Starucha

Dziś przychodzę do Was z tytułem, który szczególnie zainteresuje miłośników motywów słowiańskości w książkach. "Starucha", czyli tom zamykający trylogię "Gołoborze" Aleksandry Seligi, będzie dla Was prawdziwym rarytasem. ??

Znana z poprzednich części cyklu Nawojka, kapłanka Starych Bogów, która w obronie rodzimej wiary kiedyś poświęciłaby wiele, dziś jest starszą kobietą, Dobromiłą, która pragnie już tylko świętego spokoju. Jej postanowieniem jest niemieszanie się więcej w sprawy Bogów, ale jak się okazuje, niełatwo będzie jej w nim wytrwać.

W trylogii "Gołoborze" autorka zabiera nas w podróż przez różne epoki, począwszy od średniowiecza, po czasy współczesne. ?? I właśnie we współczesności, gdzie starość spotyka się z nowoczesnością, a tradycje słowiańskie przeplatają się z tak dobrze znaną nam codziennością, jest osadzona fabuła "Staruchy". W tym tomie widzimy odzwierciedlenie naszej kultury i naszych poszukiwań duchowych oraz fascynacji tym, co było przed nami. Główna bohaterka, Dobromiła, ma już swoje lata i bagaż życiowych doświadczeń, dlatego patrząc na współczesność jej oczami możemy ujrzeć ją z nieco innej perspektywy. Na uwagę zasługuje to, jak dobrze autorka ukazała problemy, z którymi musi zmagać się kobieta w podeszłym wieku. Z niezwykłą precyzją nakreśliła obraz starości, pozwalając nam nie tylko przeczytać, ale wręcz poczuć każdą jej bolączkę, ale też dostrzec każdą mądrość, jaką za sobą niesie. Ale żeby nie było, w książce nie brakuje też akcji i trzymającej w napięciu intrygi - nie ma tu mowy o nudzie!

Uważam, że finałowy tom "Gołoborza" to satysfakcjonujące i wyjaśniające wiele kwestii zakończenie tej przepełnionej słowiańskim klimatem serii. "Starucha" zmusza do zastanowienia się nad wieloma kwestiami, skłania do głębszych przemyśleń na temat starości i tego, co naprawdę w życiu ważne, a przy tym jest niezwykle wciągająca. Gorąco polecam.