Skazany na góry

Denis to wspaniała postać światowego alpinizmu. Człowiek imponujący hartem ducha i ciała, dokonujący niezwykłych wyczynów, można by rzec współczesny heros. Dlatego wiedziałem, że książka musi zagościć w mojej kolekcji. Nie jest napisana świetnie, nie jest napisana nawet dobrze, ale pokazuje nam coś, o czym nie moglibyśmy dowiedzieć się z krótkich przekazów medialnych ukazujących z reguły sukcesy radzieckiego superwspinacza. Książka pokazuje nam prostego człowieka który podąża za swoimi marzeniami, a marzenia ubrane są w zwykłe słowa. Polecam są w zwykłe słowa. Polecam

"Bo to jest właśnie szczęście - podążanie za marzeniami, bycie sobą!"

Ilekroć wrzucę na a recenzję książki poświęconej pasji górskich wspinaczek, a zwłaszcza alpinizmowi i himalaizmowi, natychmiast pojawiają się dwie grupy komentarzy, jedne pokrywają się z moją pozytywną opinią o tym wyjątkowo wymagającym sporcie, podziwem dla poświęcenia i determinacji wspinaczy, drugie przywołują skrajną ekstremalność takiego działania, podważają sens osiągnięć za cenę zdrowia, a zwłaszcza życia, pozostawienia rodziny. A ja jednak wciąż będę z zainteresowaniem sięgała po takie propozycje czytelnicze, składała uznanie dla osiągnięć tych pozytywnie zakręconych szaleńców, doceniała ich zaangażowanie w realizację marzeń, sposób poznawania samego siebie i nieustanne pragnienie kontaktu ze skrajnie niebezpieczną odsłoną naszej planety. Gdzieś w głębi mojej duszy wciąż tli się tęsknota za taką przygodą, a skoro sama z różnych względów nie mogę jej przeżyć, chcę zatem za pośrednictwem książek poznać jej koloryt, dotrzeć do jej głębi i istoty. Zaś dylematy moralne pozostawiam tym, których bezpośrednio dotyczą, bo jakież ja mam prawo narzucać innym swoją perspektywę postrzegania świata czy sposób przeżycia własnego losu? Niech każdy samodzielnie podąża obraną ścieżką przyjemności, odwagi, miłości, szczęścia i satysfakcji.

A co do samej książki, dobrze się ją czyta, podział na opowiadania pozwala zaglądać do niej, nawet kiedy dysponujemy małymi jednostkami wolnego czasu. Opowieść o dojrzewaniu do wspinaczki, jej pięknie i trudzie, pokonywaniu strachu, wysiłku fizycznym i psychicznym, realizacji najśmielszych planów, intensywnych emocjach dających poczucie prawdziwego szczęścia. Autor kładzie nacisk przede wszystkim na zobrazowanie, jak wiele podczas wypraw w góry zależy od towarzystwa, z którym się one odbywają, od komunikacji, zaufania, zrozumienia, przyjaźni i tej koniecznej pewności drugiej osoby w wykonywaniu wspólnego zadania. Różne motywacje i style zdobywania szczytów kierują ludźmi, ważne, aby ze sobą współgrały, uzupełniały się wzajemnie, nie narażały na konflikt i konfrontację, to góra ma być celem, pokonywanie własnych słabości, minimalizowanie ryzyka. Żmudne treningi, do których trzeba przywyknąć, nieustanne zabiegi o wsparcie finansowe, spełnienie oczekiwań środków masowego przekazu, złożone przygotowania logistyczne, znaczące, lecz warte, poświęcenia, wszystko wsparte wiarą w sukces, zapałem i ambicjami. I jeszcze specyfika funkcjonowania w komunistycznym kraju, erze przed i po rozpadzie Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich. Spojrzenie na zmianę taktyk i strategii wypraw górskich, poprawę bezpieczeństwa, wkomponowanie się w surowość lodowych szczytów. Sympatycznie trafiało się na wzmianki o polskim wspinaczach. Publikacja wzbogacona licznymi zdjęciami.

"Skazany na góry" jest to zbiór opowiadań ukazujących retrospekcje z danych wypraw odbytych przez Denisa na przestrzeni kilkunastu lat. Czytając te wszystkie historie przedstawione w pierwszoosobowej formie momentami odniosłam wręcz wrażenie, że ten wybitny wspinacz siedzi tuż obok, zabierając mnie tym samym w odległe, całkowicie obce mi miejsca. Podobno jego bliscy niejednokrotnie zarzucali mu, że umniejsza swoim osiągnięciom, że sprowadza je do rangi czegoś normalnego, wręcz naturalnego, w przytoczonych wspomnieniach skupiając się na otaczającym go pięknie. I tego faktycznie nie można odmówić Urubko, jego opowiadania przesiąknięte są podziwem nad zjawiskową, żywiołową naturą. Posługując się niesamowicie plastycznym i drobiazgowym językiem tworzy w głowie czytelnika wypełnione całą gamą najróżniejszych barw obrazy, odsłaniając tym samym przed nim swoją wrażliwą, artystyczną duszę.

Dzięki tej pozycji przenosimy się niejednokrotnie w mroźne, słynące ze swojej porażającej potęgi Himalaje - Cho Oyu, magnetyzującą Nangę Parbat, wyprawę na K2, południową ścianę Broad Peaku, gdzie wytyczył nową drogę. Równocześnie odkrywamy także fascynujące życie u podnóży tych budzących respekt gór, oczami wyobraźni widzimy rwące rzeki i niemal czujemy zapach rosnących wokół rododendronów. Największe wrażenie zrobiła na mnie bez wątpienia ryzykowna wyprawa na Annapurnę, pełną majestatu górę, która dla samego Denisa okazała się przełomowa. Nie zabrakło również wspomnień z jego rodzinnych stron, wspinaczek na wzniesienia w paśmie Ałatau Zailijskiego, biegu na czas na górę Nursułtan, szturmu w stylu alpejskim na Szczyt Lenina czy też niezliczonychtreningów przeprowadzanych wraz z jego członkami.

Książka ta przede wszystkim ukazuje niebywałą pasję, która przez lata kształciła się i dojrzewała w jego duszy, stając się tym samym nieodłączną częścią jego życia. Pełne zaangażowanie, nadludzki wysiłek fizyczny jak i emocjonalny oraz wiara w powodzenie pozwalały mu przekraczać własne granice, urzeczywistniać wcześniej obrane cele i zwyczajnie dawać mu szczęście. Urubko niejednokrotnie podkreślał, że emocji, które targają człowiekiem w tych ekstremalnych, ale równocześnie pięknych momentach, nie da się niczym zastąpić. Zaznaczał również, jak wielką rolę pełnią współtowarzysze wypraw, osoby, na których zawsze powinno się móc polegać oraz bezgranicznie im ufać. Jak się okazuje, czasami całkowicie różne charaktery i skrajne temperamenty tworzą idealną mieszankę, wzajemnie uzupełniając się w tych trudnych chwilach. Autor poruszył również kwestię, do której dosyć często odnoszą się w swoich dziełach wspinacze, a mianowicie "złotego wieku himalaizmu", który bezpowrotnie przeminął - Ale to nie nasza wina, że urodziliśmy się o 20-30 lat za późno. Wszystkie ośmiotysięczniki zostały już zdobyte, jednie szczyt K2 pozostał nieokiełznany zimą, czy jednak umniejsza to innym dokonaniom? Czy zamyka furtkę na zrealizowanie czegoś nowego?

Oficer armii kazachskiej, filmowiec i himalaista. Niejednokrotnie wyznaczał nowe drogi na szczyty siedmio i ośmiotysięczne. Bez pomocy tlenu zdobył Koronę Himalajów jako 15. wspinacz w historii. Jest pierwszym zdobywcą zimowym dwóch ośmiotysięczników (Makalu i Gaszerbrum II), w ciągu 42 dni zdobył pięć siedmiotysięczników byłego ZSRR oraz w 4 h 55 min i 58 s wbiegł na Elbrus. Bije wszelkie rekordy szybkości. Ostatnio bardziej znany z akcji ratunkowej na Nanga Parbat. Oto Denis Urubko i ?Skazany na góry?.

Alpinizm traktuje jako rodzaj sztuki i tak samo jak każdy twórca potrzebuje widowni. W piątek w Bydgoszczy miało miejsce spotkanie z nim oraz Bogusławem Magrelem, prezesem Polskiego Klubu Alpejskiego. Co to było za spotkanie! Zapierające dech w piersiach zdjęcia, skromność pana Denisa, ?szukanie? polskich słów i na końcu nawet nam zagrał na gitarze i zaśpiewał. Jest świadomy swoich osiągnięć, a przy tym szalenie skromny, znalazł czas na to, by z każdym zamienić kilka słów, inicjował zdjęcia, dziękował za każde zdjęcie i każdą uściśniętą dłoń (kobiety nawet w nią całował).

Książka ?Skazany na góry? to historia o przygodach pana Denisa, przekraczaniu przez niego granic wytrzymałości. Zawiera opisy treningów, przygotowań i jest wzbogacona o opisy Ałmatów czy Kazachstanu. Jest to opowieść o jednym z najlepszych himalaistów dzisiejszych czasów. W zbiorze biograficznych opowiadań widzimy ogromną wrażliwość, poznajemy człowieka o poetyckiej duszy, co również przekłada się na język, który niekoniecznie mnie porwał. Jest to książka przede wszystkim o ludziach, przyjaciołach i towarzyszach wspinaczek. Mamy tutaj liczne historie, przytoczone rozmowy, a nawet górskie legendy. Nie spotkamy się tutaj z dokładnym opisem organizowania wypraw i ich przebiegu. Niemniej ? jest to obowiązkowa pozycja dla każdego miłośnika gór.