Socjopatka

Zadziwiające, jak bardzo z wiekiem zmienia się gust, także ten czytelniczy. Kiedyś granatem byście mnie nie oderwali od literatury sensacyjnej - której zresztą wielbicielką jestem do dziś. Ale teraz lubię też biografie, reportaże czy literaturę popularnonaukową, a książkę o której mówię można umieścić w każdej z tych trzech kategorii.

Patric, autorka i główna bohaterka opowiada nam całe swoje życie. A jest to życie niebanalne, bowiem kobieta od najmłodszych lat zdawała sobie sprawę ze swojej odmienności. Nie potrafiła nawiązać relacji z innymi dziećmi, wtedy gdy one śmiały się radośnie lub płakały ze smutkiem, ona nie czuła nic, żadnych emocji. Czasem z powodu tego "nic" wzbierało w niej ciśnienie, które lada moment mogło eksplodować, więc robiła coś niedozwolonego, niegrzecznego by poczuć cokolwiek i spuścić nieco pary. Dzieci często się z niej śmiały lub po prostu bały, matka nie potrafiła zrozumieć co się z nią dzieje, jedynie uwielbiana młodsza siostra potrafiła dostrzec problem nazywając Patric Kapitan Apatią. Będąc na studiach dziewczyna trafiła na wykład z psychologii, gdzie w dość marginalny sposób nauczycielka wspomniała o socjopatii. Było to jak objawienie, Patric zaczęła szukać informacji, ale prace na ten temat praktycznie nie istniały. Socjopatię łączono głównie z psychopatią, powodując że każdy uważał że problem dotyczy głównie przestępców, którzy wcześniej czy później trafią do więzienia. Patric przez całe życie usiłowała się "naprawić", chodziła na terapię, niektórym otwarcie przyznawała się do swojego problemu, ale w środowisku w którym przebywała było to czymś "cool".

Po wielu latach walki o "wyzdrowienie" Patric skończyła studia doktoranckie, specjalizując się w socjopatii, a następnie napisała książkę którą być może uda się odkleić socjopatom łatkę przestępcy i pomóc takim osobom jak ona sama.

Być może, gdyby książka nie przedstawiała osobistych przeżyć Patric, jej własnych wątpliwości i walki o normalność, byłaby kolejnym poradnikiem popularnonaukowym, pełnym suchych i - z punktu widzenia przeciętnego czytelnika - nieciekawych faktów. Jednak odniesienie do życia bohaterki powoduje że czyta się to nie jak poradnik, ale jak świetną powieść. Zdecydowanie warto zapoznać się z lekturą.

Socjopata - kojarzy się raczej z osobą złą, agresywną i pozbawioną skrupułów, ale czy rzeczywiście tak jest? Czy taki człowiek jest skreślony ze społeczeństwa? Czy skazany jest na samotność? Czy zawsze trafia do więzienia?

Patrick opowiada swoją historię - już jako mała dziewczynka zauważyła, że różni się od swoich rówieśników. Nie umiała odróżniać dobra od zła, nie bała się konsekwencji swoich czynów, czy zachowań, a zarazem była bardzo szczera. Rozpoznawała dwa uczucia radość i gniew, które w równym stopniu szybko się pojawiały jak znikały. Czytając część dzieciństwa Patrick zastanawiałam się gdzie była wtedy rodzina? Szczególnie mama powinna zauważyć symptomy inności swojego dziecka by mu pomóc, ja pewnie rozważałabym jakiegoś psychologa czy psychiatrę, ale Patrick została pozostawiona sama sobie i widać, że szczególnie jako dziecko była bardzo zagubiona, bo była postrzegana jako niegrzeczne dziecko, a przecież chciała tylko akceptacji innych ludzi.

Patrick szuka przyczyny swojej inności, bo socjopata to nic innego jak człowiek, który nic nie czuje: strachu, lęku, empatii, brak wyrzutów sumienia, apatia. Pytanie jak można tak żyć? Można... ale Patrick pragnęła emocji przez co stawała się agresywna, raniła siebie, bo myślała, że ból przyniesie ukojenie, ale pojawiały się tylko momenty w którym kobieta musiała się wyładować i zazwyczaj były to rzeczy na granicy z prawem, ale przez to zyskiwała spokój na jakiś czas.

Mimo wszystko Patrick nie poddaje się robi listę rzeczy niedozwolonych i stara się nie popełnić żadnego błędu. Bohaterka ujęła mnie swoją determinacją, bo chciała naprawić siebie, poszła na studia psychologiczne i zagłębiła się w temacie, doszło również do tego, że szukała pomocy w śród lekarzy, takim dodatkowym bodźcem było odkrycie, że może kochać i być kochana - przez to chciała być lepszym człowiekiem, a nie pogrążyć się w mroku, który ją otaczał.

Dostając tę książkę do recenzji przeraziłam się ilością stron, powiem szczerze nie jestem też zwolennikiem literatury faktu, ale historia mnie wciągnęła, byłam ciekawa czy Patrick znajdzie rozwiązanie. Język był prosty, żaden filozoficzny bełkot tylko interesująca opowieść o dorastaniu i szukaniu prawdy o sobie, który ma charakter bardzo osobisty. Po mimo, że sięgnęłam po książkę z lekką obawą mogę ją śmiało polecić szczególnie tym, którzy lubią wiedzieć co dzieje się w ludzkim umyśle.

"Socjopatka" to autobiografia kobiety, która od samego początku, kiedy była jeszcze dzieckiem, czuła, że z nią jest coś nie tak, bowiem nie odczuwa wszystkich emocji. Uczucia takie jak empatia, współczucie, zakłopotanie, zazdrość były jej obce.

Patric Gagne jest socjopatką, a ta książka to jej opowieść o walce samej ze sobą i o drodze do miejsca w którym jest teraz, gdzie jest szczęśliwa i kochająca.

Nie często sięgam po biografie, ale zainteresował mnie sam tytuł. Książkę bardzo dobrze mi się czytało, choć myślałam, że będzie mocniejsza, będzie zawierała więcej drastycznych treści, ale w żadnym stopniu nie jest to zarzut. Jestem pełna podziwu dla autorki, jaką drogę przebyła i ile musiała w to włożyć pracy żeby nie wylądować po ciemnej stronie mocy. Opowiada szczerze i bezpośrednio o swoim życiu, a co najważniejsze tłumaczy jak wygląda życie z tym schorzeniem.

Granica między socjopatią a psychopatią jest cienka, a ulec "pragnieniu" jest bardzo łatwo i powiedziałabym wygodniej, oczywiście z punktu widzenia osób, o których tak lubimy czytać w reportażach i powieściach true crime.

Tym bardziej podziwiam autorkę, że dała radę sama stawić temu czoło i żyć w miarę normalny sposób, ale droga te nie była usłana różami i musiała w to włożyć wiele pracy i wysiłku. Na jej drodze stawali różni ludzie, czasem tylko po to by ją wykorzystać. Godne podziwu jest też to, że postanowiła kształcić się w tym kierunku, żeby nie tylko pomóc sobie, ale i też innym osobom zmagającym się z tym schorzeniem. Autorka przybliża nam wiele informacji ze świata psychologii, jak wygląda rzeczywistość, dlaczego osoby z tym zaburzeniem nie mogą liczyć na pomoc.

Zachęcam do przeczytania tej książki i zapoznania się z drogą jaką musiała przejść Patric. Nie tylko skłania do refleksji, ale także przełamuje stereotypy na temat socjopatii. Może gdyby więcej było takich osób, jak Patric, mniej tragedii działo by się na świecie. Polecam!

" [...] Przez większą część nauki w gimnazjum i liceum nocne stalkowanie sąsiadów i chodzenie po pustych domach pozwoliły mi znaleźć sekretne ujście dla mojej mrocznej strony. [...]"

Pierwszy raz miałam do czynienia z autobiografią, która tak doskonale przedstawia osobę z zaburzeniem osobowości. Autorka Patric Gagne jest socjopatką. Nie odczuwa emocji tak jak zdrowi ludzie. Nie potrafi współczuć. Nie jest osobą empatyczną.
W swojej książce "Socjopatka" autorka opisuje między innymi swoje dzieciństwo, oraz nastoletnie i dorosłe życie. Przekonacie się, jak czuła się w związkach. Co mówili o niej inni. I co ukrywała w swojej głowie. Czy potrafiła tak jak my kochać?
Cieszę się, że autorka postanowiła opisać nam swój przypadek. Może dzięki temu inni socjopaci będą potrafili odnaleźć się w normalnym świecie.
Socjopaci nie zawsze są potworami. Autorka to udowodniła. Wiadomo, mają swoje zaburzenia osobowości, ale z tym można żyć.
Nasza autorka i bohaterka w jednej osobie pokazuje nam, że jej też przydarzały się słabe momenty, w których notorycznie kłamała, kradła i krzywdziła innych. Byłam przerażona tym, co chciała zrobić małemu kotkowi. Nie potrafiąc prawidłowo odczuwać emocji, musiała je po prostu udawać ? okłamywać innych. Patric Gagne potrafiła kraść auta i okradać domy i znajomych. Czy poszła za to do więzienia?
Czy ta socjopatka potrafiła obdarzać uczuciami mężczyzn? Czy dzięki swojej chorobie była wykorzystywana przez innych?
Historia Patric Gagne mocno mną wstrząsnęła i do teraz jeszcze nie mogę się pozbierać.
Socjopaci kojarzyli mi się z sadystycznymi potworami, gwałcicielami i mordercami. Dzięki autorce poszerzyłam moją wiedzę na ten temat.
Zobaczcie drogę autorki do rozpoznania swojego zaburzenia i do jego oswojenia.
Warto było sięgnąć po tę autobiografię. Jest warta przeczytania.
Ps.
Mimo swojego zaburzenia Patric Gagne dała radę skończyć studia licencjackie, magisterskie i zrobiła doktorat. Teraz sama pomaga osobom z zaburzeniami osobowości.

Jest to dosyć oryginalna autobiografia, w której autorka w piękny prosty a czasem zakręcony sposób przedstawia swoje zaburzenie.

Przyznaję się wam, że chyba pierwszy raz w życiu zgłębiłam określenie socjopaty, bo na moje szczęście nigdy wcześniej nie musiałam tego robić. Nawet teraz mogę wam powiedzieć, że autorka pisząc o sobie książkę nie używała żadnych emocji, ani nie wylewała swoich żali. Ona zwyczajnie opowiadała nam swoje życie od momentu bycia dzieckiem po dorosłość, kiedy już dokładnie wiedziała co może ze sobą zrobić. Trudno jest mi określić emocje osób postronnych, o których ona opowiada, bo choć czytamy to na bazie dialogu, to jednak nawet podejmując się pisemnej roli swojej matki, wciąż nie było tam uczuć. Nasza socjopatka jako dziecko robiła wiele złych rzeczy, a jej matka jakby akceptowała to, biorąc na krab zwykłej dziecięcej złośliwości. Nie wiedziała, że jej córka pragnęła coś czuć, bo trwanie w fazie bez czucia było dla niej druzgoczące. Opisuje to jako pulsujące napięcie grożące wybuchem, które wciąż narastało i się nawarstwiało aż do momentu, kiedy pozwoliła sobie zrobić coś złego, zakazanego. Już we wczesnym dzieciństwie odkryła, że jest inna od wszystkich i że tylko podczas robienia złych rzeczy czuje cokolwiek. Najdziwniejsze jest to, że choć czytelnik powinien ją za to nie lubić, to jednak zauważamy, że to choroba. Nawet współczujemy jej, że jej ciało nie mogło odczuwać normalnych uczuć, że zwyczajnie robiła coś, by sobie pomóc, by ulżyć w cierpieniu. Czytając jej opowieść przechodzimy od różnych faz jej życia, gdzie pragnęła znaleźć odpowiedź na to, co dokładnie się z nią dzieje. I ponownie zaznaczam, to historia ogromnie wzruszająca i pochłaniająca. Wciąga niesamowicie, bo bardzo chcemy się dowiedzieć, czy w końcu ktoś jej pomógł, czy rodzina zobaczyła, że jest jej źle, czy w ogóle ktokolwiek zareagował. Do tej pory w życiu nie przeczytałam nigdy książki napisanej bez emocji, gdzie ja sama podczas czytania miałam ich ogrom! Kiedy u niej było zagubienie, mi się chciało płakać, bo jestem ogromnie empatyczną osobą. Kiedy opisuje jak bardzo starała się nie krzywdzić innych, ale nie mogła znieść tej nicości pulsującej niczym wielki dzwon, ogromnie chciałam ją przytulić, dać jej emocje, których nie mogła czuć. Aż nie wierzę, że to napiszę, ale nikt nas nigdy nie uczy ani nie uświadamia w szkole, że czasami złe zachowanie może być wynikiem jakiejś choroby. Przeważnie wszystkich się karze jednakowo, by nauczyć innych szacunku. Nikt nie szuka odpowiedzi na pytania, bo nie chce znaleźć, no bo co wtedy? Co jeśli z powodu choroby ktoś jest jaki jest? Czy naprawdę nie należy się mu pomoc?
W tej średnio grubej książce znajdziecie silną kobietę, która walczy do utraty tchu. Pokazuje nam uczucia jakich się uczy, choć ich nie poczuje. Uwielbiam książki, gdzie poznaję osoby, które zamiast się poddawać, zawsze szukają kolejnych rozwiązań. Ogromnie ją polecam. Chciałabym, aby przeczytał ją każdy. Po prostu. Na koniec sam będzie z siebie dumny:-)

"Poruszająca historia kobiety, która nie czuła nic..."

"Socjopatka" to poruszająca i niezwykle osobista opowieść o kobiecie, która od najmłodszych lat zdawała sobie sprawę, że jest inna. Patric Gagne opisuje swoją drogę przez życie, w którym emocje, takie jak strach, poczucie winy i empatia, były dla niej obce. Już w dzieciństwie odkryła, że nie odczuwa emocji tak jak inni ludzie. Aby zapełnić tę pustkę, zaczęła krzywdzić siebie i innych ? kradnąc, kłamiąc, a nawet bywała agresywna. Jej zachowanie nie wynikało z okrucieństwa, ale z desperackiej próby odczuwania czegokolwiek.

Na studiach Patric odkryła, że cierpi na socjopatię ? zaburzenie osobowości, które jest zidentyfikowane już od ponad 200 lat, ale często zaniedbywane przez specjalistów. Patric usłyszała, że nie ma nadziei na normalne życie. Jednak jej życie zmieniło się, kiedy poznała miłość. Z pomocą swojego partnera i kilku ważnych dla niej osób, Patric zaczyna wierzyć, że nie jest potworem, a jej diagnoza nie musi definiować jej życia. To historia o walce z wewnętrznymi demonami i o dążeniu do zbudowania życia pełnego miłości i nadziei.

"Socjopatka" to książka, która daje głęboki wgląd w psychikę osoby z zaburzeniem osobowości. Patric Gagne w sposób szczery i otwarty opowiada o swojej walce z socjopatią, zabierając czytelnika w podróż przez mroczne zakamarki swojego umysłu. To nie tylko opowieść o zmaganiach z emocjonalną pustką, ale także o próbach zrozumienia siebie i znalezienia sensu w świecie, który wydawał się jej obcy.

Co wyróżnia tę książkę, to autentyczność i bezkompromisowość, z jaką Patric przedstawia swoje doświadczenia. Nie stara się upiększać rzeczywistości ani ukrywać swoich ciemnych stron, co sprawia, że jej historia jest tym bardziej poruszająca. Czytelnik ma okazję zobaczyć, jak trudne jest życie osoby, która z definicji powinna być pozbawiona uczuć, a jednak odczuwa wewnętrzny konflikt i pragnienie zmiany.

"Socjopatka" to inspirująca opowieść o nadziei i walce z przeciwnościami losu. Patric Gagne pokazuje, że nawet z najtrudniejszymi diagnozami można starać się budować życie pełne miłości i zrozumienia. To książka, która skłania do refleksji nad tym, co to naprawdę znaczy być człowiekiem i jak cienka jest granica między tym, co uznawane za normalne, a tym, co wyklucza jednostkę ze społeczeństwa. Polecam ją wszystkim, którzy szukają głębokich i prowokujących do myślenia historii.

Pierwszy raz czytam tak emocjonującą biografię, którą mogę porównać do pamiętnika. Pamiętnika podzielonego na trzy części.
Pierwsza opisuje zachowanie w wieku przedszkolnym i szkolnym. Obrazuje złe uczynki i chęć zrozumienia swojej "inności"
Druga jest czasem studiów i chęci odkrycia swojej prawdziwej osobowości. Dojrzałość jest okresem w którym inaczej spoglądamy na świat i siebie
Trzecia to okres dojrzałych decyzji i chęci pomocy sobie (i nie tylko).

Jestem ogromnie poruszona poznaną historią i schorzeniem, które doprowadziło autorkę do wielu trudnych wydarzeń w życiu. Samotne życie, niezrozumienie i empatia jest trudna do pojęcia przez osoby, które odczuwają wszystko, co dzieje się wokoło. Ta lektura jest skarbnicą wiedzy i próbą pokazania życia osób zmagających się z brakiem uczuć. Udawania, że nie sa złymi ludźmi. Zostali stworzeni przez świat-nikt się ich nie pytał-są inni a zarazem wyjątkowi.

Powieść jest trudna i prawdziwą historią, która pokazuje, że inność nie musi być zła. Warto czasem zaakceptować siebie-takim jakim się jest-i móc pomóc innym w zrozumieniu inności.
Jestem po ogromnym wrażeniem poznanego życiorysu autorki. Wniosła wiele ciekawych i ważnych informacji o socjopatach. Dzięki temu baczniej spojrzę na osobę żyjące zmagające się z nieodczuwaniem emocji.

Książka jest idealna dla osób kochających czytać biografię, ale również dla tych, co chcą zrozumieć tych, którzy są socjopatami. Uczy, porusza i daje wskazówki jak zachowywać się poznając ich.

P O L E C A M