Stowarzyszenie leworęcznych

Rozpoczęłam zapoznawanie się z twórczością Pana H?kana Nessera od książki
pt. Stowarzyszenie leworęcznych z serii Czarna seria.

Lubię poznawać książki pisane o tematyce kryminalnej zarówno tej polskiej, jak i również zagranicznej, a w tym nieznanego mi do tej pory szwedzkiego autora książek kryminalnych H?kana Nessera.

Opisywana w tym kryminale akcja toczy się w różnych latach. Możemy poznać dzięki temu, co się w nich wydarzyło.

Nadanie książce tytułu mi się spodobało.

Przyznam, że nigdy nie czułam tylu emocji, w których towarzyszy niespodziewany dreszczyk, a i również są powroty do tego, co wydarzyło się kiedyś.

Autor poruszył w tym oto kryminale bardzo ważny problem z nieakceptowaniem uczniów, którzy byli leworęczni i nie do samego końca czuli się oni z tym dobrze, a jednak mimo wszystko musieli, z nim żyć nie mówiąc o nim nikomu, że coś jest nie tak.

Zastanawiałam się, czy ten kryminał będzie na tyle wciągający, że jako jego odbiorca będę również na tyle usatysfakcjonowana z pojawieniem się komisarza Van Veeterena i inspektora Gunnara Barbarottiego i czy ich współpraca przyczyni się do rozwiązania kolejnej zagadki kryminalnej?

Ciekawostkę największą dla mnie stanowi, jak sprawa powiązana z wydarzeniami sprzed lat będzie miała znaczenie na to, co będzie toczyło się dalej po dokonanej tajemniczej zbrodni i jak ona wpłynie na dalsze życie mieszkańców.

Partnerka życiowa komisarza Van Veeterena również chce mu pomóc w rozwiązaniu popełnionej sprzed lat zbrodni, nie zostawia go w potrzebie. Taka postawa osobiście mi się podoba, ale czy komisarzowi się to podobało, nie potrafię tego w nim dostrzec, gdyż on lubi się maskować dobrze, w roli zawodowej, jak i tej dla niego ważnej prywatnej.

Pojawiają się mocne utrudnienia w tej popełnionej zbrodni, tajemnice, ale każdy chce za sobą zatrzeć najmniejsze kroki prowadzące do ujawnienia prawdy.

W każdym z czytanym rozdziałem czułam dreszczyk niepewności, jak potoczą się losy lubianych przeze mnie bohaterów.

Najważniejsze, że autor potrafi zaciekawić opisywanymi wątkami pomimo tego, że nie przebiegają w szybkim tempie.

Każdy z występujących w tym oto kryminale bohaterów posiada swój indywidualny charakter i trudno jest tak naprawdę wyczuć ich intencje, z którymi traktują samych siebie i czy są wobec samych siebie szczerzy.

Kryminał ten składa się z 63 rozdziałów.

Chciałam podkreślić to, że tego kryminału nie czyta się szybko.

Akcja w czytanym przeze mnie kryminale trzymała w dużym napięciu do samego końca.

Polecam przeczytać ten kryminał.

Witajcie Kochani. Przychodzę do was z recenzją książki...
Znacie twórczość H?kana Nessera? Jest to moje pierwsze spotkanie z tym szwedzkim autorem. Mam nadzieję, że jeszcze nie ostatnie.
Wartka akcja, liczni bohaterowie, niezapomniana historia to tylko niektóre elementy tej powieści. Książka nie należy do ciężkich. Pomimo, że jest to kryminał. Bardzo dobrze się ją czyta.
Tajemnicze Stowarzyszenie Leworęcznych , które stworzyło dwóch kumpli: Marten Winckelstroop i Rejmus Fiste, kusi i przeraża. Należeć do niego mogą tylko osoby leworęczne? Witać można się tylko lewą ręką. Za przywitanie prawą grożą poważne konsekwencje? Coś się wydarzyło ? co na zawsze pozostawi na nich piętno?
Po wielu latach spłonął stary pensjonat?.Co te dwie sprawy łączy? Prawie wszystkie osoby ze Stowarzyszenia Leworęcznych już nie żyją? Tą kryminalną zagadkę będą próbowali rozwiązać: komisarz Van Veeteren oraz inspektor Gunnar Barbarottie. Czy im się uda połączyć obie sprawy? Czy będą ze sobą dobrze współpracowali?
Zachęcam do przeczytania tej powieści o ile lubicie szwedzkie kryminały. Jeżeli nie lubicie to książka /może nie przypaść wam do gustu. Czytaliście może już tą powieść? Jak dla mnie 7/10.
...

Skandynawskie kryminały, choć podbijają serca czytelników na całym świecie, mają jedną podstawową wadę - wszystkie wydają się być takie same. Podobnie jest w przypadku książki ?Stowarzyszenie leworęcznych?, niemniej to naprawdę udana pozycja dla fanów tego typu powieści, wypełnionych po brzegi bohaterami. Zacznijmy może jednak od początku. O samej książce możemy przeczytać, że:

Marten Wincekelstroop i Rejmus Fiste to najlepsi przyjaciele. W pierwszej klasie szkoły podstawowej w małym miasteczku Oösterby zakładają Stowarzyszenie Leworęcznych. Ponad dwadzieścia lat później płonie doszczętnie stary pensjonat. Giną ludzie. Oba wydarzenia mają ze sobą jakiś związek, jednak nie przeżył nikt, kto mógłby wyjaśnić, co się stało. Prawie nikt.
Minęło już piętnaście lat od ukazania się ostatniej powieści z cyklu, którego bohaterem jest komisarz policji Van Vetereen. Ostatnia powieść z serii o komisarzu Gunnarze Barbarottim ukazała się sześć lat temu. W ?Stowarzyszeniu leworęcznych? spotykają się po raz pierwszy. Ale czy ostatni?

Według mojej nieomylnej opinii, to kawał niezłego kryminału, z sentymentalną nutą, która niczym w ?To? powraca do lat dzieciństwa. Dużo już było takich książek, wie o tym każdy zainteresowany ale dobre wykonanie gwarantuje świetną zabawę. I tyle. Polecam, naprawdę warto zapoznać się z tą publikacją. Rekomendacją może być też to, że sam autor to jeden z najpopularniejszych pisarzy w swoim kraju. Ma na koncie sporo wydanych dzieł, a część została sfilmowana.