Ściana

Czy lubicie książki obyczajowe? Takie, które potrafią wyróżnić się na tle innych powieści? Mam dla Was taki tytuł, autorka J. Harrow jest już znana, nie jest, więc to jej debiut. Od takiej książki wymaga się więcej, czy ?Ściana? sprawi, że chętniej będziemy sięgać po książki jej autorstwa? Czy historia Norberta i Nataszy sprawi, że będziemy czujniej przyglądać się sąsiadom? Czym jest ta metafizyczna ściana? Czasami warto jest się zatrzymać i głębiej zastanowić nad swoim życiem. O czym opowiada powieść?
Główną bohaterką książki ?Ściana? jest kobieta o imieniu Natasza, co można o niej powiedzieć? Z całą pewnością to, że życie zdołało ją bardzo dotkliwie doświadczyć, co spowodowało w jej osobowości pewne ważne zmiany. Kobieta stała się samotniczką, która zmaga się z silną depresją. Walka z nią jest bardzo trudna, pod warunkiem, że ktoś decyduje się na to, że tego chce. Bohaterka natomiast tkwi w obecnym stanie i twierdzi, że jest dobrze, jak jest. Nie ma przyjaciół, ceni sobie spokój i ciszę. Jedynymi bliskimi osobami w jej życiu są siostra i siostrzenica. Jej poukładane w ten dziwny sposób życie zakłóca nowy sąsiad i jego brat, czy to dobrze? Czy nieoczekiwane zdarzenia w końcu sprawią, że Natasza wyjdzie ze swojej skorupy, w której się zaszyła? Norbert jest nowym sąsiadem Nataszy, jego światem rządzi muzyka, nie wyobraża sobie egzystencji bez niej. Potrafi dzięki niej stanąć na nogi, ukoić negatywne emocje, które nim targają, jeśli natomiast chodzi o imprezy, to jest to pomysł jego brata. Z czasem zaczyna interesować się swoją sąsiadką, dziwiło i fascynuje jednocześnie. Zastanawia się, kim jest, co robi w życiu, dlaczego jest sama? Czy uda mu się otrzymać odpowiedzi na dręczące go pytania? Czy bohaterowie mają ze sobą coś wspólnego?
?Ściana? jest czwartą książką autorstwa J. Harrow, jest to powieść, która dotyka ważnych tematów i niesie za sobą przesłanie. Mamy tutaj walkę z depresją, wyniszczającą człowieka pustką, stratą bliskiej osoby, która może dotknąć każdego człowieka, nawet, jeśli wydaje się odporny, rozrywkowy, czy niesamowicie silny. ?Ściana? jest powieścią, którą spokojnie można określić mianem wielowątkowości, a z pewnością musicie się przygotować na to, że jest przepełniona wieloma trudnymi emocjami. Nie ma tutaj słodyczy, cukru i motylków, są trudy realnego życia, z którym wielu z nas się boryka, na co dzień. Każdy mierzy się z własnymi demonami, nie jest łatwo przyzwyczaić się do tego, że życie się zmieniło, że kogoś brakuje, bo chociaż cały świat mknie na przód to dla innego właśnie się skończył. Autorka ukazuje, że można być osamotnionym, żyć w zawieszeniu, zmagać się z depresją i mieć swoje lęki. W powieści ?Ściana? jest też wiele nadziei, po takich trudach w końcu ludzie, jak i bohaterowie zyskują szansę na o wiele więcej. Kreacja głównych bohaterów została ukazana przez J.Harrow na zasadzie kontrastu, przeciwności się przyciągają, w taki sposób rodzi się układ. Uważam, że ?Ściana? jest powieścią wartą przeczytania.

Trudno opisać mi to, jak ta historia zawładnęła moimi emocjami. Moje serce zostało roztrzaskane, ale czy autorce na nowo udało się je posklejać? Tego Wam nie mogę zdradzić, odpowiedzi musicie sami poszukać w książce.

Podobał mi się pomysł do kreację skrajnie różnych bohaterów. Ona samotniczka, borykająca się z depresją, ceniąca sobie ciszę i spokój. I on, mieszkający tuż za betonową ścianą imprezowicz i muzyk, dla którego dźwięki są ukojeniem bólu i smutku. Każde z nich ma trudną przeszłość, przeżycia, które nie pozwalają im normalniefunkcjonować. Czy zatem dwie tak odmienne osobowości może sobie nawzajem pomóc?

"Życie jest niesprawiedliwe. Gdy człowiek już je sobie zaplanuje, nagle zostaje zepchnięty w przepaść i leci w dół, zmierzając ku temu, co nieuniknione. A przed oczami przewija mu się wszystko to, co było dobre i piękne, co mogło dalej trwać, ale zostało brutalnie w tyle. W przeszłości, która stała się już tylko bolesnym wspomnieniem."

Mocno trzymałam kciuki za Nataszę, by wreszcie uporała się z depresją, by wyszła do ludzi, by uśmiechnęła się do mnie z kart książki. Z kolei jeśli chodzi o Norberta, to nim go dobrze poznałam, odczuwałam do niego niechęć. Głównie ze względu na to, jak wyglądały jego relacje z kobietami. Jednak z czasem zaczął pokazywać cechy, które bardzo sobie cenię u mężczyzn - cierpliwość, troska, humor. 

"(...) będą siedzieć samotnie, każde u siebie, pogrążone we własnych myślach. Po dwóch stronach tej samej ściany. Miał wrażenie, że dzisiaj ta ściana była o wiele grubsza niż zwykle."

J. Harrow porusza wiele ciekawych i ważnych tematów - trudne relacje rodzicielskie, wpływ przeszłości na przyszłość, radzenie sobie ze stratą, poczucie winy, depresja, samotność, uczucie pustki, lęki, kwestia zaufania, zrozumienie postępowania drugiej osoby czy kojąca siła muzyki.

Autorka doskonale potrafi budować napięcie, to przyciągając, to oddalając od siebie bohaterów. Namiętność, pożądanie... tego nie sposób było uniknąć. Wszystko zostało opisane z niezwykłym wyczuciem i smakiem. 

Historia pokazuje, że zawsze warto walczyć o siebie albo chociaż spróbować przyjąć pomoc od innych. Nie jest to łatwe, bo depresja to podstępna choroba, ale trzeba to robić.

"Ściana" to wzruszająca, dojrzała, trudna i realna powieść, która próbuje burzyć mury, jakimi człowiek się ogrodził. To pełen emocji, refleksji i nadziei romans o naznaczonych bólem wspomnieniach, tajemnicach, wyrzutach sumienia, fascynacji i namiętności. Czy układ, jaki zawarli Natasza i Norbert przetrwa? Sprawdźcie!

...

Dzieli ich tylko ściana, czy aż ściana ? Czy dwoje zupełnie różnych ludzi będzie w stanie zburzyć mur złożony z duchów przeszłości ?
?Dźwięki ciszy były dokładnie tym, czego od dawna pragnęła...?
Kobieta, która nie potrafi pozbierać się po stracie. Mężczyzna, który chce pomóc jej wyrwać się od dręczących ją demonów i miesięczny układ, który będzie dla nich dwojga wyzwaniem, ale też lekcją powrotu do życia.
Natasza żyje tym, co wydarzyło się niespełna rok temu. Kiedy obok wprowadza się nowy lokator, nie bardzo jest nim zainteresowana. Ale gdy jest to głośny, imprezowy typ ma go dosyć. Kilka spotkań, które nie są przyjemne, prowadzą do pewnej umowy. Czy dwie zupełnie inne osobowości będą w stanie pomóc sobie wzajemnie ? Czy miesiąc spędzony wspólnie będzie dla nich szansą na coś więcej, czy wpędzi ich w dodatkową pułapkę?
?Ich rany były głębokie. W sercach zostały blizny, ale wiedzieli już oboje, że nie było powodu, aby ciągle rozdrapywać.?
Jest to moje drugie spotkanie z Autorką i muszę powiedzieć, że jest naprawdę udane. Lektura jest napisana bardzo lekkim językiem, nie ma nurzących opisów, tylko ciągle się coś dzieje. Może bardzo emocjonalnie, w sposób rozkładający mnie, jako czytelnika na łopatki nie było, ale było dobrze. Osobowości głównych bohaterów są stopniowo rozkładane na czynniki pierwsze, tak samo jak dozowane są tajemnice i powody zachowań bohaterów.
Naprawdę miło mi się ją czytało, była naprawdę dobrą, wciągającą pozycją, która zasługuje na mocną, szczerą i solidną 8 !

Natasza jest samotniczką. Pewne wydarzenie wpędziło ją w głęboką depresję, z której nie potrafi się wydostać. I nie chce. Dobrze jej tak, jak jest. Dopuszcza do siebie tylko siostrę Monikę i jej córeczkę Alicję. Ma ciszę i spokój. Jednak pewnego dnia wszystko się zmienia za sprawą nowego sąsiada i jego brata. Ciszę wypełniają dźwięki muzyki, która ją irytuje. Ma dość dopiero co przybyłego sąsiada...
Norbert wprowadził się do nowego mieszkania. Sąsiedztwo mieszkańców mu nie przeszkadza. Imprezy za imprezą to pomysł jego brata Damiana. Głośne wieczory, fortepian za dnia. Muzyka to cały świat Norberta. To dzięki niej potrafi ukoić ból i smutek. A tajemnicza sąsiadka zza ściany zaczyna intrygować. Kim jest? Dlaczego mieszka sama? Nie tylko betonowa ściana oddzielająca mieszkania ich dzieli. Czy układ, na jaki się zgodzili przyniesie im jakieś korzyści? Co z tego wyniknie?

Za mną wszystkie dotąd wydane powieści Joasi: "Pozerka", "Nieodpowiednia dziewczyna" oraz "Nieodpowiednia chwila", z czego dwie ostatnie to dylogia. Tym razem historia z depresją oraz uczuciem pustki oraz radzeniem sobie ze stratą. Dwoje całkowicie różnych bohaterów. On rozrywkowy, ona samotniczka. Oboje posiadającą przeszłość, która w jakiś sposób na nich wpływa. U Nataszy widoczna gołym okiem jest depresja. Odosobnienie i zagłuszanie smutków. Jest małomówna, dokładna, perfekcyjna. Skryta, dokładna i mrukliwa. Permanentnie smutna, wycofana i cicha. Współczułam jej. Chciałam jej pomóc. Wyciągnąć dłoń i pomóc jej wyjść na proste nogi. Widać jej kruchość ale i jakąś siłę walki. Mimo wszystko się nie poddaje. Tkwi w zawieszeniu ale widziałam iskierkę nadziei. W momencie pojawienia się nowego sąsiada zaczęłam wierzyć, że coś dobrego może z tego wyjść. Trzymałam za nią kciuki. Norbert od początku jawił mi się jako typowy imprezowicz. Taki lekkoduch. Ale i on skrywa w swym sercu ból i smutek. W miarę poznawania go, zmieniałam o nim zdanie. Bardzo fajny mężczyzna. Utalentowany, cierpliwy, delikatny i troskliwy. Zarażał wesołością i koił opiekuńczością. Nie do końca podobały mi się jego relacje z kobietami. Ale w jakimś stopniu go rozumiałam. A w pełni, gdy poznałam jego przeszłość. Relacja Nataszy i Norberta zacieśniała się. Miało być bez przywiązywania. Widziałam żar namiętności. Wybuchł ogień pożądania. Z trwogą obserwowałam ich poczynania. Kolejne dni, które chcąc nie chcąc, na nich wpływały. Do samego końca autorka stopniowała napięcie. Dostarczała emocji i wrażeń. Raz koiła, a raz sypała solą na rany. To nie jest prosta i lekka, beztroska powieść. Ona porusza struny w sercu. Przejmuje i wywołuje drżenie serca. Lekki i prosty styl spowodował, że powieść dosłownie wchłonęłam niczym gąbka wodę. Wywołała wiele emocji i zburzyła mój spokój. Dzięki realistycznym opisom i niewymuszonym dialogom czułam się tak, jakbym im towarzyszyła. Byłam z nimi i czułam wszystkie targające nimi emocje. Autorka tą powieścią daje nadzieję. Pokazuje jak cegła po cegiełce cierpliwie rozbierać ten mur, którym człowiek otoczył się z różnych powodów. Relacje rodzinne i dzieciństwo również w jakimś stopniu wpływają na człowieka. Na jego życie i przyszłość, która nieraz jawi się pod znakiem zapytania. Jeśli szukacie powieści naszpikowanej emocjami, która przeniesie Was oczyma wyobraźni do środka powieści, to nie wahajcie się. Ta lektura odrywa skutecznie od rzeczywistości. Pokrzepia i pokazuje, że zawsze zza chmur przebije się słońce.

Polecam.

Natasza jest samotniczką. Pewne wydarzenie wpędziło ją w głęboką depresję, z której nie potrafi się wydostać. I nie chce. Dobrze jej tak, jak jest. Dopuszcza do siebie tylko siostrę Monikę i jej córeczkę Alicję. Ma ciszę i spokój. Jednak pewnego dnia wszystko się zmienia za sprawą nowego sąsiada i jego brata. Ciszę wypełniają dźwięki muzyki, która ją irytuje. Ma dość dopiero co przybyłego sąsiada...
Norbert wprowadził się do nowego mieszkania. Sąsiedztwo mieszkańców mu nie przeszkadza. Imprezy za imprezą to pomysł jego brata Damiana. Głośne wieczory, fortepian za dnia. Muzyka to cały świat Norberta. To dzięki niej potrafi ukoić ból i smutek. A tajemnicza sąsiadka zza ściany zaczyna intrygować. Kim jest? Dlaczego mieszka sama? Nie tylko betonowa ściana oddzielająca mieszkania ich dzieli. Czy układ, na jaki się zgodzili przyniesie im jakieś korzyści? Co z tego wyniknie?

Za mną wszystkie dotąd wydane powieści Joasi: "Pozerka", "Nieodpowiednia dziewczyna" oraz "Nieodpowiednia chwila", z czego dwie ostatnie to dylogia. Tym razem historia z depresją oraz uczuciem pustki oraz radzeniem sobie ze stratą. Dwoje całkowicie różnych bohaterów. On rozrywkowy, ona samotniczka. Oboje posiadającą przeszłość, która w jakiś sposób na nich wpływa. U Nataszy widoczna gołym okiem jest depresja. Odosobnienie i zagłuszanie smutków. Jest małomówna, dokładna, perfekcyjna. Skryta, dokładna i mrukliwa. Permanentnie smutna, wycofana i cicha. Współczułam jej. Chciałam jej pomóc. Wyciągnąć dłoń i pomóc jej wyjść na proste nogi. Widać jej kruchość ale i jakąś siłę walki. Mimo wszystko się nie poddaje. Tkwi w zawieszeniu ale widziałam iskierkę nadziei. W momencie pojawienia się nowego sąsiada zaczęłam wierzyć, że coś dobrego może z tego wyjść. Trzymałam za nią kciuki. Norbert od początku jawił mi się jako typowy imprezowicz. Taki lekkoduch. Ale i on skrywa w swym sercu ból i smutek. W miarę poznawania go, zmieniałam o nim zdanie. Bardzo fajny mężczyzna. Utalentowany, cierpliwy, delikatny i troskliwy. Zarażał wesołością i koił opiekuńczością. Nie do końca podobały mi się jego relacje z kobietami. Ale w jakimś stopniu go rozumiałam. A w pełni, gdy poznałam jego przeszłość. Relacja Nataszy i Norberta zacieśniała się. Miało być bez przywiązywania. Widziałam żar namiętności. Wybuchł ogień pożądania. Z trwogą obserwowałam ich poczynania. Kolejne dni, które chcąc nie chcąc, na nich wpływały. Do samego końca autorka stopniowała napięcie. Dostarczała emocji i wrażeń. Raz koiła, a raz sypała solą na rany. To nie jest prosta i lekka, beztroska powieść. Ona porusza struny w sercu. Przejmuje i wywołuje drżenie serca. Lekki i prosty styl spowodował, że powieść dosłownie wchłonęłam niczym gąbka wodę. Wywołała wiele emocji i zburzyła mój spokój. Dzięki realistycznym opisom i niewymuszonym dialogom czułam się tak, jakbym im towarzyszyła. Byłam z nimi i czułam wszystkie targające nimi emocje. Autorka tą powieścią daje nadzieję. Pokazuje jak cegła po cegiełce cierpliwie rozbierać ten mur, którym człowiek otoczył się z różnych powodów. Relacje rodzinne i dzieciństwo również w jakimś stopniu wpływają na człowieka. Na jego życie i przyszłość, która nieraz jawi się pod znakiem zapytania. Jeśli szukacie powieści naszpikowanej emocjami, która przeniesie Was oczyma wyobraźni do środka powieści, to nie wahajcie się. Ta lektura odrywa skutecznie od rzeczywistości. Pokrzepia i pokazuje, że zawsze zza chmur przebije się słońce.

Polecam.