Setka

Nie jest to z pewnością takie mistrzostwo jak w prozie Vargi - teksty publicystyczne kierują się swoimi specyficznymi prawami, a autor trochę upraszcza sobie zadanie pisania felietonów (czy może raczej zaangażowanych recenzji). "Setka" składa się z narzekań. Narzekań na głośne medialne sytuacje (dyskusja o zarobkach pisarzy po wyznaniu Kai Malanowskiej), narzekań na twórczość biskupów, narzekań na poziom kina (chociaż nie zawsze, bo Tomasz Kot wyraźnie autora do siebie przekonuje)... Varga przygląda się światkowi kulturalnemu i krytykuje. Krytykuje tych, którzy nie oglądają, nie czytają, nie wiedzą, ale komentują, krytykuje tych, którzy coś próbują robić. Krytykuje, bo uważa to za swoją powinność jako felietonisty. I w tym cały problem, że w krytykanctwie staje się bardzo przewidywalny. Wiadomo, do jakich konkluzji będzie dążyć, wiadomo mniej więcej, co wyjdzie mu z rozważań. O ile w małym stężeniu - choćby w DF - takie postawy się bronią, o tyle już w "Setce", potężnym zbiorze tekstów, wydają się zbyt monotonne, żeby w pełni cieszyć się z książki. Varga jest prześmiewcą, owszem, ale nie wysila się specjalnie przy szukaniu point. Bardziej wykorzystuje te, które przychodzą same (także do czytelników). W związku z tym jest średnio odkrywczy. Z drugiej strony fani jego tekstów prasowych będą wreszcie mogli porzucić zbieractwo i skupić się na ładnie wydanej książce. Większość odbiorców, nawet tych przypadkowych, podzielać będzie zdanie autora - więc o polemicznym charakterze tomu trudno mówić - ale rozrywka lekturowa nie tylko na tym u Vargi polega. Ogólnie: można sobie poczytać jako przerywnik w oczekiwaniu na tekst fabularyzowany i jako komentarz do rzeczywistości.

nawet ciekawe, jesli czytało się chociaż jeden z felietonów i przypadł on do gustu to z pewnością cała książka również będzie się podobać, typowy "Duży Format"