Socjopatka

Przyznaję się wam, że chyba pierwszy raz w życiu zgłębiłam określenie socjopaty, bo na moje szczęście nigdy wcześniej nie musiałam tego robić. Nawet teraz mogę wam powiedzieć, że autorka pisząc o sobie książkę nie używała żadnych emocji, ani nie wylewała swoich żali. Ona zwyczajnie opowiadała nam swoje życie od momentu bycia dzieckiem po dorosłość, kiedy już dokładnie wiedziała co może ze sobą zrobić. Trudno jest mi określić emocje osób postronnych, o których ona opowiada, bo choć czytamy to na bazie dialogu, to jednak nawet podejmując się pisemnej roli swojej matki, wciąż nie było tam uczuć. Nasza socjopatka jako dziecko robiła wiele złych rzeczy, a jej matka jakby akceptowała to, biorąc na krab zwykłej dziecięcej złośliwości. Nie wiedziała, że jej córka pragnęła coś czuć, bo trwanie w fazie bez czucia było dla niej druzgoczące. Opisuje to jako pulsujące napięcie grożące wybuchem, które wciąż narastało i się nawarstwiało aż do momentu, kiedy pozwoliła sobie zrobić coś złego, zakazanego. Już we wczesnym dzieciństwie odkryła, że jest inna od wszystkich i że tylko podczas robienia złych rzeczy czuje cokolwiek. Najdziwniejsze jest to, że choć czytelnik powinien ją za to nie lubić, to jednak zauważamy, że to choroba. Nawet współczujemy jej, że jej ciało nie mogło odczuwać normalnych uczuć, że zwyczajnie robiła coś, by sobie pomóc, by ulżyć w cierpieniu. Czytając jej opowieść przechodzimy od różnych faz jej życia, gdzie pragnęła znaleźć odpowiedź na to, co dokładnie się z nią dzieje. I ponownie zaznaczam, to historia ogromnie wzruszająca i pochłaniająca. Wciąga niesamowicie, bo bardzo chcemy się dowiedzieć, czy w końcu ktoś jej pomógł, czy rodzina zobaczyła, że jest jej źle, czy w ogóle ktokolwiek zareagował. Do tej pory w życiu nie przeczytałam nigdy książki napisanej bez emocji, gdzie ja sama podczas czytania miałam ich ogrom! Kiedy u niej było zagubienie, mi się chciało płakać, bo jestem ogromnie empatyczną osobą. Kiedy opisuje jak bardzo starała się nie krzywdzić innych, ale nie mogła znieść tej nicości pulsującej niczym wielki dzwon, ogromnie chciałam ją przytulić, dać jej emocje, których nie mogła czuć. Aż nie wierzę, że to napiszę, ale nikt nas nigdy nie uczy ani nie uświadamia w szkole, że czasami złe zachowanie może być wynikiem jakiejś choroby. Przeważnie wszystkich się karze jednakowo, by nauczyć innych szacunku. Nikt nie szuka odpowiedzi na pytania, bo nie chce znaleźć, no bo co wtedy? Co jeśli z powodu choroby ktoś jest jaki jest? Czy naprawdę nie należy się mu pomoc?
W tej średnio grubej książce znajdziecie silną kobietę, która walczy do utraty tchu. Pokazuje nam uczucia jakich się uczy, choć ich nie poczuje. Uwielbiam książki, gdzie poznaję osoby, które zamiast się poddawać, zawsze szukają kolejnych rozwiązań. Ogromnie ją polecam. Chciałabym, aby przeczytał ją każdy. Po prostu. Na koniec sam będzie z siebie dumny:-)

"Poruszająca historia kobiety, która nie czuła nic..."

"Socjopatka" to poruszająca i niezwykle osobista opowieść o kobiecie, która od najmłodszych lat zdawała sobie sprawę, że jest inna. Patric Gagne opisuje swoją drogę przez życie, w którym emocje, takie jak strach, poczucie winy i empatia, były dla niej obce. Już w dzieciństwie odkryła, że nie odczuwa emocji tak jak inni ludzie. Aby zapełnić tę pustkę, zaczęła krzywdzić siebie i innych ? kradnąc, kłamiąc, a nawet bywała agresywna. Jej zachowanie nie wynikało z okrucieństwa, ale z desperackiej próby odczuwania czegokolwiek.

Na studiach Patric odkryła, że cierpi na socjopatię ? zaburzenie osobowości, które jest zidentyfikowane już od ponad 200 lat, ale często zaniedbywane przez specjalistów. Patric usłyszała, że nie ma nadziei na normalne życie. Jednak jej życie zmieniło się, kiedy poznała miłość. Z pomocą swojego partnera i kilku ważnych dla niej osób, Patric zaczyna wierzyć, że nie jest potworem, a jej diagnoza nie musi definiować jej życia. To historia o walce z wewnętrznymi demonami i o dążeniu do zbudowania życia pełnego miłości i nadziei.

"Socjopatka" to książka, która daje głęboki wgląd w psychikę osoby z zaburzeniem osobowości. Patric Gagne w sposób szczery i otwarty opowiada o swojej walce z socjopatią, zabierając czytelnika w podróż przez mroczne zakamarki swojego umysłu. To nie tylko opowieść o zmaganiach z emocjonalną pustką, ale także o próbach zrozumienia siebie i znalezienia sensu w świecie, który wydawał się jej obcy.

Co wyróżnia tę książkę, to autentyczność i bezkompromisowość, z jaką Patric przedstawia swoje doświadczenia. Nie stara się upiększać rzeczywistości ani ukrywać swoich ciemnych stron, co sprawia, że jej historia jest tym bardziej poruszająca. Czytelnik ma okazję zobaczyć, jak trudne jest życie osoby, która z definicji powinna być pozbawiona uczuć, a jednak odczuwa wewnętrzny konflikt i pragnienie zmiany.

"Socjopatka" to inspirująca opowieść o nadziei i walce z przeciwnościami losu. Patric Gagne pokazuje, że nawet z najtrudniejszymi diagnozami można starać się budować życie pełne miłości i zrozumienia. To książka, która skłania do refleksji nad tym, co to naprawdę znaczy być człowiekiem i jak cienka jest granica między tym, co uznawane za normalne, a tym, co wyklucza jednostkę ze społeczeństwa. Polecam ją wszystkim, którzy szukają głębokich i prowokujących do myślenia historii.

Pierwszy raz czytam tak emocjonującą biografię, którą mogę porównać do pamiętnika. Pamiętnika podzielonego na trzy części.
Pierwsza opisuje zachowanie w wieku przedszkolnym i szkolnym. Obrazuje złe uczynki i chęć zrozumienia swojej "inności"
Druga jest czasem studiów i chęci odkrycia swojej prawdziwej osobowości. Dojrzałość jest okresem w którym inaczej spoglądamy na świat i siebie
Trzecia to okres dojrzałych decyzji i chęci pomocy sobie (i nie tylko).

Jestem ogromnie poruszona poznaną historią i schorzeniem, które doprowadziło autorkę do wielu trudnych wydarzeń w życiu. Samotne życie, niezrozumienie i empatia jest trudna do pojęcia przez osoby, które odczuwają wszystko, co dzieje się wokoło. Ta lektura jest skarbnicą wiedzy i próbą pokazania życia osób zmagających się z brakiem uczuć. Udawania, że nie sa złymi ludźmi. Zostali stworzeni przez świat-nikt się ich nie pytał-są inni a zarazem wyjątkowi.

Powieść jest trudna i prawdziwą historią, która pokazuje, że inność nie musi być zła. Warto czasem zaakceptować siebie-takim jakim się jest-i móc pomóc innym w zrozumieniu inności.
Jestem po ogromnym wrażeniem poznanego życiorysu autorki. Wniosła wiele ciekawych i ważnych informacji o socjopatach. Dzięki temu baczniej spojrzę na osobę żyjące zmagające się z nieodczuwaniem emocji.

Książka jest idealna dla osób kochających czytać biografię, ale również dla tych, co chcą zrozumieć tych, którzy są socjopatami. Uczy, porusza i daje wskazówki jak zachowywać się poznając ich.

P O L E C A M