Siedem lat wstecz

Clementine ma świetne grono przyjaciół, dobrą pracę w wydawnictwie i perspektywę awansu. Do pełni szczęścia brakuje jej miłości, ale boi się zaangażować w nowy związek. Żyje w mieszkaniu odziedziczonym po ukochanej cioci. Choć ciocia zawsze mówiła, że to miejsce posiada magiczne właściwości przenoszenia w czasie, Clementine nigdy do końca w to nie uwierzyła. Do czasu, aż sama nie doświadczyła tej magii.

Gdy pewnego dnia wraca do mieszkania, zastaje w nim intrygującego, przystojnego i pełnego pasji do gotowania mężczyznę, i szybko zawiązuje się między nimi nić porozumienia. Trudno jednak stworzyć poważną relację z kimś z przeszłości, prawda?

,,Siedem lat wstecz" to słodko-gorzka historia o stracie bliskiej osoby, o podążaniu za marzeniami i o nowych początkach.

Osadzenie akcji w mieszkaniu, które przenosi bohaterów w czasie, z pewnością dodało książce oryginalności. Lubię tak pomysłowo skonstruowane powieści.

Choć początkowo nie mogłam się wgryźć w fabułę, z czasem moje zaangażowanie w śledzenie życia bohaterów wzrosło i z każdą kolejną stroną coraz wygodniej rozsiadałam się w przytulnym mieszkaniu pełnym aromatycznych potraw.

Jednym z ciekawszych elementów książki było to, jak zmieniali się bohaterowie z biegiem lat. Ta historia pokazuje, że w miłości oprócz odpowiedniej osoby konieczne jest też zgranie się w czasie.

Myślę, że dla fanów romansów, gotowania i motywu podróży w czasie będzie to lektura idealna!

Siedem lat wstecz czyli książka nie zrobiła na mnie wrażenia i zabrakło w niej elementu zaskoczenia. W tej historii było wiele oczywistości, a i nawet absurdalności, bo?

Jak można nie sprawdzić daty w telefonie albo czy działa wi-fi, kiedy na ścianie wisi kalendarz z datą na siedem lat wstecz i nie wiesz, czy mu wierzyć?

W tej książce wiele było takich przypadków i moje realistyczne podejście do życia kłóciło się z tym, co zastałam w książce. Pojawiło się tutaj kilka luk, braki odpowiedzi i pytania krążące w mojej głowie, które nie dostały swojego rozwiązania.

Poważny i nieromantyczna było świetne, natomiast tutaj? Zlepek. Ta historia miała ogromny potencjał, jednak miałam wrażenie, że coś poszło nie tak. Brakowało w niej rozwinięcia i zadbania o pewne aspekty.

Żebyście mnie źle nie zrozumieli, rozumiem tematy, jakie autorka chciała poruszyć w tej książce, ale więcej o przypadku cioci było napisane w przewodniku dla czytelnika, niż w samej historii.

Główni bohaterowie nie zainteresowali mnie na tyle, abym się z nimi polubiła. A ich miłość? Czy ona faktycznie tutaj była? Mam wrażenie, że ta miłość była zauroczeniem, które w pełni się nie rozwinęło. Bez więzi, napięcia?

Zabrakło mi w tej historii rozwinięcia talentu głównej bohaterki i pociągnięcia go dalej, bo to miało ogromny potencjał, a ja uwielbiam historię sztuki?

Coś, co podobało mi się w tej historii?

To zdecydowanie styl pisania autorki, bo pisze w wyjątkowy sposób. Co prawda tutaj narracja była chwilami dezorientująca i musiałam się chwilami cofać, ale pomijając - jest piękny.

Tak czy inaczej, z tego, co wywnioskowałam i co mi przyszło na myśl podczas czytania tej książki i po jej zakończeniu, to ta historia jest o pogodzeniu się ze stratą, odnajdywaniu siebie, poszukiwaniu własnego szczęścia, a także cieszenia się oraz doceniania tego, co się ma i co nas otacza.

Przychodzę do Was z opinią o pięknej książce, w której jest wiele życiowych mądrości przedstawionych w sposób przystępny dla nas, czyli jako powieść.

Clementine po utracie ukochanej ciotki, próbuje znaleźć swoje miejsce na ziemii bez niej.
Dziewczyna postanawia rzucić się w wir pracy zapominając o całym świecie i starając się nie myśleć o miłości, podróżach jakie odbyła z ciocią i tym, że musi się wprowadzić do mieszkania po niej.

Czasami zastanawiam się, czy mieszkanie przenoszące ludzi na rozdrożu w czasie siedem lat, było lekką fantastyką czy też może już metaforą, bo można rozumieć to dwojako.
I to jest piękne, każdy znajdzie tu co innego a niezaprzeczalnie książka jest warta przeczytania.

Mamy motyw samo"ójstwa, miłości, podróży (i tych tradycyjnych i tych w czasie), przyjaźni i samotności.

Clementine zostaje rzucona w przeszłość z gdzie spotyka przypadkiem pewnego aspirującego kucharza.
Tych dwoje wbrew wszystkiemu łączy coś więcej niż im się wydaje ale przez siedem lat żyli jednocześnie ze sobą jak i obok siebie.
Czy uda im się w końcu zgrać w czasie?

Jest w tej książce wątek romantyczny ale stanowi taki pięknie spleciony dodatek, który jest ważny ale nie najważniejszy.
Więcej mamy do czynienia z ludzkimi emocjami różnej maści, rozterkami, problemami, sukcesami i porażkami.
Samotność nawet będąc wśród ludzi może dotknąć każdego z nas i nie możemy się winić, jeśli nie zauważamy niektórych rzeczy bo ludzie doskonale potrafią zakładać maski.

To historia o żałobie, poszukiwaniu swojego ja, utraconych nadziejach i odnalezionej pasji.
Jest tak piękna, smutna i wesoła zarazem bo i dobrego humoru nie brakuje, który jest dodany tan gdzie trzeba nie tracąc przy tym dramatyzmu.

Sceny miłosne nie są ani wulgarne a i długie, głównie wspomniane po prostu, że się takowe odbyły a nawet one były sensualne i na poziomie duchowym.

Postacie są wykreowane wspaniale, każda ze swoim indywidualnym charakterem dodaje smaku tej historii a na końcu się okazuje, że wszystko miało sens, każdy się łączy ze sobą nie raz ale nie zdając sobie z tego sprawy musi trafić w ten właściwy czas.

Ta historia pachnie cytrynową tartą i fajitas.
Dołączona do książki słodycz pozwoliła mi czuć smak tej tarty i jeszcze bardziej zbliżyć się do bohaterów opowieści. Z całego serca polecam serdecznie.

Hipnotyzująca, nastrojowa, równie romantyczna, co przeszywająca duszę i skłaniająca do zadumy! Ashley Poston zafundowała czytelnikom nadzwyczaj klimatyczną, bajeczną opowieść, w której los dwójki osób, znajdujących się na życiowym zakręcie, przeplata się z realizmem magicznym, dzięki czemu pojęcie czasu i przestrzeni całkowicie się zaciera, ukazując wielowymiarowość istnienia, a tym samym skazując naszych bohaterów na okrutną walkę z nieuniknionym, ale jakże nieprzewidywalnym zapętleniem w czasie. Czy uda im się wreszcie odnaleźć we właściwym momencie? Czy uporają się z demonami i bolesnymi stratami, które ?siedem lat wcześniej? nie pozwalały im ruszyć na przód?

Ta wspaniała opowieść, mimo nietuzinkowego paranormalnego dodatku, jest właściwie niczym samo życie, słodko-gorzka, nieprzewidywalna, pełna refleksji, niespodzianek oraz wzruszeń. Czytelnik z zapartym tchem śledzi losy nakreślonych postaci, między którymi pomalutku rozwija się wyjątkowe uczucie. Niestety, mężczyzna nie pochodzi z aktualnego czasu, co stanowi spory problem. I choć Clementine odnajduje go ?siedem lat później?, poza magicznym mieszkaniem, spotkanie po tylu latach nie należy do najprostszych. Bezsprzecznie, moc silnych wrażeń, uniemożliwiających przerwanie lektury choćby na chwilkę, gwarantowana!

Niesłychanie zachwyciło mnie pióro autorki, które wyróżnia się subtelnością i ekspresją, dzięki czemu lektura stanowi czystą przyjemność, a kartki same przelatują przez palce. Nakreślone postacie są prawdziwe, interesujące, wielowarstwowe, jak najbardziej przemawiające, dlatego czytający odbiera tą malowniczą historię nadzwyczaj emocjonalnie.

"Siedem lat wstecz" jest hipnotyzującą, na wskroś poruszającą, otulającą powieścią o prawdziwej miłości, rozwijającej się z jednej strony stopniowo, z drugiej zaś, poprzez czarodziejskie zagubienie w czasie, dość nieobliczalnie. Piękna, odurzająca, wręcz magiczna i jakże romantyczna historia, która całkowicie pochłania czytelnika, pozbawiając go kontaktu z realnym światem. Przepadłam w niej bez reszty, rozkochała mnie w sobie już od pierwszych stron i będzie wybrzmiewać w moim sercu jeszcze bardzo długo!

Jedynym pewnikiem w naszym życiu jest zmiana. Niektóre są szalone, zmieniają nasze losy diametralnie i często takich się boimy. Ale te małe, wręcz niezauważalne, dzieją się codziennie. I nagle okazuje się, że ja sprzed 5, 10 czy 15 lat to zupełnie inna osoba niż ja teraźniejsza, a z drugiej strony wciąż tak dobrze nam znana. I nie ma w tym niczego złego.
Clementine pracuje w wydawnictwie i po siedmiu latach być może otrzyma upragniony i jakże należny jej awans. Kiedyś kochała podróże, ilość pieczątek w jej paszporcie najlepiej o tym świadczy. Kochała też malowanie i znajdowałą w tym coś uspokajającego. Niestety, wszystko straciło dla niej większy sens, po śmierci ukochanej cioci, która od dzieciństwa była szalenie istotną osobą w jej życiu. Pozostały jedynie wspomnienia i mieszkanie, które ciocia zawsze uważała za magiczne.
Iwan siedem lat przed teraźniejszymi wydarzeniami był młodym, pełnym pasji mężczyzną. Dla ukochanego dziadka chciał zbudować karierę opartą na prowadzeniu restauracji, a sam czuł się doskonale w kuchni. Miał też niebywały talent i niespożyte siły, co było przydatne na początku drogi zawodowej w tak wielkim, pełnym konkurencji mieście. Kochał szczerze, śmiał się całym sobą, gotował sercem i był pełen marzeń. Ale czy mijające lata sprawiły, że pozostał taki sam?
"Siedem lat wstecz" to kolejna książka Poston, w której fikcja miesza się z rzeczywistością i śmiało mogę stwierdzić, że Autorka genialnie odnajduje się w takiej fabule. Jej pióro jest lekkie niczym piórko, a jednak potrafi nam przekazać nim tak wiele, mimochodem, gdzieś między wierszami. nie tworzy pustych, niewiele znaczących historii, one skłaniają do refleksji, do zatrzymania się w codziennym biegu i pokazują, jakimi wartościami powinno się kierować w życiu. I właśnie taka jest ta książka. Przypomina, że zmiany są czymś naprawdę dobrym, że wraz z biegiem lat, wraz z nabytymi doświadczeniami, ulegamy niewielkim przemianom, rewidujemy nasze plany na przyszłość, oczekiwania, a nawet to, co sprawia nam radość i nie ma w tym nic złego. Złe jest tylko, gdy przed takimi zmianami, w sobie i wokół siebie, próbujemy się z całych sił bronić, bo odmawiamy sobie prawdziwego szczęścia. Lecz tak jak i ludzie ewoluują też uczucia, niektóre się wypalają, inne jeszcze bardziej wzmacniają i są to zwykłe koleje losu każdego z nas. Czy spotkanie po latach może wzniecić dawne emocje? Bezsprzecznie. Jednak warto zrewidować, czy te emocje wywołuje prawdziwy człowiek przed nami, czy jego dawne wyobrażenie. Ta powieść to nie tylko piękna i magiczna historia miłości. Jest to również historia dotyczący żałoby, prób radzenia sobie ze stratą, trudności z pogodzeniem się i zamknięciem pewnych etapów w życiu. To opowieść o ludzkich planach i marzeniach, dążeniach do celu i szukaniu własnego kawałka nieba w pogoni za poczuciem lekkości w sercu i spełnienia. To historia o gonieniu za księżycem. Pięknie napisana i zdecydowanie godna polecenia!