Puste słońce

te­ro­idy. Wyszli na wysy­pi­sko śmieci utwo­rzone ze zwę­glo­nych kawał­ków metalu i prze­żar­tych kwa­sem beczek. Gin­ruda ruchem dłoni odda­liło dro­ida straż­ni­czego i wska­zało stertę kom­po­nen­tów stat­ków. - Na samej górze - powie­działo. - Widzisz? Quell wycią­gnęła szyję, by ujrzeć coś ponad pane­lami solar­nymi myśliw­ców TIE, rzu­co­nymi na stertę niczym obumarłe gałę­zie, oraz poła­maną kopułą gene­ra­tora pola ochron­nego krą­żow­nika. Poskrę­cany kawa­łek metalu wska­zany przez Gin­rudę wyda­wał się pozba­wiony zna­cze­nia z braku statku, nada­ją­cego mu głęb­szy sens - przy­po­mi­nał kształ­tem dzie­cięce bazgroły, swego rodzaju suge­stię kom­po­nentu, a nie sam kom­po­nent. Ale wtedy Quell zamru­gała i wszystko nabrało sensu. Na ster­cie leżała gon­dola sil­ni­kowa myśliwca typu BTL Y-wing w kształ­cie ide­al­nej pół­kuli, która prze­cho­dziła w cylin­dryczną siatkę. Quell znała kształt pokrywy z tysięcy doku­men­tów. Pod­czas misji widy­wała prze­la­tu­jące tuż obok Y-wingi, ale po raz pierw­szy ujrzała porzu­cony myśli­wiec o poskrę­ca­nym, wgnie­cio­nym poszy­ciu. - Lata czymś takim - skwi­to­wało Gin­ruda - ale dzia­ła­ją­cym. Gdy Nath Ten­sent porzu­cił Impe­rium, Sojusz Rebe­lian­tów prze­ka­zał jemu i jego pilo­tom Y-wingi. Quell zna­la­zła cel. Oto Nowa Repu­blika, z którą chciała nego­cjo­wać Rada Kup­ców Ula Entro­pii. Nowa Repu­blika przy­my­ka­jąca oko na wszystko - łącz­nie z osob­ni­kami pokroju Ten­senta i jego zaka­pio­rów - byle tylko odnieść zwy­cię­stwo nad Impe­rium. - Gdzie go znajdę? - spy­tała. Jak poin­for­mo­wało ją Gin­ruda, Ten­sent znaj­do­wał się poza bazą - eskor­to­wał frach­to­wiec, który przez ostat­nie dwa tygo­dnie doko­wał w Ulu. Wpraw­dzie Gin­ruda nie powie­działo tego wprost, ale Quell uznała, że Rada Kup­ców przy­dzie­liła Ten­senta do ochrony szcze­gól­nie dzia­nego klienta. Taką infor­ma­cję prze­ka­zała dro­idowi prze­słu­chu­ją­cemu. Spo­dzie­wała się, że IT-O prze­każe jej kolejne instruk­cje, ale zamiast tego kom­link ucichł, aż wresz­cie głos po dru­giej stro­nie oznaj­mił: - Ocze­kuję kolej­nego raportu. Jeśli zamie­rzamy zostać tu dłu­żej niż pięć­dzie­siąt godzin, powi­nie­nem skon­tak­to­wać się z moim wła­ści­cie­lem. - To wszystko? - spy­tała. Stała pod świe­cą­cym szyl­dem klubu, gdzie zosta­wiło ją Gin­ruda. Przy­glą­dała się, jak zmo­dy­fi­ko­wane cyber­ne­tycz­nie osiłki wcho­dzą i wycho­dzą drzwiami osma­lo­nymi przez strzały z bla­ste­rów. Nie była pewna, czy powinna cie­szyć się ze swo­body, jaką jej poda­ro­wano czy wark­nąć na dro­ida z fru­stra­cji. Nagle zasta­no­wiła się, czy aby celowo nie ska­zano jej na porażkę. A jeśli Adan lub droid w pełni się spo­dzie­wali, że wsku­tek braku prze­szko­le­nia jej misja zakoń­czy się kata­strofą, a ona sama zosta­nie poświę­cona w imię jakiejś innej, nie­wy­po­wie­dzia­nej idei? Impe­rium potra­fiło wysłać kilka eskadr na śmierć, by osią­gnąć cel poli­tyczny - moż­liwe, że Nowa Repu­blika jest nie lep­sza. - To wszystko - stwier­dził droid. - Skon­tak­tuj się ze mną, gdy będziesz potrze­bo­wała pomocy. Zmu­siła się do tego, by sku­pić się na misji. - Dobrze. A co z Kairos? Jeśli zamie­rzamy zostać tu na dłu­żej, nie będzie jej potrzebne zakwa­te­ro­wa­nie? A zapasy? Ktoś, w kogo będzie mogła się groź­nie wpa­try­wać? - Kairos zatrosz­czy się o wła­sne potrzeby. Zaj­mij się wła­snymi, Yrico Quell. Kom­link wyłą­czył się. Wró­ciła do pyta­nia, czy przy­pad­kiem nie robią sobie z niej żartu. Czy Adan nie sie­dzi gdzieś tam, śmie­jąc się z jej sta­rań. Jed­nak nie była w sta­nie tego usta­lić, nie ryzy­ku­jąc zła­ma­nia układu, zaprze­pasz­cze­nia szansy na uła­ska­wie­nie i na to, że kie­dyś jesz­cze zasią­dzie za ste­rami. Zabur­czało jej w brzu­chu. Nie jadła już pół dnia. ,,Lęki egzy­sten­cjalne na póź­niej. Naj­wyż­sza pora się posi­lić". Roz­wa­żyła opcje. Na pokła­dzie U-winga znaj­do­wały się racje żyw­no­ściowe, ale nie była gotowa na spo­tka­nie twa­rzą w twarz z Kairos ani dro­idem. Rozej­rzała się po gro­cie i ujrzała sto­iska z jedze­niem, wci­śnięte mię­dzy stra­gany warzywne, luk­su­sowe restau­ra­cje i kasyna. Nagle uświa­do­miła sobie, że mogła udać się w dowolne miej­sce - jasne, posia­dała nie­wiele kre­dy­tów, ale przy­naj­mniej tu nikt nie mógł jej powstrzy­mać. Miała naj­więk­szą swo­bodę od czasu, gdy przy­była do Skru­chy Zdrajcy. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki