Sezon pająków

Końcówka lat 80 w Turynie. Na moście Wiktora zaczyna pojawiać się mnóstwo pająków wielkości pięści, a miastem wstrząsa kolejne podwójne zabójstwo. Sprawą kieruje młody prokurator Scalviati, który - chyba jako jedyny - zauważa związek z dwiema poprzednimi zbrodniami. Nagle w śledztwie chce pomóc agent FBI Stoner, natomiast dziennikarka De Almeida na własną rękę szuka odpowiedzi dotyczących mordercy ? potwora. Czy tej trójce uda się sobie wzajemnie zaufać, by ująć nieuchwytnego dotąd zwyrodnialca?

Początkowo akcja rozwija się z dość spokojną prędkością, co pozwala lepiej poznać wszystkie osoby, grające w tym teatrze zdarzeń, uchwycić różne niuanse prowadzonego dochodzenia czy rozeznać się w pozostałych wątkach, które także w dużym stopniu oddziałują na fabułę. Wydarzenia zostały przedstawione z perspektywy różnych bohaterów, a to, że głównym z nich został prokurator, było moim zdaniem strzałem w dziesiątkę. Z czasem tempo nabiera coraz większego dynamizmu, napięcie rośnie, a ciekawość czytelnika, co do dalszego przebiegu wydarzeń z minuty na minutę szybuje poza skalę. Zakończenie zaskakuje i jednocześnie przynosi ulgę. Kiedy odbiorca ma już całe rozwiązanie podane na tacy, docenia kunszt, z jakim została utkana ta intryga, a wszelkie plot twisty budzą tylko zachwyt.

Pisarce udało się znakomicie oddać atmosferę i realia opisywanych czasów. Także sposób prowadzenia śledztwa został bardzo dobrze od wzorowany. Ten okres to lata, gdy technika kryminalistyczna dopiero stała przed bujnym rozkwitem, a pojęcie seryjnego mordercy nie weszło jeszcze we Włoszech do powszechnego słownika. Jednak ta sytuacja ulega zmianie pod wpływem zainteresowania metodą profilowania, wypracowaną przez Johna Douglasa, Roberta Resslera i Ann Burges. To odmieniło nie tylko sposób patrzenia na tę nowinkę, ale też dało więcej możliwości policjantom ścigającym przestępców.

W tej brawurowo przedstawionej historii można zauważyć odniesienia do "Zodiaka" ? seryjnego mordercy, który działał w San Francisco i okolicach w latach 60 i 70 XX wieku. Zabójca ten zasłynął z przesyłanych do prasy listów, a także dołączonych do nich zaszyfrowanych wiadomości. Do tej pory pozostał nieuchwytny. Niemniej to nie jedyne aspekty, mające odniesienie do autentycznych wydarzeń, które Barbara Baraldi zamieściła w tej książce.

To wciągająca niczym bagno lektura, wzbudzająca ciekawość nieoczywistą zagadką kryminalną, porywająca za sprawą nietuzinkowych bohaterów oraz poruszająca swoim finałem. To wszystko dostaniecie przy akompaniamencie muzyki lat 80, spowite aromatami czy smakami włoskiej kuchni oraz z wartością dodaną w postaci przepięknej architektury i sztuki Turynu.

W Turynie grasuje nieuchwytny morderca. Nad jego sprawą pracuje prokurator Francesco Scalviati oraz dziennikarka śledcza Leda de Almeida. Morderca zabija pary, które spotykają się w ustronnych miejscach. Jego zbrodnie dokonywane są z regularnością wyznaczaną przez fazy księżyca. Na pomoc prokuratorowi przybywa agent Stoner, który zajmuje się profilowaniem w FBI. Czy jego metody pomogą odkryć, kto stoi za zbrodniami?

Sezon pająków Barbary Baraldi to powieść sensacyjna z elementami thrillera. Narrator trzecioosobowy przedstawia wydarzenia z udziałem dwojga głównych bohaterów ? prokuratora i dziennikarki. Co jakiś czas zdradza też, co się dzieje u innych postaci.

Scalviati to inteligentny prokurator, który świetnie radzi sobie na miejscach zbrodni. Jest uważny i czujny, ale nie działa pochopnie. Pogoń za mordercą, przesłuchiwanie świadków i szukanie motywów sprawiają, że praca zaczyna go pochłaniać bez reszty. Chce dopaść złoczyńcę, przez co zaniedbuje rodzinę. Niedługo ma zostać ojcem, ale nie wspiera swojej żony, ponieważ skupia się na śledztwie.

Leda de Almeida jest z kolei dziennikarką ? przepracowuje traumę z poprzedniej sprawy, którą się zajmowała. Jest odważna i czasem bezczelna, ale w tej pracy właśnie taka musi być. Potrafi zadawać celne pytania, ale zachowuje informacje dla siebie, zamiast gnać z nimi od razu na policję. Ryzykuje i jej się to opłaca.

Powieść rozpoczyna się intrygującą sceną z tytułowymi pająkami. Liczyłam na to, że ten motyw będzie kontynuowany, ale nie ma on znaczenia dla dalszego rozwoju wypadków związanych z morderstwami. Miałam nadzieję, że będą one wykorzystane jako element zbrodni bądź w jakiś sposób naprowadzą czytelników na ważny trop, ale nie odgrywają w fabule żadnej ważnej roli.

Sama fabuła jest naprawdę wciągająca, a wykreowane postacie główne ? ciekawe i niebanalne. Dopracowany został też morderca. Autorka stopniowo odsłania kolejne elementy jego planu i pokazuje, jak gra z policją. Motywacje mordercy są nieco nieprawdopodobne, ale z drugiej strony przywodzą na myśl geniuszy zbrodni z końca XX wieku.

Najmocniejszą stroną powieści jest jej klimat. Autorka przenosi nas w czasie do lat 80. Sprawy toczą się swoim rytmem, a policja nie ma do dyspozycji ani komputerów, ani komórek, co sprawia, że niektórym ta lektura może się wydać wręcz archaiczna. Dla mnie to rodzaj retrospekcji ? sama w dzieciństwie nie miałam komputera, a telefon stacjonarny był jednym z najważniejszych urządzeń w domu. Tu natomiast często pojawia się fax, aparaty są na klisze, a komputer to zmora dziennikarki. Wszystko trzeba robić ?tradycyjnie? ? szukać informacji w papierach, publikować ogłoszenia w gazecie.

Sezon pająków to sprawnie napisana powieść. Motyw zbrodni jest przemyślany, a sama książka nieco retro przez lata, w których toczy się akcja, oraz zachowanie mordercy. Na plus wychodzą bohaterowie i klimat pozycji. Mam nadzieję, że autorka jeszcze będzie wydawana na polskim rynku, bo tą książką udowodniła, że potrafi budować napięcie i świetnie bazować na sentymentach dorosłych czytelników.

Wszyscy, którzy mnie znają, wiedzą na jak mocną arachnofobię cierpię. Nawet milimetrowy pajęczak w mej wyobraźni staje się olbrzymim stworem i wywołuje we mnie atak panicznej ucieczki, tachykardie i niemożność uspokojenia się przez dłuższy czas. Bardzo utrudnia mi to życie i niestety, wierzcie lub nie, ale książka "Sezon pająków" dość długo czekała na swoją kolej- najzupełniej w świecie bałam się tego co w niej na mnie czeka i z uporem maniaka ciągle odsuwałam ją na bok.
Po raz pierwszy w życiu musiałam nabrać mentalnej odwagi, by w ogóle książkę otworzyć, tak bardzo boję się pająków, ale że strach ma wielkie oczy i okazało się, że tych pająków tak wiele w tej powieści nie ma. Ich rola nie jest najważniejsza i nie pojawia się na pierwszym planie, ale są dość istotnym elementem w rozwiązaniu całej kryminalnej zagadki, i pewną metaforą dotyczącą zabójcy- ale jaką? Tego musicie dowiedzieć się sami...

W moim odczuciu powieść jest rewelacyjna, trzyma w napięciu niemal od początku, jest tak nieprzewidywalna i zaskakująca, że opisywane wydarzenia na pierwszy rzut oka wydają się totalnie nierealne, a zakończenie genialnie łączy wszystkie wątki w spójną i klarowną całość.
Fabuła zaskoczyła mnie wiele razy, autorka miesza wątki, urywa snutą historię w najmniej spodziewanym momencie, by ta sama historia wypłynęła ponownie kilka stron później, i znów porządnie wszystko wymieszała- kiedy już byłam pewna, że rozwiązałam zagadkę, pojawiał się kolejny trop (ewentualnie trup), który totalnie burzył całą moją koncepcję.
Mroczny, ciężki i duszący klimat powieści podsyca tylko atmosferę niepewności i obawy co do dalszych losów bohaterów.
Same postacie są niezwykle barwne i doskonale wykreowane oraz poprowadzone. Są przepełnione emocjami, ideałami, z którymi nie każdy się zgadza, gotowe niemal na wszystko.
Akcja nie pędzi na złamanie karku, ale za to doskonale wyjaśnia motywy zabójcy, pokazuje żmudne śledztwo i wycieńczenie emocjonalne, które mu towarzyszy.

Książka potrafi zaciekawić. Obserwując śledztwo z końca lat osiemdziesiątych, gdzie śledczy nie mieli tylu możliwości w identyfikacji mordercy, gdzie metody balistyczne i kryminalistyczne dopiero zaczynały raczkować, można sobie wyobrazić jak trudna i mozolna była to praca.
Przypadł mi również do gustu pomysł wplecenia w fabułę historii słynnego zabójcy Zodiaka. Myślę, że każdy choć raz o nim słyszał.
"Sezon pająków" jest w pewnym sensie preludium do serii o Aurorze Scalviaty. Zdradzę, że Aurora przychodzi na świat w końcu tej historii, a ja z ciekawością poszukam książek z nią w roli głównej.

Czy polecam?
Polecam serdecznie. Zagmatwane śledztwo osadzone w końcówce lat osiemdziesiątych dwudziestego wieku, toczące się w mrocznym i tajemniczym Turynie.

POLECAM...