Same dobre wróżby

Szkoda, że książka taka, jak "Same dobre wróżby" nie trafiła w moje ręce, gdy chodziłam do liceum. Gdyby tak było, moja miłość do czytania odżyłaby nieco wcześniej.

Sama historia bardzo mi się podobała. Fabuła jest ciekawa, momentami bardzo zaskakująca, pełna poczucia humoru. Książka porusza kilka niełatwych tematów, ale nie zdradzę ich, żeby nie psuć Wam przyjemności z odkrywania sekretów tej powieści.

Początek był żwawy, rozbudzający ciekawość, po czym nastąpiło przyhamowanie i niestety powiało trochę nudą. Pod koniec wszystko fajnie znów nabrało tempa i końcówkę poznawałam z na nowo rozbudzoną ciekawością.

Każda z postaci jest inna, bardzo wyrazista i przy każdej można pomyśleć "Hej, znam kogoś takiego!". Najłatwiej było mi zrozumieć główną bohaterkę, Elizę, bo niejednokrotnie odnajdywałam w niej siebie sprzed (o mamo, aż boję się to napisać) prawie 20 lat.

Gdybym miała naście lat, ta lektura całkowicie by mnie pochłonęła i skradła moje serducho. Dziś jestem na nią troszkę za dojrzała. Polecam ją więc głownie nastolatkom .

Kiedy po raz pierwszy zobaczyłam zapowiedź książki ?Same dobre wróżby? Saszy Hady, pomyślałam: "To może być naprawdę dobre." Opis tylko podsycił moją ciekawość, dlatego z przyjemnością podjęłam się współpracy z Wydawnictwem Literackim przy tym tytule. Czy żałuję? Zdecydowanie nie. Choć książka nie wywołała we mnie nadzwyczajnych emocji, zwróciła moją uwagę na kilka istotnych kwestii, ważnych dla współczesnej młodzieży.

Nie jest tajemnicą, że w dzisiejszych czasach nastolatki często są "przyklejone" do ekranów telefonów lub komputerów. Niektórzy z nich to introwertycy, którzy nie przepadają za towarzystwem innych ludzi, a nawet swoich znajomych. Inni ucieczkę znajdują w grach komputerowych, pozwalających odreagować nagromadzone emocje. Są również tacy, którzy mają problemy z nawiązywaniem kontaktów w rzeczywistym świecie, bo np. są bardzo nieśmiali. To tematy bliskie współczesnemu społeczeństwu, które w dużej mierze opiera się na relacjach online.

Sasza Hady porusza w książce także tematykę introwertyzmu oraz relacji online, w tym pierwszych miłości. Przyznam, że na początku byłam nieco rozczarowana. Spodziewałam się lekkiej historii o młodych tarocistkach i wróżkach, a otrzymałam całkiem poważną opowieść o problemach rodzinnych. Ten nieoczekiwany obrót spraw trochę mnie zaskoczył.

Jeśli chodzi o styl autorki, nie mam większych zastrzeżeń. Jedyne, co mi przeszkadzało, to długie opisy, za którymi osobiście nie przepadam. Muszę jednak zwrócić uwagę na szatę graficzną książki, która robi wrażenie. Już na pierwszy rzut oka widać piękną okładkę z delikatnie połyskującymi elementami. W środku również znajdują się estetyczne grafiki, które dodają charakteru całości.

Fabuła przedstawiona jest z perspektywy szesnastoletniej Elizy, mieszkającej z przewrażliwioną matką i apodyktyczną babką. Jej życie nie jest usłane różami, ale Eliza nie narzeka głośno. Swoje przemyślenia i problemy dzieli w formie pisemnej z wirtualnymi przyjaciółmi: Mają, Patrykiem i Markiem. Ten ostatni zajmuje w jej sercu szczególne miejsce. Co ciekawe, każdy z bohaterów używa w internecie pseudonimów: Eliza to Mazzy, Maja to Chira, Patryk to Fearis, a Marek to Nyle.

Eliza postanawia zorganizować wyjazd w góry do domku cioci, mając nadzieję, że to zbliży ją do Marka. Niestety, plany komplikują się, gdy ciocia łamie nogę, a na horyzoncie pojawia się kuzynka Sara. Na szczęście, Sara jest pełnoletnia, więc wyjazd może się odbyć.

W pociągu okazuje się, że Nyle, na którego obecności Elizie najbardziej zależało, nie przyjechał. Na miejscu atmosfera staje się napięta, a pierwsze potyczki słowne wyraźnie pokazują, że młodzież ma problemy z rozróżnieniem świata wirtualnego od rzeczywistego. Szczególnie dotyczy to Fearisa, który ma trudności z adaptacją. Pewnego wieczoru jednak zjawia się nieoczekiwany gość, a serce Elizy znowu zaczyna bić szybciej.

"Same dobre wróżby" to historia pełna zaskakujących zwrotów akcji, komicznych pomyłek i momentów, które potrafią rozbawić (jak rozmowa o arszeniku, sytuacja z siekierą czy kleszczem). Czy warto przeczytać? Myślę, że tak, ale najlepiej przekonać się o tym samemu.