię. Jeśli twoje moce są tak nie­wia­ry­godne, eks­pe­ry­men­to­wa­nie z nimi wydaje się nie­bez­pieczne. Moje pierw­sze kroki w Dusz­ni­ko­wa­niu były cza­sami zabój­cze. Czego mogą doko­nać w podob­nej sytu­acji, przy­pad­kiem, twoje znacz­nie potęż­niej­sze zdol­no­ści? Była to słuszna uwaga, która spra­wiła, że spo­waż­nieli, pod­nie­śli kubki z winem i pili w mil­cze­niu. Kiedy tak stali, minął ich książę Kmakl w dro­dze do wyj­ścia z namiotu. Słu­chał skryby, która czy­tała mu pro­jekt listu do kup­ców z Thay­len. - Kolejna kwe­stia, wuju - zauwa­żyła Jasnah. - Ostat­nio, kiedy patrzysz na księ­cia Kma­kla, mru­żysz oczy. Wyda­wało mi się, że lubisz Fen i jej męża. - Bo ich lubię. Po pro­stu nie podoba mi się, z jak wielką biu­ro­kra­cją musi się bory­kać Fen, zanim cokol­wiek zosta­nie zro­bione. Azir­czycy są jesz­cze gorsi. Po co nazy­wać swego władcę ,,cesa­rzem", skoro musi uzy­skać zgodę tuzina róż­nych urzęd­ni­ków, by wyko­ny­wać swoje zada­nie? - Jeden z tych kra­jów to monar­chia kon­sty­tu­cyjna, a drugi repu­blika uczo­nych. - W gło­sie Jasnah brzmiało roz­ba­wie­nie. - Czego się spo­dzie­wa­łeś? - Że król będzie kró­lem - mruk­nął i jed­nym hau­stem wypił resztę wina. - Spo­sób rzą­dze­nia obu kra­jów ma tra­dy­cje się­ga­jące wielu stu­leci. Mieli całe poko­le­nia na udo­sko­na­le­nie pro­cesu. Mogli­by­śmy się od nich uczyć. - Jasnah spoj­rzała na niego z namy­słem. - Dni wła­dzy abso­lut­nej w rękach jed­nej osoby pew­nie wkrótce prze­miną. Nie była­bym zasko­czona, gdy­bym oka­zała się ostat­nim praw­dzi­wym ale­th