Spaleni w ogniu (twarda)

No cóż, sama nie wiem od czego zacząć. Może od tego, że po raz pierwszy od dawna nie wiem, jak ocenić książkę.
Po książki tego katalońskiego pisarza sięgam w ciemno. Zawsze mnie one zachwycały. Byłam pewna, iż tym razem będzie tak samo. Niestety, ale tak nie jest.
To inny Cabre od tego do tej pory znanego. Spaleni słońcem są przede wszystkim bardzo ponurzy. Ponury jest sam bohater, Ismael. Nikogo nie cieszyły jego narodziny, matka odeszła, a Ismael ten mały i już dużo starszy, cały czas musiał mierzyć się z traumą i nosić na sobie ciężar winy spowodowany odejściem matki. Ismael myślał, myśli, że matka odeszła z jego powodu. Czy można sobie wyobrazić gorsza traumę dla dziecka? Do tego choroba ojca. W ten sposób Ismael został drugi raz porzucony. Czym to skutkowało? Sami się tego dowiecie z lektury książki.
Jednak to dopiero początek. W pewnym momencie autor do historii Ismaela dodaje jeszcze jedną. Dzieje się bardzo dużo, choć na pierwszy rzut oka trudni doszukać się powiązań, jakichkolwiek połączeń pomiędzy tymi dwoma historiami. Trudno znaleźć coś, co łączy Ismaela z...małym dzikiem. Tak, dobrze czytacie. Dodatkowo ten dzik snuje niebywałe filozoficzne opowieści.
Próbowałam, naprawdę próbowałam doszukać się powiązań między obiema historiami. Nie znalazłam, mimo iż w pewnym momencie obie historie się przecinają.
Połączenie portretu nad wyraz skrzywdzonego przez rodziców i los chłopca, który musi znaleźć siłę i sposób żeby przetrwać, przeżyć i się nie rozpaść z historią dzika - filozofa....cóż ja mogę napisać....może książka, jej przesłanie do mnie po prostu nie trafiły.
Mam za sobą lekturę wszystkich wydanych w Polsce książek Jaume Cabre. Zawsze mnie one zachwycały, choć to wymagająca lektura. Zdaję sobie sprawę, że u Cabre, nic nie jest proste, że trzeba pomyśleć. Jednak historia dzika mnie po prostu przerosła. Zdaję sobie sprawę, iż należy ją traktować metaforycznie. Ale nadal to do mnie nie przemawia. Czy zatem warto czytać Spalonych słońcem? Warto, zdecydowanie warto. Każdy powinien sam poznać tę książkę. Każdy powinien sam wyrobić sobie opinię.

Matka Ismaela umiera, a ojciec nie wykazuje chęci zadbania o chłopca, przez co Ismael musi zadbać sam o siebie i szybko dorosnąć. Z czasem zauważa też, że ojciec jest niepoczytalny. Ismael dorasta, przechodzi przez trudy nastoletniego a później dorosłego życia i poznaje kobietę, która staje się bliska jego sercu. Wtedy pojawiają się znajomi Ismaela, co skutkuje utratą przez niego pamięci i pobytem w dziwnym szpitalu.

Do historii wprowadza nas sam bohater, bezpośrednio zwracając się do czytelnika. Później narracja zmienia się i historię Ismaela odpowiada bardzo nietypowy narrator.
Odzyskanie pamięci przez Ismaela okazuje się nie lada wyzwaniem, ale nie tylko jemu na tym zależy. Mężczyzna wie coś, co może sprowadzić na niego niebezpieczeństwo.

Nic w tej historii nie jest przypadkowe. Wydaje się, jakby wszystko miało swój ciąg przyczynowo-skutkowy. Decyzje bohaterów wpływają na ich dalsze losy. Przypadkowa wizyta w pasmanterii doprowadza do rozkwitu romantycznej relacji. Spotkanie znajomego doprowadza do wielu nieprzyjemnych zdarzeń. Jest intryga, są podejrzane postacie, amnezja bohatera doda tajemniczego charakteru, a pojawienie się Warchlaczka, zwierzęcego bohatera, będzie ciekawą odskocznią.

Jest to krótka historia, w której dość sporo się dzieje.
Historia Ismaela przeplata się z historią małego dzika. Może się to wydawać dziwne, pokręcone, ale tak jak na dzika czyhają niebezpieczeństwa, myśliwi i psy, tak na Ismaela polują podejrzani ludzie i dokucza mu amnezja. Oboje znoszą trudy codzienności, los rzuca im kłody pod nogi, a Warchlaczek i Ismael mają wzajemny wpływ na swoje życie.

Książka do przeczytania w jeden dzień i każdy może ją zinterpretować na swój sposób. Autor uczłowiecza małego dzika i pozwala mu pogrążać się w myślach, filozofować, czy snuć marzenia. Sprawia to, że historia wydaje się wręcz nierealna, ale jest on swojego rodzaju przerywnikiem dla lekko szalonej historii Ismaela.
Ismael często lubi nawiązywać w swoich wypowiedziach do literatury, filmu czy, nawet nauki, na co fajnie zwrócić uwagę.
Zakończenie jest zaskakujące, szczególnie ostatnia scena z udziałem naszego niezwykłego narratora.