Skradzione życie

?Wojna odebrała mi już wszystko. Rodzinę, narzeczonego, dom, a nawet poczucie własnej godności. Co najwyżej mogę jeszcze stracić życie?.

Wisiorek z zielonym jaspisem okazał się dla Ewy Abramowicz czymś więcej niż tylko prezentem ofiarowanym z okazji siedemnastych urodzin.
Latem 1939 r. młoda dziewczyna, pochodząca z tradycyjnej żydowskiej rodziny, rozmyśla o swoim życiu i przyszłości. Przywykła do wielokulturowości w swoim otoczeniu, nie przeszkadza jej absolutnie pochodzenie czy wyznanie przyjaciółek. Z niepokojem myśli o swoim przyszłym mężu Davidzie, ortodoksyjnym Żydzie, który zamieni jej życie w pasmo wyrzeczeń i poświęceń. Pogłoskom o nadchodzącej wojnie nie poświęca zbyt wielkiej uwagi ? przecież żołnierze ich obronią. Ale ani się Ewa nie obejrzała, a Niemcy brutalnie skradli błękit mysłowickiego nieba, raz po raz dziurawiąc je podczas nalotów. A potem zapragnęli zniszczyć wszystko, co żydowskie.
Dla Ewy i jej rodziny rozpoczyna się najtrudniejszy okres w życiu. Marzenia o stabilnej przyszłości u boku Davida, czy beztroskie spotkania z przyjaciółkami przestały być ważne. Priorytetem stało się przetrwanie kolejnego dnia, nawet jeśli Ewa musiałaby zapomnieć, kim jest i skąd pochodzi.

?Być może będziesz musiała podjąć decyzję, co jest dla ciebie ważniejsze. Miejsce czy? ludzie??
?Skradzione życie? opowiada historię życia Ewy Abramowicz, która nade wszystko chciała żyć. Chciała czuć się bezpiecznie i nie martwić się o kolejny dzień. Świat, w którym ludzie patrzyli na siebie wilkiem, zmusił ją do wybrania życiowej ścieżki, która nigdy nawet nie majaczyła na jej horyzoncie. A okazała się jedynym słusznym wyborem. By mieć pewność, że następny dzień nadejdzie. By nie musieć wybierać między życiem a śmiercią, która przyjdzie po nią szybciej tylko dlatego, że jest Żydówką.

?Była członkiem prześladowanego i pogardzanego narodu, wyjętego spod opieki prawa?
Historia Ewy to tak naprawdę historia całego narodu żydowskiego, który musiał zmierzyć się z ogromem zła i ludzkiej podłości tylko ze względu na pochodzenie i religię. Chociaż zostali ponownie skazani na tułaczkę, na nieustanne poszukiwanie bezpiecznego miejsca, nigdy nie utracili swojej tożsamości. Nie zapomnieli o swoich tradycjach, radosnych świętach i poczuciu, że cuda się zdarzają. Tak, jak wielokrotnie się zdarzały w historii ich narodu, tak teraz mogą na nie liczyć. Przetrwają, bo w głębi duszy będą pamiętać o swoim dziedzictwie. A Ewie o nim będzie przypominać prosty, jaspisowy wisiorek.

?Skradzione życie? to wzruszająca powieść historyczna, osadzona w okresie II wojny światowej, kiedy to człowieczeństwo zostało wystawione na ciężką próbę. W tym świecie, pełnym chaosu i podziału na lepszych i gorszych, Magdalena Wala pisze o wyborach trudnych, częstokroć wbrew sobie, ale koniecznych. By przetrwać, by czuć się bezpiecznie. Tylko tyle i aż tyle. Nawet jeśli prawdziwą tożsamość trzeba ukryć głęboko w sercu.

Magdalena Wala to przykład autorki, która pisząc powieści historyczne wie, czym jest "wejście" w historyczne realia. Nazwy, daty, wydarzenia, to wszystko jest sprawdzone, autentyczne i zgodne z faktami. I tak samo było przy "Skradzionym życiu". To opowieść o Żydówce, która dzięki zbiegowi okoliczności przeżyła wojnę.

Jest to powieść smutna i nostalgiczna, autorka miesiąc po miesiącu pokazuje nam trudy wojny, bestialstwo i zagładę Żydów. Nie jest to książka łatwa, a pełna bólu i cierpienia. Autorka stworzyła historię, która mogła się zdarzyć w wojennej rzeczywistości. Mogę się jedynie przyczepić do bohaterów, oczekiwałam więcej emocji, więcej rozmachu, więcej uczuć. Nie chodzi mi o jakieś porywy serca, ale nawet smutek czy żałoba, wydawały mi się takie trochę papierowe. To na pewno nie jest obyczajówka, a raczej stateczna powieść historyczna, gdzie główną osią jest rys historyczny.

Ogrom pracy Autorki jest widoczny na każdej stronie. Całość jest ubrana w proste słowa, ale z mocnym przekazem. Jest to dobra powieść historycza, realna i autentyczna.

Książka "Skradzione życie" jest tak smutna, że nie wiem, jak się po niej pozbierać. Ewa zostaje zmuszona do aranżowanego małżeństwa. Nie dochodzi do ślubu, bo wybucha wojna i jej rodzina musi uciekać. Nie znajdują jednak spokoju. Ewa, żeby przetrwać jako osoba pochodzenia żydowskiego, zmuszona jest do podjęcia trudnej decyzji.

Za każdym razem, gdy czytam o wojnie, przeżywam po raz kolejny cierpienie wszystkich tych ludzi. W tej książce ubodło mnie nie tylko, że obywateli żydowskich traktowało się gorzej niż zwierzęta, ale w szczególny sposób odbierałam też chory wpływ religii. Niosła ona psychiczną krzywdę Ewie, która miała ogromny problem ze złamaniem wyuczonych zasad. Aranżowane małżeństwa to temat, który do tej pory wzbudza we mnie ogromną złość. Mając zaledwie 17 lat, skończyła by jako uległa żona i matka w " złotej klatce". Wielka była więc moja radość, gdy uwolniła się z kajdan religijnego przywiązania. Ten radosny obraz zagłusza jednak kwestia dzieci, nic niewinnych istot, które z powodu chorego systemu i wszechobecnego zła cierpią najbardziej. Jestem niemiłosiernie zdruzgotana. Jak może się czuć człowiek, który widzi krzywdę innych, a nie może w żaden sposób pomoc? Nie pomogła lekkość języka, wtapianie radosnych momentów. Autorka dodatkowo umieściła w epilogu coś, co bardzo pasuje do dzisiejszych czasów. Niewiele brakuje, by historia zaczeła się powtarzać. Mimo wszechogarniającego mnie po tej lekturze smutku, jak najbardziej wam polecam. Niektóre historie w rzeczywistości takie właśnie są - pełne goryczy, bez radości ze szczęśliwego zakończenia. Dziękuję ...