Śmierć pani Westaway

Świetna, doskonała nie tylko na wakacyjny czas książka. Czyta się ją z zaciekawieniem, sympatia i uśmiechem na ustach, bo to fajna i sympatyczna książka. Dodatkowo książka trzyma w napięciu i zmusza do uruchomienia szarych komórek.
Śmierć... nie jest stricte kryminałem. To raczej niezwykle udany miks powieści obyczajowej z thrillerem psychologicznym i spora porcją kryminału.
Historia opisana w książce rozgrywa się w angielskim stylu, w angielskim klimacie, w wiekowym domostwie, wśród historii i wielopokoleniowych tajemnic rodu Westaway. Klimat książki aż kipi od klasycznej, takiej jaką sobie wyobrażamy Anglii.
Domostwo rodowe jest wielkie, mroczne, zawilgocone, zakurzone i pełne demonów i moli. Do tego dochodzi z każdą kolejną stroną pogłębiający się angielski, duszny, mroczny wręcz gotycki klimat. Dodatkowo autorka swoją opowieść snuje mrocznie, ponuro, niespiesznie, co kilka kartek dorzucając garść informacji i ciągnąc czytelnika na manowce.
Cudowna, magiczna wręcz opowieść, genialny klimat. A tajemnice rodu wychodzą na jaw aż do ostatniej strony.
A wszystko rozpoczyna się gdy młoda tarocistka Hal biedna, pragnąca pieniędzy nade wszystko otrzymuje tajemniczy list. Po jego przeczytaniu jest pewna, że jej los się odmieni, na lepsze. Gdyby wiedziała w co się ładuje.
Ogromny plus za genialnie naszkicowane postaci, mistrzowsko oddany klimat angielskiej prowincji, wielkiego domostwa, tajemnego rodu chowającego przysłowiowe trupy w szafie.
Brawa za doskonałą intrygę i po prostu za porządne, dopracowane napisanie świetniej, przykuwającej uwagę powieści, która na kilka godzin zabiera czytelnika do innego świata.
Gorąco polecam i zachęcam do lektury. 500 stron mija nie wiadomo kiedy. Satysfakcja czytelnicza gwarantowana.

Jedna sroczka smutek wróży

Zaniedbana kornwalijska posiadłość, wróżenie z kart tarota, rodzinne tragedie i tajemnice - Ruth Ware potrafi tworzyć niepowtarzalny klimat! Mimo, że nieco bardziej stonowana, ?Śmierć pani Westaway, to kolejna po znakomitej ?Pod kluczem?, powieść autorki, od której nie mogłam się oderwać.

Gdy umiera nestorka rodu, na odczytanie testamentu przybywają dorosłe dzieci zmarłej wraz z rodzinami oraz młoda Hal Westaway. Kobieta ma problemy finansowe, więc mimo, iż jest świadoma pomyłki i wie, że nie jest wnuczką zmarłej, liczy, że uszczknie ze spadku kwotę, która podratuje jej finanse. Rozwiązanie, choć nieuczciwe, wydaje się jedynym wyjściem z jej nieciekawej sytuacji.

Na miejscu okazuje się, że nie tylko ona ma coś do ukrycia, a mury posiadłości są niemym świadkiem mrocznych tajemnic i cierpień jej mieszkańców na przestrzeni lat.

Negatywne emocje przeradzają się w prawdziwą burzę po odczytaniu testamentu Hester Westaway. Czy taki był cel starej, zgorzkniałej kobiety, by skłócić rodzinę, by jeszcze po śmierci wetknąć kij w mrowisko i zamieszać?

Za sprawą kart pamiętnika poznajemy mieszkańców posiadłości sprzed ponad dwudziestu lat. Miejsca ?w którym ludzie cierpieli w ciszy, gdzie posiłki jedzono w napięciu i strachu, gdzie skrywano sekrety?. Sekrety, które po latach zaczynają wychodzić stopniowo, wypełzać na powierzchnię niczym oślizgłe, jadowite żmije.

Jakie tajemnice odkryje Hal i czy mieszkańcy posiadłości obnażą tę, którą sama skrywa?

Największym atutem powieści jest jej mroczny klimat podszyty niepokojem, piętrzącymi się tajemnicami, kłamstwami i hipokryzją. Idealnie wpasowuje się w niego postać gosposi tyleż leciwej, co bezczelnie złośliwej, która zdaje się wiedzieć więcej, niż wyjawia i prowadzić własną grę. I oczywiście stare, zaniedbane domiszcze w gotyckim stylu żyjące własnym życiem i skrywające sekrety swych mieszkańców. Szczypta magii związana z odczytywaniem kart tarota jest tą przysłowiową wisienką na torcie. Zachęcam Was do lektury, ciekawa jestem, czy zakończenie zaskoczy Was równie mocno jak mnie.

Bardzo wciągająca książka. Widziałam kilka świetnych recenzji i muszę przyznać, że się zgadzam. Zwłaszcza z tym, że historia wciąga. Na początku wydawała się być dość trywialna, ale nic bardziej mylnego. Polecam.