Sieroty

Ania i Marcin stracili swoich rodziców. Po tym, jak zostali oni brutalnie zamordowani, rodzeństwo trafiło do sierocińca prowadzonego przez siostry zakonne. Nie było to przyjemne miejsce, raczej kojarzyło się z piekłem. Teraz gdy Marcin staje się pełnoletni, w końcu mogą oni ruszyć dalej i zapomnieć o przeszłości, ale by to zrobić, muszą odkryć prawdę na temat tragedii sprzed lat. Czy uda im się rozwikłać zagadkę?

Niestety ta książka nie przekonała mnie do siebie, nie potrafiłam się w nią wczuć, przez cały czas mnie nudziła. Największy problem miałam chyba z językiem, był on prosty, aż za prosty, dialogi płytkie, opisy nic niewnoszące. Nie znam poprzednich dzieł autora, więc nie mam odniesienia do ogółu jego twórczości, lecz opierając się na samych ?Sierotach?, stanowczo nie mam ochoty się w nią zagłębiać.

Zakończenie mnie nie zaskoczyło. Niemal od początku wiedziałam, jakie będzie rozwiązanie. Żeby jednak nie pisać tylko o samych wadach, zdradzę, co mi się spodobało. Na plus była według mnie kreacja głównych postaci i ich relacje. Choć rodzeństwo wiele w życiu przeszło, zawsze mogło na siebie liczyć. Mimo iż całość była dla mnie przerysowana, to spodobał mi się fakt śledztwa na własną rękę i chęć pomszczenia najbliższych osób.

Ciężko mi rozwodzić się na temat pozycji, która nie spełniła moich oczekiwań. Mogłabym długo dywagować, chociażby nad totalnym odrealnieniem fabuły, lecz na tych słowach zakończę, zachęcając Was do samodzielnego zapoznania się z tą pozycją i wrobienia własnego zdania. Widziałam kilka pozytywnych opinii, więc moja czysto subiektywna ocena może się różnić od Waszej.