Samosiejki

Laureatka Paszportu Polityki, Dominika Słowik napisała świetnie skonstruowany, głęboko przemyślany zbiór opowiadań. Ponownie autorka mistrzowsko pisze, intryguje, wodzi za nos i sprawia, że czytelnik chce więcej i więcej.
Trudno powiedzieć o czym są te opowiadania. Z pewnością o jakże aktualnym kryzysie klimatycznym, naturze, jej sile przetrwania, panoszeniu się w koło niczym tytułowe samosiejki...stop, czy to na 100% natura się panoszy, czy może my, ludzie...
Tego dowiecie się z lektury tych wyjątkowych i całkowicie zaskakujących opowiadań.
Opowiadania są umiarkowanie popularną formą literacką. Niektórzy zarzucają im, że są za krótkie. Jednak Samosiejki pokazują, iż prawdą jest stwierdzenie, że nie rozmiar ma znaczenie. W tak niewielkiej, maksymalnie kilkunastostronicowej formie, jaką jest opowiadanie, każde słowo, każdy przecinek są ważne. I Słowik to doskonale wie.
Pisarka bawi się słowem, językiem, ale jednocześnie dba o poprawność wypowiedzi, o sens, znaczenie, o zmuszanie czytelnika do myślenia, a nie tylko bezrefleksyjne pochłanianie.
Obnażone, zaprezentowane wprost ludzkie lęki, obawy, strachy, ułudy. To wszystko sprawia, iż wielu czytelników w Samosiejkach znajdzie większy lub mniejszy fragment siebie.
To dobrze, czy żle?! To zależy. Dobrze, jeżeli treść opowiadań coś w nas pozostawi, zmusi do przemyślenia kilku spraw, a nawet do zmiany postępowania, innego życia. Liczę, że tak będzie z większością czytelników. Pewne jest, iż ten niewielki zbiór nikogo nie pozostawi obojętnym.
To doskonała, dopracowana, wysublimowana i jakże wrażliwa proza.
Dominika Słowik po raz kolejny udowodniła, iż świetnie pisze. Oby pisała, jak najwięcej. Polecam.

"Samosiejki" Dominika Słowik

Pewna kobieta na okres kilku tygodni traci wzrok, co uniemożliwia jej normalne funkcjonowanie, odbiera swoje otoczenie inaczej, niż kiedy widziała wszystko na własne oczy. Inna przedstawicielka płci pięknej, matka cierpi na meteopatię, bardzo dotkliwie odczuwa zmiany temperatury, pogody; co roku zapadała w sen zimowy, z którego wybudzała się dopiero w pierwszym dniu odwilży.
"Samosiejki" to kolejna odsłona literackich umiejętności debiutującej w 2015 roku powieścią "Atlas: Doppelganger", tej samej, która w 2019 roku zachwyciła krytyków, erów i czytelników bestsellerową "Zimowlą", która odbiła się na polskim rynku wydawniczym szerokim echem, a mowa tu o Dominice Słowik. Tym razem powraca do nas, po dwóch latach od premiery ostatniej książki z niczym innym, jak zbiór opowiadań. Przyznam, że do krótkiej formy, stanowiącej, w moim mniemaniu, próbkę talentu, zdolności literackich podchodzę, jak pies do jeża. Jak było tym razem?
W każdym z opowiadań zamieszczonych w pozycji ogromnie wybijający się niemal namacalny jest ten jakże charakterystyczny, typowy dla prozy Słowik styl pisania. Cechuje się on niesamowitą płynnością, równią, niepodrabialną w żadnym przypadku gładkością. Dokładnie tak, jak w "Zimowli" autorka na pierwszym planie umiejscawia rozbudowaną na każdej płaszczyźnie kreację bohaterów, ale nie byle jaką ? jest ona wyrafinowana, postaci oryginalne i omijające "książkowe stereotypy" szerokim łukiem. Są to sylwetki specyficzne, ekscentryczne, mające w sobie nutkę sentymentalizmu, marazmu. Dominika Słowik ugryzła temat tak, że rzeczywistość poznajemy z przeróżnych perspektyw, punktów obserwacji, co dodatkowo wpływa na naszą wizję dziejących się w opowiadaniach wydarzeń.
Nie mogę pominąć najważniejszego elementu, z jakim kojarzona jest twórczość Słowik ? realizm magiczny. Zarówno w tym, jak i innych tytułach odgrywa on bardzo ważną rolę. Jest to zabieg sztandarowy dla autorki, więc nie mogło go zabraknąć i w "Samosiejkach". Nie jest to książka, w której spotykamy "przyziemną" fabułę, czasami jest ona, nieco wybujała, momentami irracjonalna, ale tak właśnie miało być. Na moje oko jest to jeden ze skutków wprowadzenie realizmu magicznego, jest to celowe. Dzięki temu książka nabiera charakteru, to właśnie ten krok tchnął w nią tę ogromnie specyficzną, wręcz dziwną duszę.
Według mnie każde z opowiadań jest niewiarygodnie równe. Każdy element, nawet najbardziej detaliczny ma swoje miejsce, nie zasłania innego. "Samosiejki" są opowieściami wyważonymi, takimi, gdzie wszystko rozkłada się równomiernie. Dominika Słowik dba o to, by wszystko się dopełniało, tworzyło jedną, spójną całość, z pozoru nieoczywistą, a jednak.
W książce, w sposób niedosłowny, pośredni poruszone zostają problemy współczesnego świata, takie jak katastrofa klimatyczna, izolacja, choroby, wszystkie te, z którymi borykamy się na co dzień, które są nieodłączną częścią naszej codzienności, stanowią ważny element układanki zwanej życiem.
Polecam.
?6,5/10 ...

"Samosiejki" - niepozorny tytuł i dziwna okładka. To moja pierwsza myśl. Tymczasem niepozorna okładka skrywa zbiór niezwykłych opowiadań. Różnorodne i wielobarwne historie, w których autorka poddaje pod rozwagę sens istnienia człowieka bez natury. Pandemia pokazała, że przyroda bez człowieka odżywa, anektując opustoszałe miejskie przestrzenie. Kiedy ludzie izolowali się w domach, flora i fauna bez trudu wypełniły pustki. Czy może to działać w drugą stronę? Czy poradzimy sobie bez natury? Obyśmy nigdy nie musieli tego sprawdzać.

Zacznę od stylu autorki. Jest niezwykle oniryczny i sensualny. Laureatka Paszportu ?Polityki? udowadnia, że biegle posługuje się słowem. Momentami jej proza przypominała mi poezję Leśmiana, dużo tu symbolizmu i obecnej w jego poezji filozofii Henriego Bergsona. Stworzonej koncepcji élan vital pędu życiowego, swoistej siły motorycznej. Filozof widział świat w nieustannym ruchu, obserwuje jego ciągłe stawanie się ? proces powtarzającej się kreacji, niezwykłego momentu stwarzania z niczego, dzięki dynamicznej sile twórczej. U Dominiki Słowik to natura ma tę siłę twórczą i jest ona nadrzędna nad mocą człowieka. Te teksty zmuszają do zastanowienia. Czy jesteśmy świadkami powolnego końca antropocentryzmu? Czy aby ocaleć jako gatunek musimy się zwrócić ku naturze i zatrzymać nasze destrukcyjne działania?

Lubię opowiadania. To krótka forma literacka, dająca wiele możliwości. Mamy tu więc opowieści z dreszczykiem, jak tytułowe ?Samosiejki?. Historie zabawne i zmuszające do myślenia. Od wyrastającej w nosie fasoli, po sterującą pogodą matkę meteopatkę. Komentujące aktualne wydarzenia, jak ?Kwarantanna? i umiejscowione w innych czasoprzestrzeniach. Różnobarwne, dziwne i zaskakujące niczym łąką letnią porą. Ich wspólnym mianownikiem jest waga natury w naszym życiu. Lektura niepokojąca, nieoczywista i zmuszająca do refleksji. Jeśli szukacie niebanalnej i smakowitej literackiej uczty ??Samosiejki? polecają się pod rozwagę.

Za możliwość przeżycia przedpremierowo tej niezwykłej przygody serdecznie dziękuję ...