Serce Julii

"Serce Julii" jest kontynuacją powieści "Ogród Lorenza", którą to wspominam bardzo pozytywnie. Jeśli z miejsca miałabym wskazać książki, gdzie to wątki natury i zwierząt są w zasadzie na równi z bohaterami to niewątpliwie byłaby to ta seria.

Françoise Bourdin przemyca między wierszami mnóstwo wartości, o których w codziennym, zabieganym świecie zapominamy. Na przykładzie przedstawionej historii pokazuje czym jest szczęście oraz wskazuje ścieżki, jakimi powinniśmy go szukać. Autorka skupiła się w dużej mierze na relacjach międzyludzkich, ukazując nam w pełnej krasie miłość, przyjaźń, zaufanie. W interesujący sposób kreśli uczucie między kobietą a mężczyzną. Choć Julię i Lorenzo do siebie ciągnie, boją się do tego przyznać. Miewają mnóstwo wątpliwości i rozterek. Wszystko odwlekają w czasie, tym samym tracąc chwile, kiedy mogliby być razem.

Widzimy jak wydarzenia z przeszłości, brak szczerej rozmowy czy znajomość na odległość nie pozwalają stworzyć związku. W uczuciach i miłości potrzeba czasem odrobiny ryzyka, odwagi i zaufania, by móc powiedzieć, że jesteśmy szczęśliwi.

Lektura dostarczyła mi nie lada emocji i niezapomnianych przeżyć. Towarzyszyły mi smutek, strach, złość, radość. Z kolei oryginalny przewodni temat ponownie pozwolił mi poczuć się tak, jakbym rzeczywiście znajdowała się w tym egzotycznym dla mnie świecie zwierząt. W tym miejscu warto zwrócić uwagę na problem niszczenia naturalnego środowiska zwierząt. To nie tylko tereny coraz bardziej zagrabiane przez człowieka, ale i konsekwencje tego w postaci wymierania gatunków.

"Serce Julii" to bijąca ciepłem powieść, która skradnie serce każdego miłośnika natury. To historia o miłości, przyjaźni, zaufaniu, podążaniu własną drogą, trudnych decyzjach, a przede wszystkim o wielkiej pasji. Z mojej strony polecam!

...

Miłość do przyrody wdać tu w każdym zdaniu, kontynuacja "Ogrodu Lorenza", czyli "Serce Julii" to kolejna powieść o zagrożonych wyginięciem gatunkach zwierząt, ale i wielkim sercu do ich ratowania.

W I tomie to Lorenzo grał pierwsze skrzypce, tym razem pałeczkę pierwszeństwa przejęła Julia. Mam wrażenie, że tym razem Julia za bardzo się pogubiła, za bardzo zapętla, nakręca. Nadmiar obowiązków chyba ją przytłoczył, bo z ciekawej i silnej kobiety, zmieniła się w rozkapryszoną księżniczkę, która niczego nie pozwoli sobie wytłumaczyć. Po prostu nie słucha, a dopowiada sobie coś, czego ani nikt nie powiedział, ani nie zasugerował. Na szczęście pod koniec odzyskuje swoje dawne "ja". To nie zostawia czytelnika obojętnym wobec jej osoby, więc może tak miało być?

Oboje przeszli wiele zawodów, przeżyli ciężkie chwile (nawet jeżeli nie czytaliście I tomu, to jest krótkie nawiązanie, więc nie powinno być problemu w tym, żeby się odnaleźć w wydarzeniach) może czas odrzucić to co było i pochylić się nad tym co może być? Zwłaszcza, ze na horyzoncie pojawia się piękna kobieta, którą Lorenzo poznał w czasie wyjazdu do Afryki.

Autorka bardzo dużo miejsca poświęca zwierzętom, temu jak ich naturalne środowisko niebezpiecznie się kurczy, jak znikają terytoria, a w związku z tym, giną kolejne gatunki i to niestety, my jesteśmy temu winni. Czasu i zniszczeń cofnąć się nie da, jednak czy to oznacza, że trzeba zostawić wszystko tak, jak jest?

Mam nadzieję, że ta powieść zrobi na Was jak najbardziej pozytywne wrażenie. I dacie się namówić na podróż do egzotycznego parku pełnego pięknych zwierząt, jednak bardziej za kulisy, niż od frontu. Polecam.