Sanitariuszka

Książki Anety Krasińskiej mogłabym określić dwoma słowami - dogłębnie wzruszające. Pokochałam zarówno jej trylogię gdańską, jak i opowieść o losach Matyldy. Mniej przypadła mi do gustu seria Za głosem miłości/nienawiści?, ale to pewnie dlatego, że moim zdaniem Krasińska lepiej odnajduje się w realiach międzywojennych niżeli we współczesności.
O czym jest sanitariuszka? Przede wszystkim o powstaniu warszawskim i o młodych pełnych zapału ludziach, którzy uwierzyli w to, że uda im się zwyciężyć wroga za pomocą hartu ducha i kilku pistoletów. Co mogę powiedzieć o tej książce? Wzruszyłam się. Pani Aneta wie jak trafić w mój czuły punkt i sprawić, że nie będę mogła oderwać się od lektury. Lubię silne bohaterki, uparcie dążące do spełnienia swoich marzeń i ciężko pracujące na swój sukces. Co prawda, w pewnym momencie Amelia zapomniała o swoich marzeniach o zawodowym graniu na rzecz pomocy rannym, ale na szczęście miała u swoim boku życzliwe osoby, które jej o tym, co rusz przypominały. Autorka jak zawsze wykazała się znajomością realiów wojennych, a praca sanitariuszek przedstawiona została jako godna naśladowania misja. Momentami było nieco patetycznie, ale patos w tak doskonałym wydaniu to ja lubię. Opisów historycznych jest tu dużo więcej niż w Matyldzie i trylogii gdańskiej. Bądźcie więc na to przygotowani, sięgając po książkę. To nie Amelia jest tu bohaterem nr jeden a wojna i powstanie warszawskie, które okazało się klęską.
Bardzo serdecznie polecam wam tę książkę. To wartościowa i bardzo wzruszająca lektura, pokazująca okrucieństwo wojny i bezradność zwykłych ludzi. Krzywda, jakiej doznała Amelia, wstrząsnęła mną i skłoniła do refleksji nad tym, ile młodych kobiet znalazło się w podobnej sytuacji. Krasińska tą publikacją dołącza do coraz częściej zadawanego pytania ? czy było warto ? Czy ten bohaterski, aczkolwiek nie do końca nieprzemyślany zryw miał jakiekolwiek szanse powodzenia? Czy można było przeciwstawić się oprawcy w inny sposób? A o najważniejsze czy my Polacy pamiętamy o bohaterstwie tych młodych ludzi, którzy poświęcili swoje życie dla walki o ojczyznę.

"Sanitariuszka" Anety Krasińskiej to książka, która swoją tematyką dotyka niezwykle trudnego tematu w dziejach historii, jakim było powstanie Warszawskie. Książka wzbudza wiele emocji, szczególnie że powstała ona na podstawie prawdziwych wydarzeń. Książka przybliża nam historię rodziny Bogdańskich, gdzie młoda Amelia wszelkimi możliwymi siłami starała się utrzymać rodzinę. Była pianistką z wielkim potencjałem, udzielała lekcji gry na pianinie. Niestety po tym, jak jej młodsi bracia zdecydowali się na czynne wzięcie udziału w Powstaniu Warszawskim, Amelia zapisała się na kurs dla sanitariuszek, gdyż chciała mieć możliwość jakiejkolwiek kontroli nad ich poczynaniami. Właśnie ta decyzja zaważyła na jej późniejszym życiu, w którym była naocznym świadkiem tego, jak okrutni okazali się okupanci, jak bezwzględnie traktowali ludzi i ile zadawali im cierpienia i bólu. Heroiczna walka o odzyskanie wolności, jaka była toczona podczas Powstania Warszawskiego to temat, o którym dużo się mówi. Od tego czasu minęło już osiemdziesiąt lat, jednak wspomnienia są wciąż żywe, bo tak dramatycznych wydarzeń nie sposób zapomnieć. Z tego też powodu powstaje wiele książek, które nawiązują do tematu toczonych walk, niesionej pomocy i śmierci, która dotknęła niewinnych. Autorka pokazała nam zmagania o ludzkie życie, które toczyli sanitariusze, pielęgniarki i lekarze. To właśnie niedostrzegana pomoc, którą ludzie dawali innym w sytuacji, gdy ich życie było zagrożone. Ta książka wywołała u mnie wiele emocji, cierpienia, które niestety było realne i rzeczywiste. To, do jakiego okrucieństwa i braku człowieczeństwa jeden człowiek był zdolny w stosunku do drugiego, jest dla mnie nie do pojęcia. Jest to książka, obok której nie da się przejść obojętnie, niejednokrotnie podczas czytania łzy płynęły po moich policzkach, niestety jednak nie byłam w stanie ich powstrzymać, ale również nie chciałam odkładać książki na bok, bo uważam, że należy poznać naszą historię, ważne jest, abyśmy zgłębiali fakty z przeszłości i wiedzieli, jak wiele nasi przodkowie wycierpieli, abyśmy my mogli znajdować się w tym miejscu, w którym jesteśmy. Bardzo serdecznie polecam ten tytuł, bo ta historia została napisana na podstawie prawdziwych wydarzeń, to działo się w realnym świecie, a nie jest wyłącznie fikcją literacką.

Powstanie Warszawskie. Godzina "W". 1 sierpnia 1944 roku. Właśnie w ten dzień, o godzinie 17.00 na mocy rozkazu dowódcy Armii Krajowej, generała Tadeusza "Bora" Komorowskiego wybuchł zryw Armii Krajowej wraz z mieszkańcami stolicy, mający na celu wyzwolenia miasta spod niemieckiej okupacji. O tyle ważne, że miało się to dokonać przed wkroczeniem Armii Czerwonej, która parła za Zachód. Miało trwać kilka dni, trwało 63 heroicznej, nierównej walki.

W tym roku obchodziliśmy 80. rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego. Na 14 sierpnia została wyznaczona premiera książki pani Anety Krasińskiej pt. Sanitariuszka. To moje kolejne spotkanie z powieścią autorki. Z dużym zainteresowaniem przeczytałem cykl Trylogia Gdańska, który związany był z obozem koncentracyjnym w Sztutowie. W swoich powieściach pani Aneta porusza problemy kobiet, które walczą z przeciwnościami losu. Mieszka na Mazowszu i jeżeli pisała Sanitariuszkę w Bożej Woli (jeśli chodzi o gminę Jabłonna), to mieszkamy blisko siebie...

Okładka książki związanej z Powstaniem Warszawskim przedstawia młodą kobietę, sanitariuszkę. W tle powstańcze barykady, gruzy zbombardowanych domów. Jej spojrzenie jest bardzo ważne. Widać w nim odwagę i chęć niesienia pomocy poszkodowanym.

Główną bohaterką powieści jest młoda kobieta, Amelia Bogdańska. Jej pasją jest muzyka, zapowiada się na niezwykły pianistyczny talent. Pięknie gra na pianinie, a szczególnie uwielbia Fryderyka Szopena. Niestety wybuch powstania rzuca ją w wir pracy, jako sanitariuszka, do której zostaje przyuczona wraz z innymi warszawiankami.

Dzień po dniu poznajemy dramatyczne losy powstańców i heroiczną walkę sanitariuszek, które z ogromnym poświęceniem i odwagą ratowały rannych, narażając swoje życie pod ostrzałem niemieckiego okupanta. Jak wiadomo, brakowało podstawowych środków do ratowania, wody i żywności. W tak trudnych chwilach Amelia wraz z koleżankami dokonywały cudów, by ulżyć w cierpieniu poszkodowanym. Wykazywały się one ogromnym męstwem i determinacją, a niekiedy trudnymi życiowymi wyborami na polu walki.

Autorka z niezwykłą dokładnością opisała pracę sanitariuszek, wplatając zagadnienie w przepięknie skonstruowaną powieść. Złożyła im, kobietom, sanitariuszkom, pewien hołd, przypominając, że z niemieckim agresorem, walczyło się w taki sposób. Powieść ta jest pełna emocji, ludzkich dramatów, oparta na prawdziwych wydarzeniach, które miały miejsce 80 lat temu. To zapewne najważniejsza książka w dorobku pani Anety.

Polecam książkę wszystkim, którym ważny jest los powstańców warszawskich. Jest to lektura obowiązkowa.

Książki autorki nie raz gościły na moim profilu więc już dobrze wiecie, że odpowiada mi jej styl pisania.

Tym razem wracam do jednej z moich ulubionych tematyk książek, czyli druga wojna światowa.

Szykuje się powstanie, słynna godzina W wisi w powietrzu a chwytająca się rozmaitych zajęć Amelia stara się przeżyć z dala od niebezpieczeństw, mimo głodu i trudności owych czasów.

Po utracie ojca, gdy stracono wykładowców, dziewczyna bierze na barki trudy pracy i wraz z mamą i braćmi parają się czym się da.
Wciąż marzy o występach na scenie, móc grać Chopina na fortepianie.

Chcąc mieć oko na swoich młodszych braci postanawia zacząć szkolenie na sanitariuszkę.
W najgorszych snach nie przeczuwała, z czym będzie się musiała mierzyć podczas wykonywania tych obowiązków.

Pełna emocji historia obyczajowa, która skupia się na kobietach - co musiały przejść, na co musiały uważać a także z czym wiązał się ich zawód.

Z przyjemnością aczkolwiek okraszoną smutkiem, śledziłam losy Amelii i jej rozwój osobisty.
Jak dziewczyna z dobrego domu, będąca nieco lekkoduchem a także egoistką, przeistoczyła się w kobietę pełną determinacji, empatii i odwagi.

Jaką skorupą obrosła, by móc nieść pomoc innym w tych jakże dramatycznych okolicznościach i jakże trudnych warunkach.
Brakowało leków, był problem z higieną, wszystko się działo pod ostrzałem i z ryzykiem bombardowań.

Los ją mocno doświadczył, ją i jej rodzinę.
Były momenty, kiedy łzy cisnęły się do oczu - nie dziwię się w ogóle, iż Amelia wyparła pewne wydarzenia.
To ją uratowało, wierzę w to.
Jako kobieta wyobrażam sobie z czym musiała się zmagać i jaki wpływ by to na nią miało.

Na szczęście autorka nie wyidealizowała rzeczywistości, nie ma cudów, nikt nie uprawia miłości pod świstającymi nad uchem kulami (tal oglądałam ten film ) tylko jest smutna prawda ujęta w pięknych słowach.
Jest i miejsce na miłość ale też jest ono naturalne, trudne, ulotne i delikatne.

Ciekawa jestem, jaką historię autorka nam zaserwuje kolejnym razem.