Say You Swear

Nigdy nie sądziłam, że dostanie tego, czego od zawsze chciałam może być bardziej bolesne niż samo pragnienie i świadomość, że nigdy nie będę tego mieć. Nie ma niczego pomiędzy.?

?Say You Swear? książka z piękną okładką, pięknymi rysunkami, ale czy i historia była równie piękna? Nie dla mnie.

Po tych wszystkich pozytywnych recenzjach i płaczu na stories oczekiwałam, że i mnie chwyci za serce. Tak się nie stało, a ja najwidoczniej muszę przestać się tym sugerować. Ba! Muszę również z przymrużeniem oka patrzeć na recenzję z goodreads, bo dzięki tej wysokiej nocie też się nią zainteresowałam. Wydaje mi się, że już po recenzjach do ?Złodziej mego serca? powinna mi się zapalić czerwona lampka? najwidoczniej muszę zainwestować w dobry radar.

?Say You Swear? miała w sobie motywy, które lubię i które mogłyby sugerować lekką, bardzo przyjemną historię w odbiorze i taka faktycznie na początku była, natomiast później pojawiły się schody, głupie zachowania i postępowania, które doprowadzały mnie do frustracji.

W tej historii mamy tak naprawdę trzy główne postacie. Powiedziałabym nawet, że mimo wszystko był tutaj emocjonalny trójkąt. Tym postaciom brakowało głębszego rozwinięcia emocjonalnego. Brakowało w nich życia?

Chase to postać, która bardzo mnie irytowała. Był chodzącym red flagiem.

Noah, to była naprawdę dobrze skonstruowana postać. Samotny i nieco zagubiony. Sam na świecie z kochającą go mamą. Mamą, która była dla niego wszystkim. Idealny chłopak z sąsiedztwa.

I Ari? postać, która tkwi w zawieszeniu pomiędzy tym, co narodziło się przez lata, a tym, co pragnie serce. Pragnęła być chciana, kochana i rozumiana.

Mój największy zastrzeżenia do tej historii?

? To grubość tej książki, bo ona naprawdę jest za długa i czasami mnie nudziła, nie działo się tutaj nic specjalnego.

? Rozdziały były w dziwny sposób urywane. Urywane w angażujących momentach i doprowadzające do dezorientacji. Brakowało w nich łącznika. I wydaje mi się, że możecie sobie wyobrazić moje zdezorientowanie, kiedy np. dziewczyna po pewnej sytuacji wyjeżdża z wakacyjnego domu i nagle jest przeskok w czasie - 3 tygodnie po rozpoczęciu semestru, gdzie główna bohaterka jest załamana? Jakby?
*
? Ostatnie około 150 stron, w których pojawiło się wszystko. I to było naprawdę niepotrzebne. Wydaje mi się, że ta końcówka miała być emocjonalna i cóż? Nie dla mnie.
*
A dialogi? One chwilami brzmiały tak infantylnie... Brakowało im głębszego zaangażowania.
Natomiast jeśli chodzi o same relacje pomiędzy bohaterami, to brak komunikacji odgrywał tutaj największą rolę. Brak konfrontacji, brak jakiejkolwiek asertywności.
*
Nie spodobał mi się także zamysł autorki na wplecenie problemów niektórych członków z paczki. Dlaczego? Dlatego, że te problemy nie zostały w jakikolwiek sposób przybliżone ani rozwinięte. Dodatkowo przez ten zamysł miałam problem z rozróżnieniem, kto jest kim. Jeśli ten cały zabieg miał być zachętą do sięgnięcia po kolejny tom (jeśli wyjdzie seria), to przykro mi - nie zachęciła.
*
W tej historii najbardziej urzekła mnie mama Noah i to jakie wartości mu przekazała. Była naprawdę przeuroczą i mądrą kobietą, która pragnęła swojemu dziecku dać tyle, ile tylko mogła ????. Była jego motywacją, promykiem nadziei.
*
Na ten moment nie jestem w stanie napisać, czy polecam tę książkę, czy może wręcz przeciwnie. Natomiast! Widziałam bardzo dużo recenzji, które tę książkę polecają. Kto wie, może i tobie się spodoba?
*
Miłego,
Ania

?Say you Swear? to książka, która może nie porwała mnie od pierwszej stron, ale sprawiła, że przeniosłam się do czasów młodości, kiedy to przeżywało się pierwszą miłość i pierwsze rozstania.
Arianna i przyjaciel jej brata, Chase wraz z przyjaciółmi spędzają lato na plaży w Kalifornii. Oboje przeżywają wspaniałe dni nad oceanem. Są to ostanie chwile przed rozpoczęciem nowego etapu w życiu. To właśnie tam głęboko skrywane uczucie do Chasa przestaje być sekretem. Lato kończy się, a dziewczyna zostaje ze złamanym sercem.
Na ratunek przychodzi kapitan drużyny uniwersyteckiej drużyny. Noah Riley będzie jej nadzieją na lepsze jutro. Chłopak najpierw będzie musiał uleczyć jej zranione serce. Nie będzie to takie łatwe.
Książka potrafi dostarczyć cały wachlarz emocji. Od zakochania, bólu i rozczarowanie drugą osobą, złość, ale również uczucie zakochania i nadziei w wiarę w miłość. Zarówno Arianną jak i Noah to postacie z krwi i kości. Ich codziennie czytelności jak oglądanie telewizji czy wspólne gotowanie nadaje tej historii autentyczności. Są bohaterami, z którymi czytelnik zżywa się.
Narracja prowadzona jest głównie z punktu widzenia Ari, ale są to również rozdziały poświęcone Chase i Noah, dzięki czemu czytelnik ma możliwość lepiej poznać punkt widzenia każdego z tych bohaterów.
Tempo akcji jest zróżnicowane. Początek książek myślę, że można by trochę skrócić. Za to później czyta się coraz lepiej.
?Say you Swear? to pierwszy tom cyklu ?Boys of Avix? i już nie mogę doczekać się kolejnej części.

Zabieram się za ?Say You swear?. To druga książka od Meagan Brandy, którą dane będzie mi czytać. Podchodzę ze sceptyzmem, bo nasze pierwsze spotkanie bulo beznadziejne.

Po drodze kolejny zgrzyt: zapowiada się motyw trojkata emocjonalnego, którego tak bardzo nie lubię? 500 stron, drobny druk nie zachęcają do czytania. Cóż. Im szybciej zacznę tym szybciej skończę.

Nie wiem, czy jakikolwiek inny tytuł przeszedł tak długą (i wyboistą) drogę moich emocji. Początkowa niechęć i złość na siebie (ze w ogóle wzięłam ten tytuł po innym niewypale od autorki) przerodziła się w zachwyt.

Mam wrażenie, że ?Złodzieja mojego serca? napisała inna Meagan Brandy niż ?Say You Swear? bo tutaj nie było chaotycznej fabuły. Nie było luk, dziwnych bohaterów. Za to były emocje, piękne uczucia, zagubienie, poszukiwanie drogi. Była niepowtarzalna wieź matki i syna. Były wspaniałe rodziny trzymające się ze sobą mimo wszystko, grupa przyjaciół będących ze sobą od zawsze, za zawsze.

I był on. Noah. Ja wiem, że znów robię fokus na główną męska postać, ale tego mężczyznę musicie poznać i przekonać się na własnej skórze, jak fenomenalnie został wykreowany, może nawet zbyt idealnie. Zbyt altruistycznie. Bo ile człowiek może znieść i nie załamać się pod ciężarem życia? Choroba bliskiej osoby, świadomość, że może być się tym drugim, wykorzystywanym. Moment, w którym ukochana osoba cię nie poznaje. Dzięki niemałej objętości wszystkie te emocje zostały fenomenalnie oddane. WSZYSCY bohaterowie byli swietnie wykreowani, jednak Noah i Ari o jakieś cudo. Wahania dziewczyny, jej rozterki zostały oddane perfekcyjnie.

Nie zarwała dla niej nocy. Kulturalnie odłożyłam przy łóżku o 22, ale przy porannej kawie musiałam zabrać się za jej kontynuację.

Czy polecam? Tak. To piękna, emocjonalna historia o czystej, ciut zagmatwanej miłości.