Słynne leki ziołowej apteki

kupanta". Już po wojnie badania na ten temat podjęła Akademia Medyczna we Wrocławiu. Powrót do początku rozdziału Podnosi odporność i wzmacnia Obecnie głównie dzięki badaniom uczonych rosyjskich ale także polskich naukowców nie ma raczej żadnych wątpliwości, że huby rzeczywiście wykazują pewne właściwości lecznicze. Informacje na ten temat znajdują się w poważnych opracowaniach dotyczących ziołolecznictwa, których współautorem lub redaktorem jest doc. dr hab. Aleksander Ożarowski. W poradniku dla lekarzy, ,,Ziołolecznictwo", znaleźć można stwierdzenie, że ,,guz brzozowy" wykazuje właściwości wzmacniające, większą niewątpliwie odporność organizmu, wyraźnie poprawia samopoczucie chorych z nowotworami, działa także przeciwzapalnie. Powrót do początku rozdziału Odwar z huby prof. Muszyńskiego Ludowi medycy i znachorzy między innymi na Górnym Śląsku i Kujawach zalecali przy nowotworach pijanie odwarów z huby brzozowej. Niestety, nie znalazłem dokładnej recepty. Ale najprawdopodobniej zalecenia były zbliżone z radami prof. Jana Muszyńskiego. Otóż ten wybitny znawca ludowego ziołolecznictwa podaje taki przepis na sporządzanie odwaru z ,,czarnej huby brzozowej". ,,Narośl utrzeć na tarce na ogrubny proszek (bo inaczej trudno ją sproszkować), czubatą łyżkę utartej huby zalewa się szklanką wrzątku i gotuje na wolnym ogniu w ciągu 30 min. Po przestygnięciu odcedza się. Pije się 1 do 3 szklanek odwaru dziennie. Nie jest to surowiec trujący". Powrót do początku rozdziału Myśliwskie herbaty z czagi na wszystkie dolegliwości Huba brzozowa najbardziej popularna była w medycynie ludowej rosyjskiej. Tamże popularnie określa się ją mianem ,,czaga". Zażywano ją na różne sposoby. Wśród myśliwych i leśników bardzo dużą popularnością cieszyły się odwary. Zalecano je na różnorakie dolegliwości. Uznawano przy tym, że grzyb jest nietoksyczny, więc proporcje przy sporządzaniu mogą być dowolne. Najprościej można je przygotować jak zwyczajne odwary ziołowe. Powrót do początku rozdziału Rosyjskie preparaty z huby Na obszarze byłego Związku Radzieckiego pod nazwą czaga spotkać można różne preparaty. Między innymi dostępny bywa gęsty wyciąg z grzybni ,,czagi" o nazwie ,,Befungin". Według zaleceń lekarskich 2 łyżeczki takiego wyciągu należy rozpuścić w 150 ml wody i przyjmować po jednej łyżce trzy razy dziennie pół godziny przed posiłkiem. Kuracja trwa od trzech do pięciu miesięcy. Stosuje się ją przy początkowych stadiach raka, także przewlekłych i dolegliwościach żołądkowo-jelitowych. Powrót do początku rozdziału Jak odnaleźć i rozpoznać hubę? Praktyka i obserwacje licznych zielarzy i badaczy dowodzą, że huba czarna brzozowa często jest mylona z innymi. Między innymi pisał na ten temat Tadeusz Dominik. Otóż białą hubę, czyli porka brzozowego znaleźć łatwo. Z kolei czarna huba w małym stopniu przypomina klasyczną hubę, jest bowiem guzowatym naroślem na drzewie (nazywana stąd bywa też czyrem brzozowym). Rozpoznanie utrudnia podobny wygląd do innego narośla czeczota brzozowego. Ma on korowinę pokawałkową jak węgiel czarną łudząco podobną do czarnej huby brzozowej włóknouszka ukośnego Inonotus Obliguus (Pers) Filat (w dawnym nazewnictwie znane było określenie huba czerniejąca (Fomes nigricans Fries). Tadeusz Dominik w swej pracy ,,Huby" stwierdza, że nawet w podręcznikach fitopatologii zauważył błędne oznaczenia. Warto więc zacytować jego uwagi pozwalające rozróżnić hubę od czeczota. ,,Otóż pierwszą różnicą rzucającą się w oczy jest grubo kawałkowana powierzchnia czeczota w porównaniu z drobnołuszczącą się powierzchnią huby czerniejącej" (autor stosuje jeszcze dawne nazewnictwo -- dop. ZP). Druga zasadnicza różnica jest ukryta. Trzeba badany obiekt przepiłować i zobaczyć, czy wewnątrz znajduje się rdzawa masa (plecha) grzybowa, czy w sposób nieregularny właściwy dla czeczotów, powycinana tkanka drzewna, koloru normalnego drewna brzozowego". Powrót do początku rozdziału Kuracje czeczotami Dodać na zakończenie warto wszakże pewną ciekawostkę. Otóż T. Dominik pisze, że interesował się skutkami leczenia chorych czeczotami. Okazywało się, że mimo wszystko były one podobne jak prawdziwymi hubami. Albo więc obydwa narośla zawierają mimo wszystko podobne substancje, albo ważny był efekt psychologiczny. Najprawdopodobniej jednak działają obydwa czynniki razem. Powrót do początku rozdziału Gdzie występuje huba najczęściej? Na zakończenie chciałbym podzielić się pewną obserwacją osób poszukujących hubę w lasach. Otóż wydaje się, ze częściej spotkać można narośle wśród drzew rosnących w bliskości zbiorników wodnych -- jezior, zalewów, rzek. Tam, gdzie lasy są bardziej odsunięte od źródeł wilgoci grzyb bywa rzadszy. Spis treści