Samotnia (twarda)

Ojciec Charlesa Dickensa był urzędnikiem admiralicji, a sam Charles pracował jako urzędnik sądowy. Doświadczenie to zainspirowało go do stworzenia jednego z najwybitniejszych dzieł literatury angielskiej. Samotnia jest prawdziwie monumentalnym tworem, jednocześnie najobszerniejszym w dorobku tego pisarza. Nie ma wątpliwości, że Dickens napisał Samotnię opierając się w dużej mierze na swoich własnych doświadczeniach związanych z prawem i sądownictwem. Co z tego wyszło?
Trudno jest napisać cokolwiek konkretnego odnośnie dzieła liczącego sobie grubo ponad 1300 stron. Nie chcę wchodzić w szczegóły, które mogłyby zdradzić zbyt wiele, a jednocześnie żałuję, że nie mogę o nich mówić. Zatem powiem jak najbardziej ogólnikowo: powieść Dickensa jest niesamowicie złożona, wielowątkowa, można ją rozpatrywać na wielu płaszczyznach, rozkładać na czynniki pierwsze, których ostatecznie wyszłoby mnóstwo! To, co najbardziej podobało mi się w tej książce, to szczerość autora. Spotykając na swojej drodze różnych bohaterów czytelnik czuje i wie, który z nich postępuje właściwie, a który nie jest godzien chociaż przelotnej myśli. Dickens gardzi ludźmi żyjącymi zgodnie z zasadą po trupach do celu oraz tymi, którzy są fałszywi w swoich przekonaniach. Bez względu na zasobność portfela człowiek powinien mieć choć krztynę pokory, dobroci i życzliwości. Tego naucza Dickens, za co bardzo go szanuję...
Samotnia prezentuje dwie narracje, ogrom intrygujących wątków, cały wachlarz wspaniałych (lub nie) postaci i piękny przekaz. Kilka miesięcy wcześniej przeczytałam Wielkie nadzieje i już wtedy pisałam w swojej recenzji, że Dickens to pisarz niesamowicie oryginalny, u którego nie znajdziecie żadnych schematów czy nudnych, niepotrzebnych wydarzeń. Swoją tezę podtrzymuję do tej pory, a nawet teraz, po przeczytaniu Samotni, jestem pewna, że Charles Dickens to pisarz niedoceniany i nadal dość słabo znany wśród czytelników XXI wieku. Mam nadzieję, że ta sytuacja ulegnie zmianie, ponieważ szkoda by było zaprzepaścić pamięć o tak wspaniałym autorze, od którego wiele można się nauczyć...
Charles Dickens przepięknie pokazuje ludzkie charaktery, namiętności, emocje i problemy. Samotnia kojarzy mi się głównie z moimi ukochanymi Nędznikami. Obie te książki przedstawiają bardzo ważne społeczne problemy i łamią wszelkie stereotypy związane zarówno z bogactwem, jak i z biedą. Dickens na kartach swojej powieści udowadnia, że nie można mierzyć wszystkich jedną miarą, nie można oceniać po okładce i nie można ślepo wierzyć w to, czym ktoś próbuje nas oczarować. Przekaz jest bardzo uniwersalny, jak najbardziej aktualny w naszych czasach. Zachęcam wszystkich do lektury i do wynoszenia z niej daleko idących wniosków. Charles Dickens pięknie pisze o trudnych zagadnieniach, przedstawia je w ciekawym świetle i prowokuje do przemyśleń. Serdecznie polecam!