Rzecz o ptakach (twarda)

podróż nocnym pociągiem sypialnym z Walii do Londynu. Niewielki karton z parą burzyków w środku, jak później relacjonował, ,,wzbudził niemałe zdziwienie i wesołość u osób w sąsiednich przedziałach, które nie mogły zrozumieć, co jest źródłem miauczących i gdaczących odgłosów, dochodzących późnym wieczorem z zajmowanego przeze mnie pomieszczenia". Następnego ranka wystartował w długi lot do Stanów Zjednoczonych, upchnąwszy ptaki pod swoim siedzeniem, co w dzisiejszej erze kontroli bezpieczeństwa byłoby niemal niemożliwe. Podróż przeżył tylko jeden ptak. Mazzeo został odebrany przez pracownika linii lotniczej, który eskortował go służbową ciężarówką do wysuniętego najdalej na wschód skraju międzynarodowego lotniska Logan, gdzie ostrożnie otworzył karton i patrzył, jak jego pozostały przy życiu lokator rozprostował skrzydła, zatrzepotał nimi i odleciał w kierunku bostońskiego portu. Gdy burzyk dotarł do brzegu morza, nagle skręcił na wschód i zaczął sunąć ku otwartemu Atlantykowi, skąd od domu dzieliło go 5150 kilometrów oceanu. Dwanaście dni, dwanaście godzin i trzydzieści jeden minut później Lockley znalazł burzyka z obrączką o numerze AX6587 z powrotem w norze na wyspie Skokholm. Ptak pokonywał średnio 412 kilometrów dziennie ponad bezkresnym Atlantykiem przez niemal dwa tygodnie. Mazzeo otrzymał triumfalny telegram zaadresowany na Symphony Hall w Bostonie, lecz nie poznał całej historii, zanim Lockey nie przeanalizował szczegółów. Gdy burzyk pojawił się tak szybko na Skokholm, Lockley był przekonany, że coś poszło nie tak: pomyślał, że Mazzeo zapobiegawczo uwolnił ptaka w Londynie. W rzeczywistości uprzejmy klarnecista wysłał list z Bostonu niezwłocznie po wypuszczeniu swojego podopiecznego, lecz ten zostawił w tyle nawet pocztę. Dopiero gdy list od Mazzeo dotarł do Walii, dzień po przybyciu burzyka, Lockley zdał sobie sprawę, jak niesamowitą podróż odbył ten ptak z Ameryki z powrotem do swojego gniazda w Europie. ŚWIAT OBFITUJE w niemal niewiarygodne historie o zwierzętach odnajdujących drogę do domu z obcych im miejsc. Wiele z nich dotyczy domowych pupilów. W 1923 roku pewna rodzina z Oregonu zgubiła psa, Bobbiego, podczas podróży samochodem do Indiany. Po wyczerpujących poszukiwaniach, z ciężkim sercem wróciła do domu. Ku zaskoczeniu wszystkich sześć miesięcy później Bobbie pojawił się na progu ich domu w Oregonie - rozpoznawalny dzięki trzem bliznom i brakującemu zębowi - z poobdzieranymi łapami, parchaty, wyglądający jak skóra i kości, przeszedłszy 4184 kilometry przez niemal cały kraj w środku zimy. Gazety podchwyciły tę historię i Bobbie ,,Cudowny Pies" błyskawicznie został wyniesiony na szczyty sławy; jego właściciele otrzymali setki listów, klucze do miast, ordery, wysadzaną klejnotami obrożę i imitującą dom budę. Ponad 40000 osób odwiedziło go podczas targów Home Show w Portland. Historia Bobbiego została później opisana w książce, a pies następnie zagrał samego siebie w niemym filmie The Call of the West. Kiedy zdechł, burmistrz Portland wygłosił mowę pogrzebową na jego cześć, Rin Tin Tin [owczarek niemiecki, jeden z pierwszych i najsłynniejszych psów występujących w filmach - przyp. tłum.] złożył wieniec na jego grobie, a jego rodzinne Silverton zainicjowało coroczną paradę zwierząt domowych, która odbywa się od ponad osiemdziesięciu lat. Znany jest również przypadek Nindży, ośmioletniego kota dachowca, którego właściciele przeprowadzili się z Utah do stanu Waszyngton w 1996 roku. Kiedy po raz pierwszy został wypuszczony na powietrze w swoim nowym domu w Seattle, przeskoczył przez płot, i tyle go widziano. Ponad rok później identyczny kot o takim samym charakterze i tak samo dziwnie wyjący pojawił się w pierwotnym miejscu zamieszkania w Utah, wyglądając, zdaniem sąsiada, który go odkrył, jakby przeszedł wojnę. Zbieg okoliczności? Czy może Nindża przeszedł 1370 kilometrów z powrotem do swojego poprzedniego domu? Ta historia była na tyle wiarygodna, że została przedstawiona w telewizyjnym show Nature, wraz z przypadkiem Sootyego - kota, który wrócił na swoje miejsce, co prawda nie następnego dnia, po tym, jak jego właściciele przeprowadzili się na odległość ponad 160 kilometrów w Anglii. Niektóre z dzikich zwierząt zdają się wykazywać ten sam instynkt. W 1970 roku Służba Parków Narodowych w Stanach Zjednoczonych przesiedliła setki natarczywych niedźwiedzi czarnych w Parku Narodowym Yosemite w Kalifornii, lecz bez względu na to, jak daleko przenosiła helikopterem znajdujące się w stanie narkozy zwierzęta, uparcie powracały one do swoich dawnych kryjówek, co spowodowało, że strażnicy parku zrezygnowali z ich relokacji i zamiast niej wprowadzili program działań odstraszających. Bass małogębowy, gatunek ryby rodzimy dla wschodniej części