Sam w dolinie

"Sam w dolinie" to trzecia tom serii Śmiertelne wyliczanki. Nie bez przyczyny zaczynam od tej informacji, ponieważ moim zdaniem najlepiej zacząć od pierwszej części, aby nie być zdezorientowany w wątkach, które zostały poruszane w poprzednich pozycjach.
Gdy tylko wzięłam książkę do ręki wiedziałam, że dostanę doskonały kryminał na wysokim poziomie. Czytając przepadłam bez reszty, śledząc poczynania śledczych, podążając za nimi od jednej ślepej uliczki do drugiej. Uwielbiam takie zagmatwane i nieoczywiste śledztwa, gdzie czytelnik musi śledzić każdy najmniejszy szczegół w fabule, aby "połączyć kropki" śledztwa. Muszę przyznać, że autorka rozegrała fabule po mistrzowsku! Ale czy nie do tego właśnie przyzwyczaiła swoich czytelników autorka?
Bardzo podobała mi się kreacja bohaterów, a także dialogi jakie między sobą prowadzili. (Tak, zwracam uwagę jak bohaterowie ze sobą rozmawiają i czy nie jest to przypadkiem "sucha gadka"????)
Co tu dużo mówić styl Pani Hanny Greń, ma w sobie siłę przyciągania. Uważam, że autorka została stworzona do tego, aby pisać powieści kryminalne, w każdej książce znajduje element zaskoczenia, sceny które wywołują u mnie silne emocje. Mimo iż, książka liczy ponad 500 stron, to uwierzcie mi, że nie mogłam się od niej oderwać. Ogromna ciekawość do tego, co stanie sie w dalszej części fabuły, nie pozwalała odkładać książki.
"Sam w dolinie" to bardzo dobry kryminał, który polecam ????

?Cudze chwalicie, swego nie znacie. Sami nie wiecie, co posiadacie.?- te słowa Stanisława Jachowicza zna chyba każdy z nas, a one po raz kolejny potwierdzają iż walory Polski w różnych dziedzinach, dorównują, a niekiedy nawet przewyższają zagraniczne. Nie inaczej jest w przypadku książek pisanych przez naszych rodzimych autorów, których nazwiska coraz częściej możemy dopisywać do listy swoich ulubionych twórców w tej dziedzinie.

Hanna Greń jest pisarką, której rzesza fanów rośnie z każdym, kolejnym dniem i nikogo to już nie powinno dziwić. Jej najnowsza książka ?Sam w dolinie? to trzecia już z kolei część śmiertelnych wyliczanek, które ja osobiście doradzam czytać po kolei, by móc lepiej odnaleźć się w zawiłych wątkach rodzinnych oraz osobistych tamtejszych policjantów. Gwarantuję, że nie pożałujecie, dostarczając sobie samym tylko i wyłącznie zwiększoną dawkę świetnego stylu z dużą dawką humoru.

Sama fabuła książki to próba rozwiązania przyczyny zamordowania troje ludzi, z których każde ginie w różny sposób, a wątkiem je łączącym zdaje się być tajemnicza osoba samotnego rolnika z Doliny Kromparku. Jak to oczywiście bywa w przypadku tej autorki w bonusie dostałem niezwykłą lekkość w równoważeniu wątków kryminalnych z obyczajowymi oraz umiejętne przeplatanie przeszłości z teraźniejszością, a wszystko to okraszone dużej klasy stylem słowa pisanego.

?Sam w dolinie? to ponownie świetnie skonstruowany kryminał z wątkiem obyczajowym w tle oraz intrygującą zagadką. Hanna Greń nie zawiodła i tym razem, trzymając bardzo wysoki poziom kreując przy tym ludzkich bohaterów z własnym problemami dnia codziennego na tle intrygującej fabuły. Realizm przedstawianych scen czy też dialogów momentami po prostu mnie zachwycał.

Pani Hannie gratuluję kolejnej znakomitej książki, a Was gorąco zachęcam do sięgnięcia po nią, by móc już teraz wyczekiwać na następne mam nadzieję części. ...

?Cudze chwalicie, swego nie znacie. Sami nie wiecie, co posiadacie.?- te słowa Stanisława Jachowicza zna chyba każdy z nas, a one po raz kolejny potwierdzają iż walory Polski w różnych dziedzinach, dorównują, a niekiedy nawet przewyższają zagraniczne. Nie inaczej jest w przypadku książek pisanych przez naszych rodzimych autorów, których nazwiska coraz częściej możemy dopisywać do listy swoich ulubionych twórców w tej dziedzinie.

Hanna Greń jest pisarką, której rzesza fanów rośnie z każdym, kolejnym dniem i nikogo to już nie powinno dziwić. Jej najnowsza książka ?Sam w dolinie? to trzecia już z kolei część śmiertelnych wyliczanek, które ja osobiście doradzam czytać po kolei, by móc lepiej odnaleźć się w zawiłych wątkach rodzinnych oraz osobistych tamtejszych policjantów. Gwarantuję, że nie pożałujecie, dostarczając sobie samym tylko i wyłącznie zwiększoną dawkę świetnego stylu z dużą dawką humoru.

Sama fabuła książki to próba rozwiązania przyczyny zamordowania troje ludzi, z których każde ginie w różny sposób, a wątkiem je łączącym zdaje się być tajemnicza osoba samotnego rolnika z Doliny Kromparku. Jak to oczywiście bywa w przypadku tej autorki w bonusie dostałem niezwykłą lekkość w równoważeniu wątków kryminalnych z obyczajowymi oraz umiejętne przeplatanie przeszłości z teraźniejszością, a wszystko to okraszone dużej klasy stylem słowa pisanego.

?Sam w dolinie? to ponownie świetnie skonstruowany kryminał z wątkiem obyczajowym w tle oraz intrygującą zagadką. Hanna Greń nie zawiodła i tym razem, trzymając bardzo wysoki poziom kreując przy tym ludzkich bohaterów z własnym problemami dnia codziennego na tle intrygującej fabuły. Realizm przedstawianych scen czy też dialogów momentami po prostu mnie zachwycał.

Pani Hannie gratuluję kolejnej znakomitej książki, a Was gorąco zachęcam do sięgnięcia po nią, by móc już teraz wyczekiwać na następne mam nadzieję części...

Niemal trzy lata przyszło mi czekać na dalsze losy ekipy policjantów z Bielska-Białej. Po Wydawnictwie Replika, które wydało dwie poprzednie części na kontynuację serii ?Śmiertelne wyliczanki? zdecydowała się Czwarta Strona Kryminału, za co jestem jej niezmiernie wdzięczna. Podobnie jak za to, że utrzymana została szata graficzna i rozmiar książek, dzięki czemu cykl tworzy spójną całość nie tylko pod względem treści, ale i wizualnym.

Tych, którzy nie czytali dwóch pierwszych tomów ?Chodzi lisek koło drogi? i ?Mam chusteczkę haftowaną? bardzo zachęcam do rozpoczęcia czytania właśnie od nich (są też dostępne audiobooki w abonamencie na Empik go). W przeciwnym razie może być trudno wejść w zawiłości wątków osobistych i rodzinnych policjantów, które są kontynuowane przez wszystkie części, a są, przynajmniej dla mnie, niemal równie ważne jak odrębne dla każdej powieści wątki kryminalne.

A ten w najnowszej części ?Sam w dolinie? jest wyjątkowo zagmatwany. Trzy ofiary zamordowane w zupełnie inny sposób łączy w pewnym stopniu nazwisko jednej z nich, samotnego rolnika zamieszkującego Dolinę Kromparku. Poza tym trudno znaleźć jakiekolwiek styczne, a policjanci kręcą się w miejscu sprawdzając wszelkie możliwe tropy, podążając niejednokrotnie w ślepą uliczkę.

Autorka włożyła w ręce mordercy jednej z ofiar specyficzne narzędzie zbrodni pokunę zwaną inaczej dmuchawką, czyli rurę bambusową, z której wydmuchuje się zabójcze, zatrute strzałki. Kto zdecydowałby się na tak oryginalne i dość trudne w użyciu rozwiązanie? Czy możliwe, że grasuje tu seryjny zabójca zmieniający modus operandi? Czy kieruje się przy wyborze ofiar motywem, którego policjanci nie znają? A może błędnie przypisują zbrodniom wspólny mianownik?

Bardzo wciągająca zagadka kryminalna, w której niemal tyle samo co brutalności jest i zagadkowości intryguje równie mocno jak osobiste perypetie bohaterów.

Tym razem najmocniej wybrzmiewają kulejące relacje Kostka Nakańskiego z bratem, który z uporem maniaka pakuje się w kłopoty licząc, że ten go z nich wyciągnie i rozmijanie się w oczekiwaniach odnośnie do przyszłości związku Marioli z Sokołowskim. Czy uda im się dojść do porozumienia?

Przyjemnie było wrócić do Bielska-Białej i ponownie towarzyszyć policjantom w ich śledztwie, które autorka przedstawia z olbrzymią realnością i pieczołowitością. Uwielbiam książki Pani Hani, czytałam wszystkie dotychczas wydane i od zawsze zachwyca mnie tak umiejętne łączenie przeszłości z teraźniejszością i równoważenie wątków kryminalnych obyczajowymi. ?Sam w dolinie? udowadnia, że autorka trzyma niezmiennie wysoki poziom, a lekkość, z jaką kreuje niejednoznaczne postaci, połączona z genialnie zbudowaną fabułą i naturalnymi, pełnymi humoru dialogami ponownie wzbudziła mój zachwyt.

Wracają rozwiązywać tajemnicze śledztwa Aspirant Konstanty Nakański i podkomisarz Mariola Konieczna. W nowej powieści lubiany za charakter i spryt umysłu Konstanty Nakański jest po awansie i zostaje nadkomisarzem co tylko bardziej motywuje do jeszcze większej pracy. Mamy zbrodnie, tajemnice i błyskawiczną fabułę... która tylko zachęca do czytania. Od początku mamy szereg tajemnic, dynamiczną fabułę i ciekawych bohaterów. Seria nie wymaga, żeby zaczynać od pierwszego tomu.

Najnowsza książka Hanny Greń okazuje świetnym kunsztem dla miłośników sensacji, śledztwo, które jest prowadzone jest strzelaniem na oślep. Co zrobić, gdy pojawiają się kolejne ofiary i ciężko je połączyć razem. Kilka zbrodni, jedna okolica, ale każda zbrodnia to inna Modus operandi. Nic nie pasuje ani miejsce, ani czas.
Góra naciska, żeby śledztwo zostało rozwiązane. Nadkomisarz Konstanty Nakański jest wezwany do morderstwa rolnika, metoda zabójstwa zostawia wiele do życzenia.
Kolejne zbrodnie są równie zaskakujące i szokujące, im dalej w las, tym ciemniej?
Hanna Greń ma talent w rozwijaniu napięcia, od początku książki mamy kilka tropów śledztwa, jest tajemniczo i sensacyjnie. Śledczy są charyzmatyczni i z różnymi stosunkami wobec siebie, co często urozmaica książkę o poczucie humoru.
Kryminał osadzony w polskiej realności, zobaczymy śledczych jak prawdziwych ludzi, problemami i z uczuciami.  
Czy te morderstwa to sprawa jednego mordercy?
Czy te zdarzenia to przypadek w czasie, które nie mają ze sobą nic wspólnego?
Seryjny morderca, który jest nieletni?


Bardzo fajna książka. Porwała mnie fabuła, polecam!