Scenariusz chaosu

­nie war­gę, stro­jąc minę nie­zde­cy­do­wa­nej. Ni­czym w ja­kiejś re­kla­mie. Tyl­ko jej oczy w nie­kon­tro­lo­wa­nym od­ru­chu za­bły­sły we­so­ło. - Mo­gli­by­ś - Wsu­nę­ła kciu­ki w kie­sze­nie i wtu­li­ła gło­wę w ra­mio­na w za­baw­nym od­ru­chu. - Dziś, - do­pa­dło ją ja­kieś prze­my­śle­nie - za­pro­po­nuj co nie­co - mu­sia­ła się po­sta­wić, za­ma­sko­wać tę swo­ją ra­dość. W jej mnie­ma­niu do­bre sa­mo­po­czu­cie było prze­cież ozna­ką sła­bo­ści. - Ja­kieś, kino lep­sza ko­la­cja - rzu­cił au­to­ma­tycz­nie jak z pod­ręcz­ni­ka. - Po­ - nie chciał prze­sa­dzać i wyjść na de­spe­ra­ta. - Co do po­tem - szturch­nę­ła go łok­ciem, sama pa­trząc ja­koś spro­śnie - to ewen­tu­al­nie ja będę mia­ła pro­po­zy­cje. Urlop, mó­ Może by­śmy się gdzieś prze­mie­ści­li? - Gdzieś da­lej w ko­ry­ta­rzu skrzyp­nę­ły drzwi. - Do­bra, po­ga­da­my póź­niej. - Zła­pa­ła za klam­kę u drzwi swo­je­go po­ko­ju. - Po szes­na­stej za­dzwo­nię. Wy­bierz knaj­pę - nie­omal roz­ka­za­ła. - Film się ja­kiś wy­naj­dzie. - Po­sła­ła mu ca­łu­sa na do wi­dze­nia i znik­nę­ła w po­ko­ju. * Woj­ciech Ni­kom­ski stał przy oknie w swo­im ga­bi­ne­cie, opar­ty dłoń­mi o pa­ra­pet. Za­pa­trzył się na park, albo wła­ści­wie więk­szy ogród, roz­po­ście­ra­ją­cy się w dole, wo­kół rzą­do­we­go kom­plek­su. Nie było tego po­ran­ka ni­cze­go spe­cjal­ne­go w tym wi­do­ku. Kil­ka­na­ście na­gich drzew, cią­gle bru­nat­na tra­wa, oto­czo­na wit­ka­mi krze­wów roz­wle­czo­nych po skraw­ku te­re­nu chro­nio­ne­go so­lid­nym ogro­dze­niem. Ni­kom­ski nie był czło­wie­kiem lę­kli­wym. Nie mógł, nie tu­taj, nie na tym sta­no­wi­sku. Ba­na­łem by­ło­by chwa­le­nie go, ale trze­ba przy­znać, że był do­świad­czo­ny, na­praw­dę wie­le prze­szedł i jesz­cze wię­cej wi­dział. Mimo to był ostroż­ny w są­dach, lek­ko wy­co­fa­ny i ob­da­rzo­ny do­sko­na­łym we wła­snym mnie­ma­niu, ale i w opi­nii róż­nych - by­łych i obec­nych - prze­ło­żo­nych zmy­słem ana­li­tycz­nym i in­te­li­gen­cją. Jed­nym to im­po­no­wa­ło, in­nym prze­szka­dza­ło i od­sta­wia­li go w nie­byt w mało cie­ka­wy spo­sób. Na pew­no zaś bu­dził sza­cu­nek i re­spekt. Róż­nie oka­zy­wa­ny. Tego sza­re­go mar­co­we­go dnia mi­ni­ster Ni­kom­ski nie czuł w so­bie pew­no­ści ani siły do dźwi­ga­nia ogrom­nej od­po­wie­dzial­no­ści, co czy­nił od kil­ku lat, nie pod­da­jąc się stre­som czy wy­pa­le­niu. Miał w so­bie uczu­cie mi­sji. Uwa­żał, że je­że­li speł­nia swo­je za­da­nie w zgo­dzie z su­mie­niem, pro­sząc o bo­skie wspar­cie, to nie po­wi­nien po­pa­dać w zwąt­pie­nie. Jed­na­ko­woż od kil­ku dni kieł­ko­wał w nim nie­po­kój. Czy była to jed­nak pod­świa­do­ma re­ak­cja na to wszyst­ko, z czym miał do czy­nie­nia, czy może jed­nak ja­kieś prze­czu­cie? Wy­ostrzo­ny in­stynkt. Kil­ka lat, a może i kil­ka­na­ście, li­cząc prze­szłe dzie­je, wgłę­bia­nia się w spra­wy ,,cie­nia", nie­wi­docz­ne dla me­diów i zwy­kłych lu­dzi, wy­ro­bi­ło w nim sa­mo­czyn­ne bu­do­wa­nie sce­na­riu­szy. Wy­szu­ki­wa­nie przy­czyn i skut­ków. Ana­li­zo­wa­nie świa­ta pod ką­tem, któ­ry inni okre­śli­li­by jako fik­sa­cję. Mi­ni­ster po­tra­fił jed­nak nad tym pa­no­wać, nie uze­wnętrz­niać wszyst­kie­go, co kłę­bi­ło mu się pod czasz­ką. Stąd to wy­co­fa­nie, opa­no­wa­nie i po­sta­wa my­śli­cie­la pre­zen­to­wa­ne wo­bec lu­dzi. Miał też in­tu­icję, wy­czu­cie zna­ków ostrze­gaw­czych. Pol­ski dżi­ha­dy­sta, ko­lej­ny z tych, któ­rych uda­ło się wy­kryć, i je­den z nie­wie­lu, ja­kich zdo­ła­no poj­mać. Try­bik, któ­ry roz­sy­pał całą ma­chi­nę i od­krył me­to­dy. Niby nic wiel­kie­go, w ogól­nej ska­li pro­ble­mów, ale jed­nak na­tych­miast po­bu­dził jego czuj­ność. Z za­my­śle­nia wy­rwał go bzy­czek in­ter­ko­mu na biur­ku. Ni­kom­ski za­ło­żył oku­la­ry i nie­śpiesz­nie pod­szedł do sze­ro­kie­go, ciem­ne­go me­bla. - Słu­cham - po­wie­dział po wci­śnię­ciu gu­zi­ka. - Pa­nie mi­ni­strze - usły­szał... . . . ...(fragment)... Całość dostępna w wersji pełnej Spis treści Karta tytułowa Karta redakcyjna Scenariusz chaosu Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Rozdział 9 Epilog