Srebrne wrzeciono

Książka "Srebrne wrzeciono" jest debiutancką powieścią autorki, a jak już wiecie bardzo lubię poznawać nowych autorów, dlatego też nie mogłam przejść obojętnie obok tej książki, do której sięgnięcia zachęcił mnie niesamowicie interesujący opis i piękna, klimatyczna okładka. Stylistyka i język jakim posługuje się autorka jest bardzo lekki i przyjemny w odbiorze, co sprawia, że czyta się ją naprawdę szybko, ja pochłonęłam ją w jeden wieczór i nie odłożyłam póki nie poznałam zakończenia tej historii. Fabuła została w bardzo interesujący sposób nakreślona, przemyślana i równie dobrze poprowadzona, a bohaterowie świetnie wykreowani. Akcja powieści rozgrywa się na dwóch płaszczyznach czasowych, mianowicie w XVI wieku, gdzie poznajemy historię Vaivy oraz w XIX wieku, gdzie autorka przybliża nam losy Wiktorii. Autorka w świetny sposób oddała klimat panujący w tamtych czasach, niesamowicie barwnie i plastycznie je przedstawiła, że wielokrotnie miałam wrażenie jakbym towarzyszyła bohaterom podczas wszystkich wydarzeń. Obie bohaterki od początku zaskarbiły sobie moją sympatię, dzieli je spora przestrzeń czasowa - ponad dwieście lat, natomiast zagłębiając się w ich losy okazuje się, że łączy je bardzo wiele. W odpowiednim momencie wszystko się idealnie ze sobą łączą, tworząc idealną całość. Losy obu kobiet dostarczyły mi naprawdę wielu emocji, które podczas czytania chłonęłam całą sobą. Autorka na przykładzie swoich bohaterek pokazuje, że warto zawalczyć o siebie, swoje prawa i przekonania. "Srebrne wrzeciono" to emocjonująca, miejscami poruszająca i pełna życiowych mądrości i prawd historia. Naprawdę miło spędziłam czas z tą książką i czekam już na kolejne powieści autorki. Gratuluję tak dobrego debiutu! Polecam!

Jaką przyjemnością było czytanie tej książki !!! Choć początkowo obawiałam się, że bedzie przeładowana długimi, nużącymi opisami, co zdarza się często w tego typu literaturze. Na siłę chcą wcisnąć czytelnika w dawne ramy czasowe. Pani Ewie przyszło to tak naturalnie i lekko. Zostałam mile zaskoczona.. Było idealnie.. nie za dużo , nie za mało aby oddać klimat tamtych czasów. Ze smakiem.. Bardzo spodobał mi się też zabieg autorki polegający na poprowadzeniu fabuły dwutorowo. Losy Vaivy, niezwykłej kobiety, oskarżanej o czary i wyklętej wręcz przez społeczność, stają tłem do historii jaką napisało życie dla Wiktorii , żyjącej 200lat później.

Ta książka ma w sobie coś takiego, że czytelnik żyje nią tak jakby był uczestnikiem tamtych zdarzeń. Bohaterzy stali się moimi przyjaciółmi. Czułam razem z nimi, przeżywałam ich bóle i radości. Dziękuję pani Ewie za możliwość zwiedzania wraz z Wiktorią pięknego Wilna.

Podsumowując, jest to urzekająca opowieść o kobiecej odwadze do pójścia swoją drogą, wbrew oczekiwaniom świata. O miłości, tej pięknej ale i tej która często zamiast budować, niszczy. Polecam wam z całego serca !!!

Warto zaznaczyć, że jest to debiut autorki. Gratuluję tak wspaniale rozpoczętej drogi ?

Narodowość, status społeczny i dwieście lat dzieli dwie kobiety, bohaterki poruszającej powieści historycznej Ewy Sobieniewskiej ?Srebrne wrzeciono?, a jednak łączy tak wiele. Obie chcą móc decydować o sobie i obu przyjdzie za to słono zapłacić. Z czasem okaże się, że tych powiązań jest więcej niż początkowo mogło nam się wydawać.

Czy ta książka jest debiutem autorki? Niemożliwe. Może pisała wcześniej pod pseudonimem szlifując swój warsztat? Zrozumiecie moje niedowierzanie, jeśli sami przeczytacie tę dojrzałą, dopieszczoną pod każdym względem, cudownie ciepłą i jednocześnie ubraną w rzetelne tło historyczne opowieść o odwadze do walki o siebie i prawdziwą miłość. Jej bohaterowie po prostu żyją na kartach książki, angażując czytelnika po czubki uszu w swoje trudne losy.

Każda kobieta naturalnie utożsami się z oskarżoną o czary w XVII wieku budzącą namiętność wśród mężczyzn i zawiść wśród kobiet piękną Litwinką Vaivą, a jeszcze bardziej z młodziutką szlachcianką Wiktorią, która dwieście lat później zmuszona jest do ucieczki przed narzuconym jej narzeczonym. Obie mają odwagę walczyć o siebie, sprzeciwić się narzuconym konwenansom i oczekiwaniom społecznym.

Śledzimy historie kobiet naprzemiennie, by w pewnym momencie zadziwić się nagłym spleceniem ich losów.

Cudownie, płynnie i tak naturalnie wplata autorka historię w fabułę powieści, dostosowując również język dialogów do ówczesnych czasów. Opisy Wilna, do którego ucieka Wiktoria pozwalają zobaczyć go jej oczami, poczuć jego piękno i klimat. Ta opowieść zachwyca pod każdym względem, nie ma w niej słabszych momentów, żadnej fałszywej nuty, a wszystkie wątki fabuły współgrają ze sobą jak dźwięki płynące z idealnie nastrojonego instrumentu tworzące cudowną melodię.

I tylko taka muzyka czysta i płynąca z serca może tak głęboko poruszyć i zachwycić.