Śnieg jeszcze czysty

?Wszystko będzie dobrze?.

Obraz ubrany w biel, czerń i szarości. Piękny, dramatyczny, wzruszający..
Migawki codzienności ludzi żyjących na typowej polskiej wsi pod koniec lat sześćdziesiątych XX wieku. I pewna tragedia..
Ktoś znalazł się w złym miejscu o złym czasie. Czyjaś krew rozbryzgała się na śniegu na kształt skrzydeł. Ktoś stracił matkę, żonę ? anioła. Czyjś dom, choć ogrzewany piecem, stał się zimny, jakby nagle zabrakło mu duszy. Wypełnił się za to przejmującym smutkiem i nieznośnym oczekiwaniem nie wiadomo na co.. Ktoś z dnia na dzień musiał nauczyć się tłumić swoje uczucia i z nikim się nimi nie dzielić. Zagłuszać tęsknotę, dusić złość, utopić cierpienie, powściągnąć myśli ?jak postrzelone w locie ptaki?, miarkować słowa i żyć pomimo wszystko.. Ktoś kogoś zostawił na pastwę losu. Na czyimś sercu ktoś położył kamień, ?bolało tępo, biło jakby wolniej, ale i silniej?. Ktoś bał się spojrzeć w lustro, by nie ujrzeć w nim ducha, a ktoś się nie bał..

?Śnieg jeszcze czysty? ? literatura piękna chwytająca za serce i zostawiająca w nim ślad. Wielowarstwowa. Uniwersalna. Magiczna.

Polecam.

"Śnieg jeszcze czysty" to kolejna cienka książeczka z ogromnym i bogatym wnętrzem. Porusza temat dojrzewania i kształtowania się świadomości seksualnej nastolatków żyjących na polskiej wsi w drugiej połowie XX wieku.

Wracając ze szkoły, Gabrysia jest świadkiem wypadku, w którym ginie jej mama. Dziewczynka pozostaje pod opieką babci, która mimo szczerych chęci nie jest w stanie zastąpić matki oraz ojca, który po śmierci żony zatraca się w romansach, zapominając o konieczności wychowywania dziecka. Gabrysia więc musi sama radzić sobie z traumą po stracie mamy i trudami wchodzenia w dorosłe życie.

Świetnie przedstawiona polska wieś z jej zaściankowością, uprzedzeniami, duchami przodków i zabobonami. Książka przepełniona emocjami, do przeczytania w 1-2 popołudnia, lecz w pamięci pozostaje na dłużej.

Pojawienie się tej książki zburzyło ustaloną kolejność czytania. Bezceremonialnie weszła na podium, zepchnęła konkurencję i zażądała atencji. Otrzymała ją bez oporu z mojej strony.

Śnieg jeszcze czysty? ale już za chwilę splami go krew, która uchodząc z życiem matki, osieroci małą Gabrysię. Dziewczynka, pozbawiona czułej opieki, dorasta zgłodniała miłości i uwagi. Bo choć jej babcia stara się ją dobrze wychować, to nie do końca sobie radzi. Ojciec stał się zupełnie nieobecny, zagłuszając swój ból i stratę kolejnymi schadzkami i romansami. Gabrysia rozpaczliwie pragnie miłości i uwagi? Poddaje się więc pierwotnemu instynktowi, zapatrzona w jedyny, dostępny jej wzorzec bliskości. Tak, to nie może się dobrze skończyć.

Zauroczona poprzednią powieścią Anny Musiałowicz z chęcią przeczytałam najnowszą powieść. To była bardzo dobra, choć bolesna lektura. Autorka nie oszczędza swoich bohaterów. Ba, można powiedzieć, że się nad nimi znęca! Dręczy ich stratą, tęsknotą, bólem i niesprawiedliwością losu. Osadza w ponurym przeznaczeniu. Ale i zapewnia im ciepłe wspomnienia, cząstkę bliskości tych, którzy tak nie do końca odeszli.

W kontraście z treścią, styl powieści jest bardzo poetycki, delikatny, ulotny. By w pewnym momencie zaatakować wulgarnością, wręcz zezwięrzęceniem. I powrócić do pewnej czułości wobec bohaterki.

Jest to historia skromna w ilości stron, ale bogata w treści i emocje. Oniryczna, ale i bezlitosna. Metafizyczna. Kontrastowa. Smutna.

Polecam!