Smak brzoskwini

Długo, naprawdę długo odwlekałam ten moment.
Bardzo nie lubię tego robić, zwłaszcza gdy otrzymuję egzemplarz do zrecenzowania ale nie potrafię też kłamać. Przepraszam z góry.

Początkowo było dobrze, nawet bardzo dobrze.

Świat post apokaliptyczny, kobieta, która budzi się ze śpiączki.
Okazuje się, że została zahibernowana a od jej czasów minęło kilkaset lat.
Myślę sobie - okej, jest super, lubię to!

Później mamy obraz tego, co odbiera aktualnie - jest sama, wszystko jest skomputeryzowane a ona przypadkiem uruchamia procedurę zniszczenia bazy, w której się znajduje.
Na zewnątrz nie można oddychać bez specjalnego sprzętu, który jest indywidualnie wykonany dla każdej osoby, przypisany wręcz do DNA.

Udało się, będzie żyć - dopóki nie padną baterię sprzętu ratującego życie na powierzchni, bo przy ucieczce nie wzięła ładowarki.
Pech chciał, że trafia na innych - nie wszyscy są przyjaźnie nastawieni.

Co będzie dalej?
O co chodzi z brzoskwinią?

I tu się zaczynają schody - historia jest spisana na wielu kartkach.
Zwykle dla mnie ilość stron nie ma znaczenia, jeśli akcja jest wartka i książkę się czyta z zainteresowaniem.

Tutaj to zainteresowanie zostało zredukowane do minimum, im dalej w głąb, tym gorzej.
Ponad tydzień zajęła mi próba czytania tej propozycji i przyznam szczerze, że nie dobrnęłam do końca.
Nie dałam rady. Wielokrotnie zdarzało mi się, że podczas lektury oczy same mi się zamykały ze znudzenia.

Historia z ogromnym potencjałem ale ilość zbędnych, rozszerzonych i rozwleczonych na wiele stron opisów mnie przytłoczyła.
Starałam się, przerywałam lekturę innymi książkami i ponownie do niej wracałam ale nijak nie mogłam się wgryźć w nią.

Pozytywnie, że autorka robiła nam retrospekcje, które odsłaniały krok po kroku tajemnice, jednakże właśnie te retrospekcje były zbyt obszerne tak samo jak opisy dosłownie wszystkiego co widziała i czuła bohaterka, także jej myśli.

Spokojnie można by było zmniejszyć ilość stron i uczynić akcję bardziej wartką a wtedy książka zyskałaby o wiele wyższą notę.

Sam styl pisania autorki jest bardzo przyjemny w odbiorze chociaż tak jak mówię, za dużo wszystkiego.

Połączmy ze sobą kilka gatunków literackich. Jakie połączenie najbardziej, by was zaciekawiło?
Wyobraźcie sobie, że właśnie skończyłam książkę, która w genialny sposób łączy ze sobą szeroko pojętą fantastykę, z elementami science fiction i klimatem postapokaliptycznym. Wszystko się ze sobą łączy w świetną książkę, którą było mi ciężko odłożyć.
"Smak brzoskwini" Joanny Mroczkowskiej to książka pełna tajemnic, nadziei, świetnie wykreowanego świata z odpowiednio dobraną dynamiczną akcją.
Motyw hibernacji, nawet jeśli bohaterka była jej nieświadoma, był bardzo ciekawy, dawno nie czytałam książki, z takim motywem. Jak hibernacja, to i motyw przenoszenia się w czasie, ten motyw, również był bardzo ciekawy i z przyjemnością śledziłam wszystkie zmiany świata, który znała bohaterka, a którego musi się uczyć od nowa. Detale nowego świata, jakie przedstawiła nam autorka, przemawiały do mnie. Jednak cała ta technologia trochę mnie przerażała, ponieważ nie wyobrażam sobie długowieczności.

Mamy rok 2135, w Varsie, mieście, które kiedyś nazywało się Warszawa, poznajemy Zosię, młodą dziennikarkę, która robi wszystko, by zarobić jakikolwiek grosz. Jako młoda dziennikarka nie może jeszcze pochwalić się dużym dorobkiem, dlatego rozpoczyna poszukiwania nowego tematu na reportaż, by powalić swojego pracodawcę.
Podczas poszukiwań tematu, natyka się na filmik, pewnie szybko by go ominęła, jednak zadziwiające było to, że nie miał on żadnych wyświetleń. Filmik okazał się tylko przykrywką, to co w nim się znajdowało, mogłoby być jej tematem życia. Jednak jej stary i zdezelowany modem odmawia współpracy i Zosia zostaje odcięta od internetu, tuż przed tym, gdy największa tajemnica miała zostać ujawniona. Postanawia znaleźć kogoś, kto pomoże jej w problemie. Wracając do domu, zostaje napadnięta. Potem się budzi w komorze hibernacyjnej. 500 lat później.


Zastanawialiście się jak będzie wyglądać świat za 100 lat? A może zastanawialiście się, jak będzie on wyglądał za 500 lat?
Autorka właśnie takie dwa światy nam pokazała. Ten za 100 lat aż tak bardzo nie różni się od tego naszego. Oczywiście, nie licząc skutków klimatycznych, które już nas dotykają, jednak nie w takiej mierze jak Vars w 2135 roku. Bohaterkę poznajemy w dniu, w którym nie tylko jej życie jest zagrożone ogromnymi anomaliami pogodowymi, jednak jej dzięki działaniom innych osób udało się to wszystko przetrwać.
Świat 500 lat później jest już mniej przyjazny dla człowieka. Zosia w szafce w ośrodku hibernacyjnym, znalazła skafander, który będzie ją chronił od nieprzyjaznej atmosfery przez 14 dni, jej czas jest policzony, jednak ludzie, których spotyka, nie przejmują się atmosferą, nie zdradzę wam dlaczego, by nic nie zaspoilerować.
Autorka bardzo przemyślała wszystko w swojej książce, wydawałoby się, że wyważyła wszystko w idealnych proporcjach, akcję z opowieściami jak zmienił się świat i dlaczego, romans z walką i zapewniła mi wiele emocji, które towarzyszyły mi przez całą lekturę.
Autorka wiele nazw technologicznych skróciła, jak tylko się dało, jednak nie można się tak łatwo pogubić, bo na końcu zostawiła nam słowniczek, który jest świetną ściągą.
Miałam przez chwilę moment zwątpienia w tę historię, jednak gdy w końcu się dobrze wczytałam i zaczęłam rozumieć, o co chodzi tym wszystkim ludziom i czemu im Zosia jest tak bardzo potrzebna, to wiedziałam, że ta historia jest świetna, mimo tego jednego poślizgu, w którym troszkę zaczęłam się nudzić.
Często mam problem z głównymi bohaterkami, boję się, że będą infantylne, ciągle potrzebujące pomocy i nieprzydatne do niczego, mimo że Zosia na początku zapowiadała się właśnie na taką bohaterkę, to ostatecznie pokazała, na co ją stać. Dzięki temu się wybroniła i w końcu ją polubiłam.

Już nie raz pisałam, że kocham fantastykę. Jednak nie każda historia mi przypadanie do gustu. Są takie co z fantastyką się mjaja ale nie po tym dzisiaj. Ostatnio nie mam dobrego czasu na czytanie i z książką mi nie po drodze. Jednak w ten weekend udało mi się przysiąść do książki i trafiło na "Smak brzoskwini". I to był strzał w dziesiątkę z wyborem książki a uwierzcie mam dylemat co wybrać ze stosu hańby. Książka mnie do tego stopnia wciągnęła, że musiałam wczoraj doczytać nawet kosztem snu, który uwielbiam. To mi się mało kiedy zdarza ostatnio, zawsze sen wygrywa. Jestem śpiochem.

Zosia to młoda kobieta, która mieszka w Varsie. Boryka się z wieloma problemami, ale radzi sobie w świecie, który nawiedzają coraz większe kataklizmy. Pewnego dnia wszystko idzie nie tak. Zepsuty modem, deszcz i ryzyko huraganu, a w końcu napaść we własnym mieszkaniu. Kiedy budzi się okazuje się, że jest zamknięta w dziwnym miejscu a zegar pokazuje, że minęło 500 lat. Od tej pory jej życie to zupełna abstrakcja. Czy odnajdzie się w nowej rzeczywistości? Czy zaufa odpowiednim ludziom? Czy przetrwa w nowych czasach? Co się wydarzyło w jej mieszkaniu w Varsie i czemu została zahibernowana? Co stało się ze światem, jaki znała?

Fabuła jest genialna. Dawno nie czytałam tak dobrze poprowadzonej historii. Postacie są tak pięknie wykrywane, akcja skomplikowana, ale nie a tu miejsca na jakieś nieścisłości, nie gubimy się. Autorka świetnie przed nami ukryła kto jest wrogiem a kto przyjacielem. Niektóre postacie od razu przypadły mi do gustu i było wiadomo, że są tymi pozytywnymi. Inne była zwodnicze. Do końca autorka nami manipulowała, także, że przynajmniej ja nie byłam pewna niektórych postaci. Ale są i takie, po których bym się nie spodziewała takich rewelacji.

Główna bohaterka przypadła mi do gustu za swoją determinację, i choć podejmowała nie zawsze dobre decyzje, to wynikały one z tego, że obudziła się w zupełnie innych czasach, innej sytuacji, od początku manipulowano jej osobą. Poza tym musiała się mierzyć, z tym że obwiniano ja za czyny jej ojca. Nie wszystko jej mówiono, nie potrafiła zrozumieć otaczającego ja świata. W dodatku wiedziała, że ma ograniczony czas. Świat 500 lat później był dla niej zabójczy a urządzenie, które dawała jej szansę przeżycia przestanie działać za 2 tyg. Czy Zosia odkryje tajemnice dwóch miast, które są sobie wrogie? Czy pozna przyjaciół? Kto jest dla niej większym wrogiem?

Akcja toczy się idealnie. Raz przyspiesza, raz zwalnia. Wszystko ma swój sens, ale niektóre rzeczy ten sens pokazują na końcu. Pełno jest tajemnic, a Zosia ma tyle pytań i tyle chce poznać. Jednak nie wszystko jej wolno a na niektóre pytania nie udzielono jej pozwolenia by poznała odpowiedź. Książka to debiut literacki. Debiut bardzo udany. Gatunek si-fi ale porusza szereg mocnych tematów, które są dla nas przesłaniem. Historia jest spójna i szczerze to czytając ja nie mogłam uwierzyć, że to debiut. Przede wszystkim czyta się rewelacyjnie, przyjemnie i choć książka jest sporych rozmiarów to ciężko mi się rozstać z bohaterami.

Na koniec zakończenie. Takich rewelacji się nie spodziewałam. To, co autorka nam zaserwuje w końcówce to jest to co jako czytelnik kocham i jednocześnie nienawidzę. Kocham za to zaskakujące i pełne rewelacji poprowadzenie akcji. Nienawidzę, bo nie wszystko zakończyło się tak jakbym chciała. Wszystko wskoczyło na swoje tory, wyjasniło ale nie wszystko poszło po mojej czytelniczej myśli. "Smak brzoskwini" to książka, którą pokochacie, bohaterowie, których jednocześnie polubicie i znienawidzicie. Osobiście polecam.

Cóż to była za emocjonująca podróż w odmętach przyszłości, usianej dziwnymi wynalazkami i ludźmi, którzy przeszli mutacje. Już po samym opisie byłam bardzo ciekawa, co autorka wymyśliła. I jestem pod ogromnym wrażeniem.

Z początku musiałam przyzwyczaić się do opisów nowych przedmiotów. Miałam pewne trudności z zapamiętaniem wszystkiego, ale to tylko ze względu na to, że było tego dużo i zastosowano dziwne nazwy. Z każdym kolejnym rozdziałem było coraz lepiej, obeznałam się we wszystkim i nic nie stało na przeszkodzie, aby zagłębić się w przygody Zosi.

Wyobraźnia autorki działała na pełnych obrotach podczas kreowania nowej wizji przyszłości. I największym wrogiem Ziemi znów okazał się człowiek. Czyżby jakaś przestroga dla nas?

?Najbardziej przerażało ją to, że zachłanność ludzka nie znała granic. Ambicje najbogatszych i żądnych władzy sięgały znacznie dalej. Nie chciała widzieć, dokąd one ostatecznie zaprowadzą mieszkańców tej planety?.

Wciągnęłam się w rozgrywki przywódców miast. Do końca nie byłam pewna, które z nich wygra. Miałam swojego faworyta, lecz go nie zdradzę. Musicie sami sprawdzić.

Wspomnieć muszę, że to debiut autorki i w moim odczuciu wyszedł naprawdę dobrze. Z zapartym tchem śledziłam losy bohaterów, aby poznać odpowiedzi na wszystkie pytania. Spędziłam miły czas z książką.

,, Dziś wypada dziewięćdziesiąta rocznica tak zwanego Dnia Gniewu Ziemi".

,, Dwudziestego grudnia dwa tysiące czterdziestego piątego roku seria potężnych trzęsień ziemi, wywołujących reakcyjne erupcje pomniejszych wulkanów i liczne tsunami, nawiedziła świat i na zawsze zmieniła bieg historii. Nie tylko brutalnie zakończyła III wojnę światową, ale przede wszystkim drastycznie zmieniła sytuację geopolityczną i ekonomiczną."

Powiem wam tak szczerze, że to chyba pierwsza książka jaką przeczytałam w tym roku, którą uważam za najbardziej wartościową. Mimo tego iż jest to fantastyka, to na dobrą sprawę można uznać, że nie daj Boże, ale może przepowiadać przyszłość naszej Ziemi.
Wpierw poznamy tutaj Zosię, która żyje w roku 2635. I może bardziej powinnam powiedzieć, że obudziła się i nie wie gdzie jest. Postępuje zgodnie z instrukcją, którą widzi, gdyż tylko tak może sprawić, że jej ciało wróci do ruchu. Nie wie jeszcze gdzie się znajduje, ale wychodzi na to, że w pojemniku przypominającym trumnę przespała pięćset lat. Na dodatek, kiedy chce opuścić to miejsce, rozpoczyna się odliczanie do autodestrukcji. Tutaj widać było jej dwie natury, jedną, która nakazywała jej się szybko ewakuować i drugą, która myślała o innych osobach, które nadal pozostały w fazie uśpienia. Jak sądzicie, uciekła, czy pomogła? Następnie mamy przeskok to roku 2135, gdzie Zosia żyje. Mieszka w ogromnym wieżowcu i wysłuchuje wiadomości. Tutaj podobało mi się to, że autorka zwróciła uwagę na okrutne zachowania ludzi, którzy zniszczyli niemal całą Ziemię, wycinając drzewa i roślinność, zastępując je wieżowcami i autostradami. Tak naprawdę tęskni za czasami, kiedy było coś takiego jak wieś i łono natury. Obecnie drzewo zobaczyć można tylko w chronionej galerii. Stąd codzienne komunikaty o skażeniu powietrza, opadach kwaśnych deszczy i wysokich temperaturach, które powodują przegrzanie organizmu. Obchodzą nawet rocznice, odkąd przez świat przechodzą olbrzymie huragany, które niszczą to, co zbudowali ludzie. Natura tu bardzo pragnie się odrodzić, lecz jej na to nie pozwalają. I widzicie, niby to zwykła opowieść, ale naprawdę daje do myślenia, gdyż każdego roku coraz mniej jest pól, większość przekształcają pod zabudowę, gdzie powstają kolejne domy. Dużo też z nich, tych starych, stoi pustych. Nikt nie pomyśli, że można je zburzyć i na jego miejscu postawić drugi. Wiele ziemi by wtedy pozostało. Niestety jest też poruszony tu wątek rządzących, którzy tak utrudniają rolnikowi uprawę ziemi, że on w końcu z tego rezygnuje. Kiedyś to, co posadziłam u siebie było tylko moim interesem z którego żyłam. Teraz cokolwiek nie zasiejesz, to musisz to spisać, szacować ile się zebrało, ile zarobiło i na dodatek samoloty robią jeszcze zdjęcie pola, by zobaczyć, czy rolnik nie kłamie. Ta książka jest niezniszczalnym dowodem na to, że dawna wolność człowieka się skończyła. I najbardziej przykre jest to, że ludzie wciąż pozwalają sobą rządzić. Wygrał pieniądz, przegrała wolność.
Całą opowieść przedstawia nam narrator, choć mamy dodane tutaj myśli i obawy postaci. Bowiem w tym dalszym roku ona nie wie co się z nią stało, że została poddana hibernacji. Świat w którym się obudziła będzie zwiedzała przez czternaście dni, gdyż tylko na tyle działa jej pancerz ochronny. Niestety najcenniejsza rzecz została zniszczona podczas wybuchu. Obecnie będziemy śledzili jej losy kim jest, co robi o czym marzy i tak do odkrycia tajemnicy i momentu jej przebudzenia. Może to dziwnie zabrzmi, ale nie polecam wam tej książki, tylko wręcz błagam, abyście ją przeczytali. Wszystko jedno czy wypożyczenie ją sobie z biblioteki, czy pożyczy wam koleżanka, czy też sami kupicie ją dla siebie. Ta opowieść pokazuje jak bardzo ludzie nas wykorzystują i jak nie mądrze postępujemy, że sobie na to pozwalamy. Przeczytajcie o konsekwencjach, które mogą nadejść, gdyż właśnie sami kroczymy tą drogą, sami chcemy dać się ubezwłasnowolnić. Bardzo was proszę, przeczytajcie, by w końcu otworzyć oczy na to, co inni chcą, by było niedostrzegalne!

Czy da się przewidzieć przyszłość ludzkości i planety Ziemi ? W jakim stopniu trafnie jesteśmy w stanie to zrobić, opierając się na tym, co dzieje się z naszym ziemskim domem dzisiaj? Przyznam szczerze, że nie przepadam za literaturą fantasy, stąd też nie liczyłam na to, że książka przypadnie mi do gustu. Jak bardzo się przeliczyłam, opowiem wam w tej recenzji.
.
Jest rok 2135. Tytułowa bohaterka Zosia mieszka w Varsie ? mieście naszpikowanym sztuczną inteligencją i najnowszymi technologiami mającymi za zadanie ułatwiać życie ludziom. Jest przeciętną młodą dziewczyną, stawiającą swoje pierwsze kroki w wymarzonej pracy. Zarabia niewiele, można by powiedzieć, że ledwo wiąże koniec z końcem. Może jej życie nie jest idealne, ale czy może takie być w świecie, w którym warunki do życia są ekstremalnie trudne. Gdy wydaje się, że limit nieszczęść jak na jeden dzień już się w jej przypadku wyczerpał, nagle budzi się w nieznanym dla siebie miejscu o nazwie Taom. Minęło 500 lat a, świat, jaki znała, już nie istnieje. Ziemię porastają bujne lasy, odkryto sekret teleportacji i długowieczności a ludzkość podzielono się na kilka klas w zależności od ich zaangażowania we wspólny rozwój. Jak się tu znalazła i czy zdoła przetrwać w miejscu, w którym każdy wydaje się jej wrogiem? Zachęcam do lektury, nawet jeśli tak jak ja niekoniecznie lubicie smak owocu brzoskwini.
.
Napisać dobrą fantasy i nie powtórzyć tego, co już ktoś wymyślił, jest nie lada sztuką. Mroczkowska bardzo dobrze poradziła sobie z tym wyzwaniem, a biorąc pod uwagę to, że Smak brzoskwini jest jej debiutancką powieścią, mogę powiedzieć, że nawet doskonale. Mamy tu trochę Igrzysk śmierci (z pozoru idealne miasto, które w rzeczywistości jest więzieniem dla wielu jego mieszkańców), Seksmisji (ups, ktoś tu przespał o kilka wieków za długo), czy ?Terminatora. Zapytacie, co ma piernik do wiatraka. Otóż tutaj podobnie jak w słynnej serii Spielberga mamy do czynienia z wizją przyszłości, w której technologia przejmuje władzę nad ludźmi, i zamiast nam pomagać, staje się naszym wrogiem i orężem w walce przeciwko sobie. Obyśmy nigdy nie musieli zobaczyć na własne oczy atmobotów, sztucznych pszczół czy miast całkowicie pozbawionych roślinności.
.
Mroczkowska snuje dość ponurą wizję naszej przyszłości. Jednak biorąc pod uwagę, z jakimi problemami zmaga się obecnie świat, prognozy autorki nie wydają się jedynie snem wariata. Już dziś przecież w wielu regionach świata występują problemy ze słodką wodą, potężne huragany i ekstremalne upały sieją spustoszenie, a ludzie nie mogą oddychać czystym powietrzem.
.
Zakończenie dające nadzieję, aczkolwiek smutne z racji śmierci jednego z bohaterów. Książka warta uwagi, dobrze napisana, poruszająca aktualne tematy klimatologii, ekologii i etyki. Polecam?
.

?Smak brzoskwini? to nowość na rynku, a zarazem intrygujący, ponadczasowy debiut Joanny Mroczkowskiej. Wielu z nas zastanawia się, jaka może być nasza przyszłość, jak bardzo zmieni się świat, czego doświadczymy. Zdajemy sobie sprawę z tego, że klimat wydaje się być nieprzewidywalny, coraz więcej różnych anomalii bez znaczenia jest tutaj pora roku. Czy człowiek może tak mocno zniszczyć świat, że stanie się dla niego niczym pasożyt? Czy ziemia stanie się miejscem nieprzystosowanym do życia dla nas, istot ludzkich? Autorka umożliwiła nam spojrzenie w przyszłość nim będzie zbyt późno na to, aby ją zmienić.
Główną bohaterką książki autorstwa Joanny Mroczkowskej pod tytułem ?Smak brzoskwini? Zofia Bystrzycka, kobieta żyje w roku 2135 w mieście, które nazywa się Vars. Dawnej można było określać miasto mianem Warszawy, bohaterka została dziennikarką, posiadała tak zwaną Vigę, czyli zintegrowaną z mieszkaniem asystentkę domową, która pomagała jej w różnych czynnościach. W tych czasach SI Ne była niczym nadzwyczajnym, jedne były bardziej dopracowane inne gorsze. W tamtejszych czasach maski filtracyjne nie były niczym szczególnym zwłaszcza, że często spadały kwaśne deszcze, były także huragany, przez które należało się udać do schronu. Życie Zosi nie należało do łatwych, jednak pewnego dnia wszystko się zmienia, telefon od ojca, który się nią nie interesował, traci świadomość i budzi się w dziwnym inkubatorze. Doznaje szoku, kiedy okazuje się, że znajdowała się w kapsule hibernacyjnej i przespała w niej pięćset lat. Coś jednak poszło nie tak, a opuszczony ośrodek, w którym się znajdowała miał ulec destrukcji. Kobieta była zmuszona do założenia tak zwanego GOT-a, czyli Generatora Osłony Termotlenowej, wyjście bez niego na zewnątrz było niebezpieczne, groziło niemalże natychmiastową śmiercią. Co się stało ze światem? Kto odpowiada za tym, co spotkało Zofię? Najgorsze jest to, że w pośpiechu zgubiła coś ważnego i pozostało jej jedynie dwa tygodnie życia, kiedy jej GOT zwyczajnie się rozładuje. Bez przyjaciół, znajomości miejsca, klimatu, zupełnie sama, czy jest skazana na zagładę? Czy po tak długiej hibernacji w obcym środowisku czeka ją śmierć? Co z tym wszystkim ma jej ojciec? Czy Zosi uda się przetrwać?
?Smak brzoskwini? zaintrygował mnie sobą już od pierwszych stron, fabuła opisana sprawiła, że wiedziałam, że musiałam sięgnąć po nią. Byłam gotowa na skok w przyszłość, a potem na kolejny, im bardziej zagłębiałam się w lekturę tym bardziej chciałam się dowiedzieć, czy Zofii uda się przetrwać w świecie, w którym przyszło jej się obudzić. Fascynowała mnie wykreowana rzeczywistość, wizja przyszłości i strach przed tym, co nieznane. Nowa rzeczywistość, w której znalazła się Zosia, była dla niej czymś zupełnie obcym, tak samo jak dla nas. Wspólnie z bohaterką uczyliśmy się nowego świata i każdego kroku. Pojawiają się nowi, bardzo dobrze zbudowani bohaterowie, którzy będą starali się zająć i wpłynąć na Zosię, komu tak na prawdę może zaufać??Smak brzoskwini? to niesamowita książka, która ukazuje jak ważna jest walka człowieka z globalnym ociepleniem, jak nawet małe i pozornie nieznaczące gesty mogą wiele zmienić, póki jest na to czas. Wchodzie w świat modyfikacji genetycznych, gdzie nawet drzewa są reliktem z przeszłości, a w oceanach nie ma życia. Czy chcielibyśmy stać się tego częścią, a jeśli nie my to przyszłe pokolenia? Książka wywarła na mnie ogromne wrażenie, wymaga od czytelnika nieco zaangażowania i zastanowienia, co było powiewem świeżości w porównaniu z książkami, które ostatnio czytałam. To naprawdę fenomenalna książka i znakomity debiut!