Sekcja zwłok

?Sekcja zwłok. True crime. Historie z prosektorium? to książka szalenie dopracowana, w którą włożono naprawdę ogrom pracy ? i to czuć podczas lektury. Choć Autor zdobywał doświadczenie, wykonując tysiące sekcji, to zdecydował się na opowiedzenie o niewielu z nich, jednak z dużą dozą dokładności, chcąc przybliżyć czytelnikowi pełnię sprawy kryminalnej, a także losy ofiary czy mordercy. I dzięki temu szerokiemu horyzontowi ta pozycja niesie ze sobą wiele emocji. Mamy tu samobójstwa, bolesne morderstwa niewinnych dzieci, niesłuszne oskarżenia, przepychanki rasistowskie oraz niezwykle medialne sprawy. Poznajemy sprawy oczywiste, zaskakujące, ale i takie, w których po dziś dzień nie ma pewności, czy wyrok skazujący był słuszny. Spektrum spraw tu przedstawionych jest szeroki, bardzo różny, jednak niemniej angażujący, do tego stopnia, że wielokrotnie poszukiwałam dalszych informacji w Internecie. Nie brakuje tu również wzmianek o podejściu do swojej pracy doktora di Maio, który starał się ciało traktować jako łuskę, z której człowiek już odszedł, tylko po to, by zachować względne zdrowie psychiczne. Ciekawostki medyczne poszerzą wiedzę fanów tej tematyki, a intrygującym elementem książki jest pochylenie się Autora nad domniemanym samobójstwem samego Van Gogha. Jednak to sprawy zwykłych ludzi, którymi zajmował się di Mai są najbardziej wstrząsające, choć każda w inny sposób. Istotną uwagą, jaką poczynił Autor jest to, że w samych Stanach Zjednoczonych jest coraz mniej patologów sądowych, co jest faktem druzgocącym, ponieważ często to praca lekarzy jest kluczowa dla sprawy. A na pewno są oni głosem każdego zmarłego, który odszedł w niewyjaśnionych okolicznościach.

Vincent Di Maio zmarł w 2022 roku. Świat stracił nie tylko znakomitego eksperta, ale i geniusza opowieści o swojej pracy, patologii sądowej ogółem i złożonych sprawach kryminalnych. Szkoda, bo myślę, że miałby nam jeszcze wiele do opowiedzenia. A potrafił to robić znakomicie, co udowadnia ta książka, z którą spędziłam naprawdę świetny czas.

Pierwsza myśl po przeczytaniu ?Sekcji zwłok?? Jeeeej, jak łatwo o pomyłkę! Błędy śledczych, niewłasciwa interpretacja faktów skazują niewinnych ludzi na więzienie. Wydawałoby się, że stwierdzenie, czy rana postrzałowa jest wlotowa, czy wylotowa jest dość proste, prawda? Już wiecie, że niekoniecznie?

W przypadku nieoczywistego przebiegu zdarzenia i sprzecznych zeznań świadków, tylko skrupulatne zbadanie śladów może rozstrzygnąć o prawdzie, wiedza i doświadczenie - zdemaskować manipulację.

?Interniści wiedzą wszystko, lecz nic nie robią; chirurdzy nie wiedzą nic, lecz robią wszystko; psychiatrzy nic nie wiedzą i nic nie robią; patolodzy wiedza wszystko i robią wszystko, ale jest już za późno?.

Sugerując się okładką i tytułem, spodziewałam się, że spędzę większość czasu w prosektorium. A byłam na sali sądowej, domu rodzinnym lekarza ostatniego kontaktu, biurze prawników i na posterunku policji. Była to podróż dużo łagodniejsza, niż się spodziewałam, nie tak chłodna i zimna, jak się zapowiadała. Ale to nie jest minus, gawędziarski styl powieści sprawia, że z przyjemnością poznawałam nie tylko okoliczności, jakie kształtowały przyszłego specjalistę, ścieżkę jego rozwoju zawodowego, lecz także każdą z przedstawionych zagadek ujrzałam w szerokiej perspektywie, szłam jak po nitce do kłębka ? dostrzegając wszystkie okoliczności, a nawet motywacje sprawców.

Oczywiście nie była to wyłącznie łatwa, lekka i przyjemna lektura. Kłujące i powracające pytanie o sprawiedliwość nie pozwalało na przyjęcie wygodnej pozycji obserwatora. Ale jeszcze przed jednym muszę ostrzec ? historia kobiety, której umierały dzieci? Może wstrząsnąć.

A i dla takich ciekawostek warto przeczytać: ?Większość ran postrzałowych w serce nie powoduje natychmiastowego zgonu. W przeciwieństwie do tego, co oglądamy w telewizji i w kinach, tylko rany postrzałowe mózgu powodują błyskawiczną śmierć? A i to nie zawsze?.

Zaciekawieni? I słusznie! Polecam!