Sine umbra

A. jest chory, dręczą go od dawna koszmary i wizje. Nie jest grzecznym chłopcem, a żeby sobie radzić ze swoim stanem, próbuje różnych leków, narkotyków i przygodnego seksu. Z czasem okazuje się, że demony nie są wytworem jego wyobraźni, ale rzeczywistością.

Książka, w której mrok i piekło (dosłownie) mieszają się z chorobami psychicznymi i facetem w typie cynicznego bubka - zobaczyłam to i pomyślałam, że będzie dobre, bo wszystkie składniki mi "smakują". Czemu nie wyszło?

Robiłam dwa podejścia do "Sine umbra", niestety męczyła mnie tak samo. Pomysł sam w sobie mi się podoba, ale wykonanie nie wyszło tak jak powinno. Gdyby ktoś zapytał, co pamiętam z powieści, to pierwsze do głowy przyszłyby mi określenia "nudę i chaos".

Główny bohater wydawał mi się niespójny i to mnie drażniło. Długie wywody wywyższającego się inteligenta przerywały krótkie kwestie typowego wulgarnego prostaka i wcale to nie był głos jego Cienia. Myślę, że da się wiarygodnie połączyć te dwie cechy w jednym charakterze, ale tutaj nie pasowało mi to do siebie. Do tego dochodzi ciągłe nawiązywanie do innych tekstów kultury. Było tego po prostu za dużo, czasem na jednej stronie znajdowało się kilka różnych nazwisk czy tytułów. Każde takie przywołanie to osobna dygresja, która zajmuje miejsce, odrywa nas od głównej fabuły, a tak naprawdę niewiele wnosi.

Książka na tylnej okładce podpisana jest jako thriller, ale brakuje w niej napięcia, akcja jest prawie zerowa. Rozdziały ledwo wiążą się ze sobą, są nużące, nie znalazłam niczego, do czego mogłaby się "przyczepić" moja uwaga. Jest za dużo mówienia o czymś, tłumaczenia, a można było to pokazać na przykładach i pozwolić czytelnikowi samemu dojść do odpowiednich wniosków. Część z Piekłem już tylko przeglądałam, czytałam losowe fragmenty, lektura dalej mnie usypiała i zniechęcała.

Mam wrażenie, że autor chciał za dużo zawrzeć w jednej książce, stąd moje poczucie zagubienia. Myślę, że powieść i tak może znaleźć grono fanów, którym spodoba się taki typ narracji. Nie zachęcam i nie zniechęcam, jeśli intryguje was taki temat, spróbujcie sami.

Odłożyłam przeczytaną lekturę i mam pustkę w głowie. Nie wiem, co mogłabym o niej napisać. Ciemność, ciemność i jeszcze raz ciemność. Sporadycznie się zdarza, że powieść wywołuje we mnie tak różne emocje, że nie wiem, w którą stronę podążać. Teraz mam podobnie. Sklasyfikowanie Sine Umbra jako thrillera wydaje mi się znacznie na wyrost, z dużą dozą przesady. Dla mnie to powieść z gatunku fantasy z domieszką psychologii. Thriller to ogromne napięcie, emocje, które trzeba trzymać na uwięzi i walczyć z nimi nieustannie. Takie odczucia, niestety, mnie nie zaszczyciły przy tej opowieści, ale każdy ma prawo do własnej subiektywnej oceny ?
A. od wielu lat zmaga się z koszmarami z dzieciństwa. Powracają do niego w każdym śnie, dręczą go i nie dają spokoju. Walczy z nimi, ale i poniekąd sam z sobą. Mroczne wizje i lęki są wszechobecne w jego życiu. Będąc dorosłym mężczyzną stara się zabić te złe odczucia przygodnym seksem, częstymi zmianami partnerek, narkotykami i lekami psychotropowymi. Ale dokąd może prowadzić taka droga? Wydaje mi się, że tylko w jedną stronę. Często tam, skąd raczej nie ma odwrotu. A. się zmienia, gdy poznaje Justynę. Chyba się w niej zakochuje, z wzajemnością. I to go przeraża. A gdy na jaw wyjdzie klątwa, która ciąży na jego rodzinie od wielu lat, nie ma już odwrotu. To go zmienia diametralnie. Szokujące informacje, do których dociera, a dotyczące go bliskich, powodują, że się zatraca, oddaje swoją duszę diabłu, wkracza w mroczne przestworza piekła. I tam toczy walkę ze złem. Pojawia się pytanie, czy się zreflektuje i zaufa nauce czy się jego dusza stanie się przedmiotem piekielnych rozgrywek? Którą drogę wybierze? Komu zaufa? Można się przekonać, wybierając się w przeraźliwą otchłań piekła i podróż, być może w jedną stronę ?
Sine Umbra odsłania kulisy wewnętrznej walki człowieka ogarniętego chorobą dwubiegunową, ukazuje nam, jak trudno jest żyć z taką przypadłością. Codzienne życie to nieprzewidywalny ciąg zachowań, nad którymi bohater nie ma kontroli, nie może ich opanować. Dość mocno autor zaakcentował niemoc bohatera i próbę poradzenia sobie z rzeczywistością, z własnym ?ja?. Te ciągłe lęki i zmiany nastrojów nie są sprzymierzeńcem bohatera, a raczej powodują w nim niepokój, rozdrażnienie i wewnętrzną pustkę. Możemy z boku spojrzeć na zachowania wywoływane tą chorobą i spróbować je zrozumieć. Nie jest to oczywiście łatwe i zrozumiałe dla nas, zwłaszcza jak nas ani naszych bliskich nie dotyka. Wtedy wydaje się to takie obce i nierealne.
Autor trochę mnie zwiódł, nie spodziewałam się elementów pozaziemskich i mocy piekielnych. Staram się omijać takie utwory, ta tematyka do mnie nie przemawia, trzymam ją na dystans. Ale jeżeli ktoś ma ochotę pobłądzić po piekielnych przestworzach i zawalczyć o swoją duszę z diabłem, to na pewno znajdzie nić porozumienia z bohaterem i będzie się czuł dobrze w jego towarzystwie.
Czy lektura jest godna polecenia? To oczywiście zależy, kto co lubi i co komu sprawia przyjemność. Na pewno ta lektura wywołuje określone emocje i wrażenia. Czy tobie przypadnie do gustu? Spróbuj i się sam przekonaj! Warto podjąć wyzwanie i zaryzykować!