Spacer z nocą

Ernest T. Misiuna Spacer z nocą 2019 Copyright (C) by Ernest T. Misiuna, 2019 Copyright (C) by Wydawnictwo Witanet, 2019 Wszelkie prawa zastrzeżone Projekt okładki, wybór fotografii: Ernest T. Misiuna Skład, łamanie, opracowanie graficzne: Ryszard Maksym ISBN: 978-83-66149-43-4 Książka dostępna również w wersji papierowej Wydawca: Wydawnictwo WITANET tel.: #48 601 35 66 75 Niniejszy produkt jest objęty ochroną prawa autorskiego. Uzyskany dostęp upoważnia wyłącznie do prywatnego użytku osobę, która wykupiła prawo dostępu. Książka ani żadna jej część nie mogą być publikowane ani w jakikolwiek inny sposób powielane w formie elektronicznej oraz mechanicznej bez zgody wydawcy. Skład wersji elektronicznej: Pamięci Tych, których kochałem, lubiłem i szanował Ernest T. Misiuna Wróć nocą wilgotną przychodzisz wonnym zapachem przypływasz tulisz się do mnie mgłą kroplami deszczu całujesz oddycham tobą głęboko najgłębiej aż serce przystaje zdziwione twój cichy chód słyszę na kolana padam gwiazdami chwytając ciemność wyrwać cię pragnę do mojego wymiaru sprowadzić lub choćby ulepić cię z tej nocy czarnej choć na chwilkę dziś zaprosiłem świt na śniadanie przybył o czasie ja też byłem gotowy miałem kanapkę i wczorajszą herbatę on słodkim chłodem częstował zapachem pieczywa z pobliskiej piekarni kusił przyszedł pod rękę z Rosą i Mgłą fajne dziewczyny lecz oziębłe nieco raczyliśmy się tak w niemych grzecznościach aż on musiał odejść ja z dziewczynami dalej straż trzymałem przy kieliszku z winem Taniec z czarownicą podarowałaś mi noc w którą wtuliłem się mgłą oczu przymkniętych podarowałaś mi dotyk jak ty jaśminowy podarowałaś mi szept od tysiąca liryków piękniejszy chowałaś ten dar który masz w sobie a i tak go oddałaś z blaskiem świecy księżyc świadkiem Obietnica mam wielkie łóżko przestrzeń pomiędzy mną a nikim emiter snów bojaźliwych dużego faceta z przeszłością zgarniającą marzenia innych facetów w czerni nie mam zapotrzebowania na przyszłość jeżeli jednak jak kiedyś zawładniesz mną znowu dam ci każdy horyzont zdarzeń obiecuję Pieśni polskie I ugryź mnie w ucho tak bym mógł ci wyrwać oko patrzące na mnie połyskliwą zemstą opluj mnie czarną wydzieliną słowa ja już nóż ostrzę na twe nędzne wątpia wywieś kłamliwy sztandar powiedz żem jest organ jam w anatomii bieglejszy od ciebie wreszcie krzyknij niech żyje polska bracie mój kochany rodaku Takie sobie rymy na parkowej ławce (tak mi się tęskniło za prosto-prostackim rymem, oj) bez pazurów z przeszłością na karku ze startymi zębami i kacem siedzę na ławce w parku niech mnie każdy zobaczy niech zobaczą starszego człowieka który cudem przeszedł przez życie czasem przed sobą uciekał czasem też żył należycie pragnienia stawały się ciałem dni malowały pastele naprawdę żyłem jak chciałem i nie straciłem tak wiele a ja popatrzę na ludzi co łypią na mnie złowrogo niedługo mnie nicość obudzi nic mi już zrobić nie mogą mogą mi skakać po plecach odziani w osrane buty ja mam w dupie ich srogość jam już w śmierć jest obkuty Inżynieria wirtualnej miłości pomost uczucia buduję z drewna twardszego niż wiara biciem serca montuję każdy jego element myślą splatam brzegi naszej znajomości by potem wędrować po nich trzymając cię za rękę do końca świata Pieśń o brzasku byłaś moją bielą kontrastem szarej rzeczywistości moim zauroczeniem krwi mej obiegiem gdy zabiłaś mnie po raz pierwszy byłaś tajemniczym miejscem którego zawsze szukałem kolorem, którego mi brakło w palecie barw codziennych gdy zabiłaś mnie po raz drugi byłaś obrazem do namalowania matką naturą wyobraźni chęcią bycia mojego gdy zabiłaś mnie po raz trzeci stałaś pośród dzikiego wina i akacji wiatr ocierał się o twe włosy czułem je musiałem to zrobić gdy ramiona twe opadły tak lekko bezwładnie zamknęłaś się w fałdy sukni tak cicho niosłem cię do brzasku miałaś oczy otwarte niebieskie zanurzyłem cię w ciemnym nurcie rzeki która snuła się poranną mgłą chłodnym pluskiem fal szeptała słowa powitania znikałaś powoli ja w myślach całowałem twą śmierć po trzykroć Twoja wieś (list - wiersz Mirki z Ambasady Kuratorów Rejonowych w Stanie Spoczynku) to dziwne mówisz ale wcale się nie boję być sama na tej zapadłej wsi przed chwilą byłam na dworze powietrze jest jak to ty mówisz można nożem kroić pachnie krowami i łąką dzisiaj nie padało ale wilgoci jest całe mnóstwo zapachy są bardzo intensywne tak lubię rześkie noce i poranki maciejka wzeszła szczątkowo muszę zasiać jeszcze raz pokazały się chrabąszcze majowe okropnie kosmate i hałaśliwe jak odrzutowce mieszkają na moich brzozach i czeremchach bo to już duże drzewa kłosi się żyto za płotem chyba pójdę wyć Pieśni polskie II wystarczy, że ktoś postrzega inaczej lub kochać nie umie naznacza rzeczy osobistym piętnem słów własnych dłutem rzeźbi rzeczywistość poetą jest pętlą trudnego dzieciństwa nawiasem rzeczywistości dla porządnego pana sklepikarza jest kloaką zboczeń świętych przywilejów księżycem westchnień lubieżnych religijnych praktyk uchem okiem granicą zła kryształem łzy dziurą w majtkach psychoanalizy potrzebą wiary powszechnego zbydlęcenia czołgającym się ukradkiem grymasem godności zaszczutym szpionem siewodnia i wcziera krwotokiem mych pragnień twych sennych koszmarów zostanę jam dziś ten który cię nie będzie używał Pozostałe wiersze w pełnej wersji e-booka.