Sekta egoistów

Głównym tematem "Sekty egoistów" jest obsesja bohatera i poszukiwanie przez niego informacji na temat Gasparda Languenhaerta, filozofa i szaleńca, założyciela szkoły egoistów z XVII wieku. Bohater porzuca całe swoje dotychczasowe życie, błądząc w poszukiwaniu informacji. Informacji o człowieku do którego miał wrażenie, tak bardzo był podobny. Nie znajdując wystarczająco danych, sam tworzy wizję śmierci swojego autorytetu, którą dodaje do autentycznych (czy aby na pewno?) dokumentów. Dopiero na ostatnich stronach dowiadujemy się, że bohater spędził całe swoje życie w szpitalu, często rozmawiając z samym sobą, i nieustannie pisząc notatki. Co więc było prawdą? Pewne jest, że twórca filozofii egoistycznej istniał, lecz skąd wiedział o tym człowiek, który nigdy nie opuścił murów lecznicy? Autor skłania nas tym samym do zastanowienia, czy świat istnieje, czy jest tylko snem, tworzonym przez naszą wyobraźnię, czy to my jesteśmy bogiem w swoim własnym świecie, kim był bohater, czy nie kolejnym wcieleniem swojego filozofa czy samym sobą, i wiele, wiele innych.
Książkę polecam, czyta się ją szybko i przyjemnie, sama filozofia przedstawiona jest w bardzo przystępny i zrozumiały sposób. Jednak jeśli lubicie znać odpowiedzi na postawione w treści pytania, to nie książka dla Was, tutaj ich nie znajdziecie.

"Sekta egoistów" to ciekawa opowiastka filozoficzna, w której fabuła nie jest w zasadzie istotna, bo też i niewiele się w tej krótkiej historii dzieje. Bohater, wydawałoby się całkiem przypadkowo, odkrywa istnienie XVIII-wiecznego nieszablonowego filozofa, według którego świat materialny w ogóle nie istnieje, wszystko jest bowiem wynikiem naszych doznań i wyobrażeń. W świecie Gasparda Languenhaerta istnieje wyłącznie on sam: egoista, ale i twórca wszystkiego dokoła. I to istota całej książki: dywagacje na temat tego, czy świat to my i reszta, czy też my świat wyobrażamy, sami jednocześnie żyjąc wyłącznie jako świadomość? Trochę jak w Matrixie :-). Z drugiej strony - czyż w zasadzie wszyscy nie należymy w jakimś stopniu do sekty egoistów? :-) Utwór Schmitta próbuje znaleźć odpowiedzi na te i kilka innych filozoficznych pytań, dotyczących naszego bycia w świecie. I chociaż książka nie jest wybitnie porywająca, to niewątpliwie jest pozycją ciekawą, po którą można sięgnąć zwłaszcza wówczas, gdy mamy nieodparte wrażenie, że wszystko wokół to blef :-)

Éric-Emmanuel Schmitt jest autorem o usankcjonowanej pozycji na rynku rynku książki. Moje serce, jak i zapewne większości czytelników, podbił wzruszającą historią opisaną w książce pt. ?Oskar i Pani Róża?. Jednak jak każdy pisarz, także Schmitt musiał kiedyś zadebiutować, a wydarzyło się to w 1994 roku z pomocą pozycji pt. ?Sekta egoistów?. Po 21 latach książka doczekała się polskiego wydania.
Tytułowa sekta egoistów to grupa wyznawców doktryny filozoficznej opartej na założeniu, że życie jest snem, który samodzielnie kreuje człowiek, a zastana rzeczywistość wynikiem indywidualnego postrzegania świata. Przywódcą i twórcą grupy jest tajemniczy Gaspard Langenhaert, o którym nie wiadomo nic więcej. Nic więc dziwnego, że główny bohater, badacz filozofii i językoznawstwa znudzony swoimi obowiązkami kompletnie poświęca się rozwikłaniu zagadki istnienia sekty egoistów i jej twórcy. Lakoniczne wspomnienia o Gaspardzie w literaturze, a szczególnie brak konkretów jedynie napędza naukowca w poszukiwaniach doprowadzając do obsesji. Koniec końców główny bohater odnajduje teksty o wątpliwej wierności wobec historii oraz starszego pana z taką samą, a nawet większą fiksacją co on. Z dalszych poszukiwań wynika, że sekta egoistów była raczej luźną grupką ekstremalnych indywidualistów, którzy nie mogli wspólnie pracować. Każdy z nich wierny filozofii egoistycznej, sądził, że to on jest najważniejszy, on ma rację i to on tworzy rzeczywistość. Opuszczony Gaspard oddał się zgłębiania swojej filozofii, przeżywając wzloty i upadki, pozostał jej jednak wierny do końca, dochodząc do takiego ekstremum, iż ogłosił się Bogiem. Ta wesoła nowina, którą zapragnął podzielić się z ludźmi, spowodowała serię groteskowych wydarzeń.
Chociaż fabuła może wydawać się banalna, to odnoszę wrażenie, że autorowi nie na fabule zależało najbardziej. Główną rolę odgrywa tutaj tajemnica istnienia, bądź nie istnienia postaci Gasparda. To szaleńcze, a wręcz obsesyjne pragnienie odkrycia prawdy jest tutaj głównym bohaterem, które w zaskakujący sposób łączy ze sobą Gasparda, naukowca-seniora oraz głównego bohatera. Mnogość pytań jaka rodzi się w umyśle czytelnika tylko pozornie zostaje bez odpowiedzi. Autor zostawia je otwarte, aby każdy czytelnik zgodnie ze swoim indywidualnym postrzeganiem mógł rozwiązać zagadkę sekty egoistów.

Éric-Emmanuel Schmitt ?Sekta egoistów?

?Sekta egoistów? jest dziełem autora znanej powieści "Oskar i pani Róża". Kolejna z kilkunastu wydanych przez wydawnictwo Znak pozycji pisarza Érica-Emmanuela Schmitta. Stosunkowo niewielka książka wydana, co prawda już dwadzieścia lat temu, ale na naszym rynku pojawiła się niedawno.
Gerard główny bohater książki jest badaczem i naukowcem, który poszukuje potrzebnych do napisania rozprawy doktorskiej materiałów w bibliotece. Zupełnie przypadkiem podczas przeglądania nieznanej księgi natrafia na nazwisko Gasparda Languenhaerta twórcy teorii egoizmu filozoficznego. Jak się okazuje Gaspard Languenhaert staje się dla Gerarda źródłem wielu poszukiwań na płaszczyznach, które do tej pory zupełnie go nie interesowały. Przestaje go wszystko wokół interesować, ignoruje rzeczywistość, staje się członkiem i wyznawcą sekty egoistów. Ciągłe poszukiwanie wiedzy i nowych wiadomości przyprawiają go w końcowej fazie o zawrót głowy, pomieszania zmysłów albo nawet obłędu. Gaspard Languenhaert i jego Sekta egoistów to bardzo specyficzna organizacja. Nawet właściciel wynajmujący lokal na spotkania wyznawców Sekty egoistów ma ich serdecznie dość i ?raczej wolałby prowadzić spelunkę dla przemytników niż zebrania filozofów". Książka zawiera głównie krótkie rozważania filozoficzne, nie ma w niej specjalnie rozwiniętej akcji. Czytając ją można zatrzymać się na chwilę, aby przemyśleć wątek by po chwili ponownie wrócić do lektury. Autor zastanawia się czy warto swoje życie z kimś dzielić czy może lepiej żyć tylko dla siebie samego. Czy warto zajmować się sprawami innych ludzi, poświęcać się dla nich? Czy taki wybór ma jakikolwiek sens? Czy możliwy jest taki model życia w dzisiejszych czasach? Egzystencjonalne rozważania skłaniające do innego spojrzenia na sprawy codzienne. Na życie, pracę i gonitwę za czymś. Jest dużo pytań stawianych przez autora, lecz nie ma odpowiedzi. Każdy sam musi sobie na nie odpowiedzieć we własnym zakresie. Dla wyrównania nastrojów w książce występują również elementy humorystyczne związane z życiem głównego bohatera.
Sama książka, choć niezbyt obszerna jest ciekawa i dobrze się ją czyta. Interesujące są rozważania filozoficzne na tematy religijne, egzystencjalne i egoizmu przede wszystkim.
Jednak zakończenie sprowadza czytelnika znowu na ziemię i nie ma tu miejsca na obsesję i obłęd. Proza Schmitta skłania do przemyśleń, jest ponadczasowa i dlatego trzeba się w nią wczytywać i wyciągać wnioski. Okładka książki jest ładna i dobrze dobrana kolorystycznie. Przedstawia jakąś tajemniczą postać, może Gerarda?
Bardzo ciekawa i dobrze napisana książka wydana przez ZNAK literanova.
Polecam,
Zdzisław Ruszkowski.

Erica-Emmanuela Schmitta znam z jego dzieła Oskar i Pani Róża. Książka, która naprawdę złapała mnie za serce i sprawiła, iż zatrzymałam się na chwilę aby przemyśleć kruchość życia oraz zmusiła mnie do refleksji. Byłam naprawdę ciekawa innych książek napisanych przez tego autora. Czy okażą się tak samo dobre? Chociaż krótkie, to naprawdę chwytające za serce? Czy warto sięgać po debiut Erica-Emmanuela Schmitta?

Gérard, główny bohater, czytając książkę natrafia na nazwisko tajemniczego założyciela Sekty Egoistów. Zaciekawiony tym oraz przekonany, że właśnie wpadł na trop niezwykłej zagadki, postanawia dowiedzieć się kim byli owi egoiści. Z czasem zaciekawienie przeradza się w obsesję, Gérard podróżuje po Europie, aby dowiedzieć się jak najwięcej o tej sekcie, a przy tym zaczyna ignorować wszystkich i wszystko co go otacza. Czy właśnie sam stał się egoistą?

Sekta Egoistów to naprawdę krótka książka, którą można przeczytać za jednym razem. Jej fabuła nie jest dość rozwinięta, a większa część tej lektury to filozoficzne rozważania bohatera. Opis z okładki wydaje się naprawdę interesujący i mnie porwał już na wstępie, dlatego postanowiłam sięgnąć po tę książkę. Niestety w środku jest zdecydowanie inna, lekko odstaje od tego co funduje nam tajemnicza okładka oraz intrygujący opis. I chociaż koniec końców lektura nie okazała się taka zła, chwilami potrafiła mnie zaciekawić i wciągnąć, innymi troszkę przynudzała, ale po jej zakończeniu mogę z czystym sumieniem powiedzieć, ze była po prostu dobra, jednak czuję zawiedzenie oraz niestety Eric-Emmanuel Schmitt nie spełnił moich oczekiwań. Pomysł na fabułę wydawał mi się naprawdę doby i myślałam, że nie odejdę od książki nawet na minutę. Niestety poszukiwanie Gérarda nie wciągnęły mnie aż tak jak myślałam, a zakończenie jego przygody nie zrobiło na mnie wielkiego wrażenia.

?Odrobina tajemnicy ekscytuje, jej nadmiar otępia.?

Czytając Sektę Egoistów wyczuwałam potencjał autora, który znam już z późniejszych jego dzieł. Myślę, że ta książka to udany debiut, jednak jego późniejsze powieście są o niebo lepsze. Myślę, że ta lektura przeznaczona jest dla fanów Erica-Emmanuela Schmitta, którzy czują niedosyt po innych, genialnych książkach tego autora.

Nie jest to tylko lektura pełna filozoficznych przemyśleń bohatera oraz nawiązań do tytułowej Sekty Egoistów. Jeśli przyjrzycie się bliżej, podróż Gérarda to historia o poszukiwaniu samego siebie, o naszym wpływie na społeczeństwo oraz tym jak traktujemy samych siebie. O tym czy nasze szczęście jest ważniejsze od szczęścia innych oraz czy możemy zbudować je na nieszczęściu pozostałych ludzi. Przez całą książkę zadawałam sobie pytanie o to jak ja traktuję innych ludzi oraz czy nie zbyt często myślę o sobie. Po zakończeniu lektury naszła mnie pewna refleksja odnośnie mojego zachowania, co traktuję jako największy plus tej książki.

Sekta Egoistów to dobry debitu, jednak jeśli szukacie naprawdę zaskakujących książek, radzę sięgnąć po inne dzieła tego autora. Jednak nie jest to pozycja, przy której można przejść obojętnie. Jej fabuła oraz główny bohater są dość specyficzni, przez co nie trafią do serc wszystkich czytelników i musicie się z tym liczyć jeśli skusicie się na tę lekturę. Polecam wszystkim, którzy szukają książki, która zmusi Was do refleksji, przede wszystkim nie będzie długą powieścią, ale zaskoczy Was w wielu momentach.

Kiedy zaczynałem czytać tę książkę miałem mieszane odczucia, z pewnością pierwsza połowa książki znacznie różni się od swojej drugiej połówki i choć w swojej postaci pretenduje ona do bycia nawet pewnym traktatem filozoficznym, mnie osobiście bardziej kojarzy się ze stosunkowo krótkim kryminałem. Pierwsza połówka książki próbuje zmieszać nieco czytelnika, czy próbuje go przekonać do postaci głównego bohatera? Ciężko jest mi na to pytanie odpowiedzieć jednoznacznie, choć na pewno swoją treścią próbuje przeciwstawić się sile i przytłoczeniu części drugiej. Na samym początku poznajemy narratora, lekko znudzonego życiem doktoranta filologii, który szuka odskoczni od swojego codziennego życia. Dziwnym zrządzeniem losu trafia na trop, intrygującego filozofa, człowieka na tyle szalonego, że aż zadziwiającego, czytając o nim wręcz widziałem przed oczami Augusta Comte bądź Henriego De Saint-Simona, którzy jako filozofie zasłynęli także z odsiadek w zakładach dla osób psychicznie chorych. Owym absurdalnie nonszalanckim filozofem jest Pan Gaspard Languenhaert, którego poglądy można streścić w stosunkowo krótkiej formie "jestem Bogiem", był on także założycielem tytułowej Sekty Egoistów, zgodnie z założeniami której każdy jej członek jest dla siebie" światem, rzeczywistością i jej źródłem". Zainspirowany postacią Gasparda narrator zaczyna szukać jakichkolwiek informacji na jego temat. Czy jest on prawdziwy, czy może to tylko postać fikcyjna wymyślona przez jakiegoś filozofa lub poetę w okresie XVIII wieku? Sprawa nie jest jasna, jednakże z odrobiną uporu, zmieszaną z dozą szczęścia naszemu doktorantowi udaje się odnaleźć informacje, wskazujące na realne istnienie naszego bohatera, aż chce się krzyknąć eureka! wszak z pewnością jest to postać prawdziwa i nie był to żaden żart, ale czy aby na pewno?
Odpowiedź nawet po przeczytaniu książki nie pozostaje prosta, Eric-Emmanuel Schmitt sprytnie pozostawia nas z pewną dozą niepewności i niedopowiedzenia, przez co być może na zawsze postać lekko szalonego filozofa pozostanie dla nas zagadką.