Siostry z lasu

Lubicie książki z słowiańskim motywem?
?Siostry z lasu? to książka, w którym czuć słowiański klimat. Opowiada ona historię trzech dziewczyn: Traszki, Bachiry i Tove. Te trzy postacie obdarzone są przyrodniczymi zdolnościami. Traszka jest wrażliwa i pomocna. Rozumie mowę zwierząt. Bachira to ta rozważna, która posiada dar przemiany. Ostatnia, Tove zostaje piastunką kości. Podąża śladami czarownic, które zostały zamordowane w bestialski sposób. Chce je pochować zgodnie ze starodawnymi zwyczajami. Mieszkają one wraz z babką na Mazurach. Wiodą spokojne życie do czasu, aż na ich życie czyha zbójnicka szajka. Zaznają one również miłości, która przyniesie ból i śmierć.
Jak potoczą się losy trzech sióstr? Kogo spotkają na swojej drodze? Jakie tajemnice odkryją? Przekonacie się sami
Oprócz wspaniałego, słowiańskiego klimatu bardzo podobały mi się te trzy kobiety. Każda inna, każda jest barwną postacią. Autorka bardzo dobrze ukazała tutaj motyw zakazanej miłości, który pochłonął mnie całkowicie. Byłam ciekawa czy w ogólne takie uczucie może przetrwać.
Książka potrafiła trzymać w napięciu. A to za sprawą mroczności i tajemniczości. Zakończenie jej za to nie jest zaskakujące, ale nie przeszkadza to w całkowitym odbiorze lektury. Jedyny minus to fakt, że zabrakło mi tutaj nutki optymizmu. Autorka chyba za bardzo skupiła się na ukazaniu dramatu postaci. Ale to jest moje zdanie. Jestem ciekawa jak Wy odbierać te lekturę, bo myślę, że może ona mieć swoich fanów jak i przeciwników.

Siostry z lasu - Adrianna Trzepiota "O tym, że zwykły zbieg okoliczności może być tym najważniejszym w życiu " Dużo słyszałam o poprzednich książkach tej autorki, ale dopiero teraz mam okazję poznać coś z jej twórczości. Literatura piękna ma to do siebie, że jest dość specyficzna i nie każdy się w niej lubuje. Tutaj mamy, coś takiego na styl...,no właśnie jaki? Tu jest coś na styl baśni wydanych przez braci Grimm. Nie jest to delikatna powieść do poduszki, a równocześnie nie jest ona aż tak mocna. Literatura zdecydowanie dla czytelników 16+, a to głównie ze względu na wyrażenia i brutalność gatunku ludzkiego. Autorka podkreśla też nasze najgorsze cechy , które często się w nas budzą, gdy pojawia się coś czegoś nie znamy. Strach, oraz panika powodują, że to czego nie znamy, to najlepiej jest od razu zniszczyć. Wszystko co najgorsze to zawsze wina "inności", a w tym przypadku wiedźm i tak jest to pokazane w tej powieści. Najczęściej takie zabobony były znane w średniowieczu, bo tam to miało swoje początki. Wiedźmy... Najczęściej tak określano kobiety mieszkające na uboczu, na odludziu, czyli z dala od innych ludzi, trzymające się gdzieś w cieniu i samotności. Zajmowały się one ziołami, naparami itp rzeczami. Często też chodziły tzn "własnymi ścieżkami" ku własnemu przeznaczeniu i niejednokrotnie miały oddech śmierci na karku. Tutaj pokazana jest też inna głupota ludzka, co udowodniono również w innych książkach i filmach, iż wszelkie klątwy są dopiero po zabiciu "wiedźmy". Natomiast jeśli chodzi o sposób "likwidacji" to było podobnie jak przedstawione w filmie "Hansel i Gretel: Łowcy czarownic". Ogółem, to towarzyszyło mi bardzo dużo emocji podczas lektury tej książki. Niestety, ale zakończenie okazało się bardzo smutne...Tak jak w życiu, nie zawsze wszystko jest kolorowe, a szczególnie tutaj, dla głównej bohaterki Tove. Młoda kobieta, która cierpiała z powodu nieszczęśliwej miłości. W głowie siedziała mi taka myśl po przeczytaniu tej książki, że... Kobieta możne naprawdę wiele "udźwignąć" i znieść, póki ma własną siłę, póki ma nadzieję, ale i one czasem zawodzą. Sama nie wiem, co mam o tym myśleć?! Według mnie to trochę za szybko się to wszystko działo, za toczyła się cała akcja. Ogólnie oceniam 8/10 "- Kto sieje wiatr, ten zbiera burzę, jesteś tchórzem, Laabanie, dobrze, że twoja matka nie musi patrzeć na to, co robisz." "Zajadła ze smakiem drożdżówkę i pomyślała, że ktoś, kto swymi dłońmi jest w stanie wykonać tak pyszne pokarmy, nie może być złym, [...]" "- Nie cierpię ludzi... Dobrze o tym wiesz. Człowiek jest najbardziej bestialską istotą na Ziemi. Mnie jest dobrze tam, gdzie jestem. Mam co jeść, mam gdzie spać, słucham jeziornych fal, a nie wrzasków miast. Niczego już nie chcę. "

Siostry z lasu - Adrianna Trzepiota
"O tym, że zwykły zbieg okoliczności może być tym najważniejszym w życiu "

Dużo słyszałam o poprzednich książkach tej autorki, ale dopiero teraz mam okazję poznać coś z jej twórczości.
Literatura piękna ma to do siebie, że jest dość specyficzna i nie każdy się w niej lubuje. Tutaj mamy, coś takiego na styl...,no właśnie jaki? Tu jest coś na styl baśni wydanych przez braci Grimm.
Nie jest to delikatna powieść do poduszki, a równocześnie nie jest ona aż tak mocna. Literatura zdecydowanie dla czytelników 16+, a to głównie ze względu na wyrażenia i brutalność gatunku ludzkiego.
Autorka podkreśla też nasze najgorsze cechy , które często się w nas budzą, gdy pojawia się coś czegoś nie znamy. Strach, oraz panika powodują, że to czego nie znamy, to najlepiej jest od razu zniszczyć. Wszystko co najgorsze to zawsze wina "inności", a w tym przypadku wiedźm i tak jest to pokazane w tej powieści.
Najczęściej takie zabobony były znane w średniowieczu, bo tam to miało swoje początki. Wiedźmy... Najczęściej tak określano kobiety mieszkające na uboczu, na odludziu, czyli z dala od innych ludzi, trzymające się gdzieś w cieniu i samotności. Zajmowały się one ziołami, naparami itp rzeczami. Często też chodziły tzn "własnymi ścieżkami" ku własnemu przeznaczeniu i niejednokrotnie miały oddech śmierci na karku. Tutaj pokazana jest też inna głupota ludzka, co udowodniono również w innych książkach i filmach, iż wszelkie klątwy są dopiero po zabiciu "wiedźmy".
Natomiast jeśli chodzi o sposób "likwidacji" to było podobnie jak przedstawione w filmie "Hansel i Gretel: Łowcy czarownic". Ogółem, to towarzyszyło mi bardzo dużo emocji podczas lektury tej książki. Niestety, ale zakończenie okazało się bardzo smutne...Tak jak w życiu, nie zawsze wszystko jest kolorowe, a szczególnie tutaj, dla głównej bohaterki Tove.
Młoda kobieta, która cierpiała z powodu nieszczęśliwej miłości.
W głowie siedziała mi taka myśl po przeczytaniu tej książki, że... Kobieta możne naprawdę wiele "udźwignąć" i znieść, póki ma własną siłę, póki ma nadzieję, ale i one czasem zawodzą. Sama nie wiem, co mam o tym myśleć?! Według mnie to trochę za szybko się to wszystko działo, za toczyła się cała akcja.
Ogólnie oceniam 8/10

"- Kto sieje wiatr, ten zbiera burzę, jesteś tchórzem, Laabanie, dobrze, że twoja matka nie musi patrzeć na to, co robisz."
"Zajadła ze smakiem drożdżówkę i pomyślała, że ktoś, kto swymi dłońmi jest w stanie wykonać tak pyszne pokarmy, nie może być złym, [...]"
"- Nie cierpię ludzi... Dobrze o tym wiesz. Człowiek jest najbardziej bestialską istotą na Ziemi. Mnie jest dobrze tam, gdzie jestem. Mam co jeść, mam gdzie spać, słucham jeziornych fal, a nie wrzasków miast. Niczego już nie chcę. "

Były sobie trzy siostry, z pozoru identyczne a tak naprawdę bardzo różne. Każda z nich to potężna czarownica obdarzona niezwykłymi mocami. Ich imiona to Traszka, Tove i Bachira. Wychowane w miłości i trosce przez babcię wiodą szczęśliwe życie ukryte przed wzrokiem tych, którzy łakną ich krwi. Bachira posiada talent przemiany, Traszka rozumie mowę zwierząt a Tove to tzw. piastunka kości widząca to, co niedostępne dla oczu innych. Czy starszej kobiecie uda się przygotować młode dziewczyny do życia w świecie pełnym zła i nienawiści, zanim wyda z siebie ostatnie tchnienie i przejdzie na drugą stronę ? Jak pojawienie się łowców czarownic zmieni przeznaczenie trzech sióstr?
.
Wraz z Tove odbyłam ekscytującą podróż po pełnych magii i pradawnych rytuałów mazurskich lasach. Przez niemal całą powieść czekałam z ekscytacją na kontynuację historii Wilczana i Tove, bo została ona urwana w ważnym momencie. Długo musiałam czekać na ich ponowne spotkanie i niestety się nie doczekałam. Pocieszam się jednak tym, że dowiem się wszystkiego już niedługo, w kolejnym tomie książki. Choć były momenty niepotrzebnie przedłużające całość, rozbudowane porównania i sporo górnolotnej mowy to nie przeszkadzało mi to aż tak bardzo. Być może autorce zależało na tym, by pochwalić się przed nami wszystkim, co wie o języku polskim (skończyła polonistykę). Zdarzały się także nieliczne błędy edytorskie typu: ?kazała Gorhanowi podtrzymać dziewczynie głowę, a kobiecie dawała pić aż do dna, i kiedy dziewczyna zachłysnęła się ostatnim łykiem, powiedziała do niej [?]?.
.
O czym są ?Siostry z lasu?? To magiczna opowieść o tym, co nieuniknione i przed czym żadne z nas nie ucieknie. O sile niszczenia, jaką ma w sobie zło ukryte w ludzkich sercach i o tolerancji dla tego, co inne i niezrozumiałe. Ta historia skradła moje serce już od pierwszych stron. Przepięknie napisana. Magiczna. Ode mnie 8/10 w skali lubimyczytac, mimo jej drobnych wad.
.