Sabat czarownic

Londyn druga połowa XVIII wieku. Główna bohaterka powieści Beatrice Scarlet stara się uporządkować życie po śmierci męża i syna, który został porwany przez Indian. Los sprawia, iż otrzymuje propozycję pracy w rodzinnym Londynie, gdzie ma pomagać opiekunkom w przytułku dla byłych prostytutek i kryminalistek imienia Świętej Marii Magdaleny. Beatrice szybko nawiązuje kontakt ze swoimi podopiecznymi, które korzystają z jej wiedzy medycznej oraz życiowego doświadczenia. Sytuacja zmienia się, gdy siedem młodych dziewcząt wysłanych do pracy w fabryce cygar znika w tajemniczych okolicznościach. Pozostawione przez nie ślady (pentagram wymalowany na środku pokoju i kozioł przybity do ściany) oraz zeznania świadków wskazują, iż dziewczyny były czarownicami, które odprawiły czarną mszę.

?Sabat czarownic? to drugi tom serii ?Beatrice Scarlet? autorstwa Grahama Mastertona. Książka napisana jest lekko, czyta się ją bardzo szybko i z dużą przyjemnością. Główna bohaterka to postać bardzo interesująca, kobieta głębokiej wiary i religii , co jednak nie przeszkadza jej w używaniu rozumu i poszukiwaniu racjonalnych wyjaśnień ?nadprzyrodzonych? zjawisk. Choć pomysł na historię uważam za bardzo dobry, sama historia trochę mnie rozczarowała. Mianowicie już na samym początku Masterton dostarcza czytelnikom garść informacji i wskazówek, które pozwalają połączyć fakty, przewidzieć dalszy rozwój wydarzeń i zidentyfikować złoczyńcę. Kolejne rozdziału ukazują poczynania Beatrice, która stara się odkryć, nie kto, a w jaki sposób dokonał zbrodni.

Mimo że akcja powieści rozgrywa się w realiach XVIII wieku, to nie zachwyca pod względem opisów, których jest bardzo niewiele. Również opowieści dziewcząt z przytułku Marii Magdaleny są wyjątkowo lakoniczne, a moim zdaniem mogłyby powiedzieć dużo o realiach życia w tamtych czasach. Niestety mimo informacji znajdującemu się na okładce, książka nie zawiera elementów horroru. Jednakże bardzo miło mi się ją czytało , dlatego zachęcam fanów Grahama Mastertona do jej przeczytania.

?...człowiek prędzej atakuje niż szatan, zwłaszcza jeśli przyłapie się go na robieniu tego, co nie trzeba.?

Pierwszy tom serii zatytułowany ?Szkarłatna wdowa? prowadził po aurze wierzeń w demoniczne istoty, diabelskie sztuczki, przekraczające ludzkie pojmowanie moce. Czarownice, wiedźmy i sekutnice rzucały urok na wszystkich i wszystko, co tylko im nie przypasowało lub sprzeciwiło się. Niewielkie pasma z tego klimatu odrodziły się w drugim tomie ?Sabat czarownic?. Tym razem to szatan wydawał się wieść prym, z ogromną pomocą mrocznej i ciemnej natury człowieka, przerażającym obliczem wciągającym w koszmar. Beatrice Scarlet, główna bohaterka serii, ponownie zaskakiwała wyjątkową intuicją i niezwykłymi umiejętnościami. Zdolna, utalentowana, wykształcona przez ojca mistrza aptekarstwa, przynosiła ludziom ulgę w cierpieniach własnoręcznie przygotowywanymi miksturami. Ale kobiety z połowy osiemnastego wieku były oficjalnie dopuszczane do nauki, musiały ukrywać wiedzę, inaczej posądzano je o konszachty z diabłem i kończyły tragicznie. 

Podróż z mężem pastorem za Atlantyk, do amerykańskich lasów Sutton, oprócz dwójki dzieci przyniosła też tragedie. Trzy lata po śmierci ukochanego, pięcioletni syn zostaje porwany, najprawdopodobniej przez Indian, a wszelki ślad po nim zaginął. Beatrice z powodu utraty miejsca na plebanii musiała wrócić do Londynu, niestety tylko z maleńką córką, i pracować w schronisku dla zbłąkanych kobiet. Ówczesna stolica Anglii nie należała do czystych i bezpiecznych. Zło czaiło się nie tylko w pozbawionych światła zaułkach i wąskich ulicach, ale również w miejscach, w których powinno gościć jedynie dobro. Scarlet od początku wyczuwała, że nie wszystko w przytułku było takim, jakim powinno być, dostrzegała nieścisłości tam, gdzie nie miały prawa zaistnieć. W jej detektywistycznym umyśle natychmiast odezwały się alarmujące dzwonki, a intuicja podpowiadała, aby podążać tropem niewyraźnych śladów, jeśli chciała poznać prawdę. 

Graham Masterton ciekawie prowadził postać, wybijał ze stereotypowego postrzegania kobiet w tamtych czasach, silnie osadzał we wciągającej intrydze z elementami sensacji. Powieść czytałam gładko i z entuzjazmem. Doceniłam wzorcowo rozłożoną dynamikę napięcia i emocji, oraz atrakcyjnie zapleciony ciąg nagłych zwrotów akcji. Jak na tego autora przystało, pojawiały się mocne brutalne sceny skręcające w stronę dewiacji i obrzydzenia, bohaterowie nie byli oszczędzani fizycznie i psychicznie, zaś nikczemność i podłość przybierały szalenie wyraziste kształty. Kilku elementów scenariusza zdarzeń łatwo domyśliłam się, szybko określiłam czarne charaktery. Ale i tak Masterton podkręcał wyobraźnię i sugerował grozę, nie na wysokim poziomie, lecz wystarczającym do odczuwania przyjemności z czytania, wkręcenia się w nurt zdarzeń i przeniesienia w świat przesądów. Bookendorfina

WIEDŹMY CZY OFIARY?

No i jest. ?Sabat czarownic?, druga część losów Beatrice Scarlet, trafiła na sklepowe półki, trafiła w ręce czytelników i fanom Mastertona, a szczególnie fanom części poprzedniej, robi naprawdę dobrze. Niby to tylko thriller, pomieszany z horrorem i historią, ale thriller, a to gatunek, który dogorywa już od tak dawna ? szczególnie jakościowo ? że chyba jest już żywym trupem, którego ruszać się nie chce. A jednak autor ?Manitu? dał radę. Po raz kolejny zresztą.

Londyn, rok 1758. Beatrice Scarlet jakoś sobie radzi. Praca w przytułku dla kobiet upadłych sprawia jej nawet przyjemność, jej samej udaje się nawiązać relacje, a wręcz i więzi z podopiecznymi, a one na dodatek zyskują szansę powrotu do społeczeństwa, dzięki wsparciu zatrudniającego je kupca. Ale z tym wsparciem coś jest nie tak. Kolejne kobiety, które trafiają do niego do pracy znikają bez wieści, a na dodatek kupiec twierdzi, że zaginione były? wiedźmami. Ale Beatrice, jak to ona, nie wierzy w nadprzyrodzone rzeczy i kierując się logiką i faktami chce ujawnić światu prawdę?

Graham Masterton to jeden z mistrzów horroru, co do tego nikt nie ma chyba wątpliwości. Ale, jak niemal każdy pisarz, nie samym tworem gatunkowym żyje, dlatego w swojej twórczości nie żałował nam poradników seksuologicznych, romansów, powieści historycznych i thrillerów. Z thrillerami zresztą było mu tak po drodze, że stworzył jedną z najeżonych serii tego typu ostatnich lat, bo tym właśnie jest cykl o Katie Maguire. A Beatrice Scarlet to taka jej dawniejsza wyraja, mająca mniej możliwości technicznych przy swoich śledztwach, mniej wsparcia także, ale wcale nie mniej zapału. I to w tym wszystkim fascynuje. Te ograniczenia, ramy i problemu, jakie ma.

A przy okazji ma też pokręcone sprawy, którymi zająć się musi. Bo kto, jak nie ona? Jedyny głos rozsądku i logiki w rzeczywistości, gdzie wierzy się w wiedźmy i złe siły. A te przypadki, które bada to takie sprawy, że w siły nieczyste uwierzyć można. Bo Masterton nie wyzbywa się tu swojego zamiłowania do horroru, wręcz przeciwnie, czym przyjemnie przełamuje schemat i intryguje. Bo jak tu może nie intrygować nas jak bohaterka rozwikła sprawę, która wydaje się paranormalna? I co właściwie się okaże? Bo jeśli paranormalne, to będzie fajne przełamanie, jeśli nie, będzie intrygujące, jak uda się to normalnie i logicznie wytłumaczyć.

No i jest tu klimat, dobra akcja, niezłe postacie i pisarstwo na poziomie. Bo Masterton wciąż świetnie pisze, potrafi zbudować świetny nastrój, zaserwować przyjemnie uchwycone realia czy rzucić jakimś trafnym porównaniem. Mnie to kupuje, chociaż za historycznymi książkami ? czy to stricte, czy quasi ? po prostu nie przepadam. Ale Masterton, to Masterton, nawet jeśli jego lektury były rozczarowaniem, a nieraz były, zawsze miał w sobie coś, co sprawiało, że sięgałem po kolejne. I ta powieść też coś ma, a przy okazji nie rozczarowuje.