Samotne wyprawy

Myślałam, że ?Samotne wyprawy? będzie suchym poradnikiem pełnym faktów i wskazówek jak podróżować samemu. Liczyłam na to, że zmotywuję się do zwiedzania odległych zakątków świata bez obecności kogoś bliskiego, lub chociaż rozpalę w sobie jakąś niewielką nadzieje na to.

Po lekturze książki, wiem tyle, że niesamowicie podziwiam ją za jej działalność, choć nie ze wszystkimi treściami muszę się zgadzać. Znam ją dzięki serii "Blondynka na językach", w których prowadziła kurs językowy, nagrany również na płycie. Swego czasu, gdy na dojazdy do pracy poświęcałam ponad godzinę dziennie, to często tego słuchałam, jakieś podstawy z angielskiego zostały mi w głowie do tej pory.

Co do ?Samotnych wypraw?. Miałam wrażenie, że czytam pamiętnik z powklejanymi zdjęciami. Ja, czytelniczka romansów, pochłonęłam tą książkę w dwa popołudnia. Nie mogłam się od niej oderwać! Mimo olbrzymiej objętości pozycję tą czyta się niebywałe przyjemnie, głównie za sprawą stylu autorki. Czułam się, jakbym siedziała przy kawie z dobrą znajomą, a ona zdradzała mi kolejne niesamowite przygody, które przydarzyły się jej w jakimś odległym miejscu, raz zabawne innym razem mrożące krew w żyłach.

Muszę również przyznać, ze samotne wyprawy chyba nie są dla mnie. Boje się zbyt wielu rzeczy (autorka porusza również kwestię strachu w swoich książkach), ale kto wie. Nie mówię nie, może kiedyś nastąpi jakiś przełomowy czas w moim życiu i zaryzykuję.

Polecam, może nie jako poradnik, bo nie raz przekonałam się, że książka raczej nic nie zmieni (a może tylko ja tak mam), ale jako miłą odmianę od czytanych na okrągło gatunków.