Słońce w mroku

Saga ?Zmierzch? jest znana każdemu i nikomu nie trzeba przedstawiać tej historii. ?Zmierzch? z perspektywy Edwarda miał szansę ukazać się 12 lat temu, jednak fragmenty powieści wyciekły do sieci i autorka porzuciła pomysł wydania, więc teraz można powiedzieć, że w końcu po tylu długich latach doczekaliśmy się ?Słońca W Mroku?, ale czy to naprawdę był dobry pomysł? Cóż...

Dla Edwarda spotkanie z Bellą to najbardziej niepokojące i intrygujące wydarzenie, jakiego doświadczył Edward przez wszystkie lata życia jako wampir. Po raz pierwszy od ponad stu lat spotkał kogoś, z kim chce nie tylko przebywać, a być. Świat Edwarda kurczy się wyłącznie do Belli i to dosłownie. Wampir ma na jej punkcie obsesję. I tutaj zaczyna się istny melodramat. Miałam wrażenie, że czytam scenariusz ?Trudne Sprawy?, a głównym bohaterem oczywiście był Edward - ?siedemnastoletni (od jakiegoś czasu) obsesyjny wampirzy stalker?, który przez pół książki próbuje pokonać swój egoizm i zmusić się do opuszczenia Belli, ponieważ naraża ją na śmiertelne niebezpieczeństwo. Choć tak naprawdę jedyne co zaplątało myśli wampira to Bella, Bella i jeszcze raz Bella. W pewnym momencie stało się to aż nużące, a jego rozważania nie miały końca, jednak między innymi ze względu na sentyment do tej serii musiałam dokończyć książkę. Od samego początku miałam głęboką nadzieję, poznać więcej szczegółów z życia Cullenów, ich historii, relacji czy po prostu poznać ich z zupełnie innej strony. Oczywiście otrzymujemy to wszystko, ale ze względu na obsesję Edwarda na punkcie Belli, w okrojonej wersji, a w przypadku niektórych Cullenów bardzo uszczuplonej. Wracając do pytania o to czy wydanie midnightsun to był dobry pomysł, mam mieszane uczucia. Z jednej strony dla fanów Zmierzchu (szczególnie Edwarda) to może być jedna z lepszych rzeczy, jakie przytrafiły się w 2020 roku, a z drugiej strony dostajemy wręcz psychopatycznego stalkera, który zmienia zdanie odnośnie do relacji z Bellą szybciej niż kobieta, ale powiem wam jedno... TeamJacob 

"Słońce w mroku" idealnie wpasowało się w "luki" jakie widziałam w "Zmierzchu" - w wielu momentach brakowało perspektywy Edwarda a książka napisana z jego punktu widzenia wyjaśniła wiele sytuacji, rzuciła nowe światło na relację głównych bohaterów i na to co faktycznie działo się w głowie wampira w obecności Belli. Polecam koniecznie fanom zmierzchu jako uzupełnienie całej serii.

Gdy 14 lat temu czytałam ?Zmierzch? byłam wciągnięta w tę historię na maksa. Podobało mi się tam niemal wszystko, tylko czegoś mi bardzo brakowało. Mianowicie bardzo chciałam wiedzieć, co w wielu sytuacjach czuł i myślał Edward. I po wielu latach doczekałam się. ?Słońce w mroku? to w dużym skrócie ?Zmierzch? oczami Edwarda.

Niezwykle trudno jest mi ocenić tę książkę. Moim zdaniem utrzymany jest w niej klimat sagi Zmierzch. Odkrywa przed nami myśli, czyny i słowa Edwarda, których tak mi kiedyś brakowało w Zmierzchu. Jednak, jak dla mnie, jest już na to za późno, o 14 lat za późno. Wtedy duszę bym sprzedała za tę książkę. A teraz? Hmm? No ok, dowiedziałam się, co myślał, co robił, co czuł Edward i? w sumie to tyle. Bez większych emocji, bez ochów i achów. Lektura na zaspokojenie ciekawości. Ale jestem pewna, że kilkanaście lat temu zrobiłaby na mnie dużo, dużo większe wrażenie.

Myślę, że książka ma szanse spodobać się fanom sagi Zmierzch, oraz nowym czytelnikom, którzy zaczną od pierwszego tomu.

Któż z Was nie zna słynnej historii miłości śmiertelniczki i wampira? Kto jeszcze nie trafił do Forks? Saga Zmierzch, bo o niej oczywiście mowa, znana jest nie tylko młodszym pokoleniom ale również i tym starszym. Po kilku latach fani wampirów doczekali się kolejnej książki Stephenie Meyer ."Słońce w mroku" to opowieść o rodzącym się uczuciu Belli i Edwarda przedstawiona tym razem z perspektywy mężczyzny, Edwarda. I tu zaczyna się problem. Najprościej rzecz ujmując, narracja, monolog głównego bohatera nie ułatwiał lektury. Edward przeszedł samego siebie, ile ten facet miał myśli na minutę, ile rozkminek. Nawet ja czołowy myśliciel, tyle nie analizuję. Książka nie straciłaby na atrakcyjności gdyby połowę z tych filozoficzno-egzystencjalnych rozważań usunąć. Prosiłam o opinię córkę, bo czytała tę książkę, niestety potwierdziła moje przemyślenia i uwagi w tej kwestii. Najciekawsze, moim zdaniem, były fragmenty odnoszące się do przeszłości poszczególnych bohaterów. Choć było ich mało, zdecydowanie za mało. Podsumowując, to był chwilami ciekawy ale też męczący powrót do tej historii.