Strażnik rzeczy zagubionych

Nie wiem jak ta książka znalazła się na mojej liście ?do przeczytania? ale stało się tak najwyraźniej przez jakieś zamieszanie, błąd, nieporozumienie, bo to nie jest dobra książka,? Kolejny przykład że od genialnego pomysłu do realizacji długa droga. Bardzo szkoda.

O czym? mam wrażenie że o niczym, a nie przepraszam o parzeniu herbatek? ..
Ale po kolei. Opis książki : ?klimatyczna, pełna magii? klimat był to fakt ale szybko się gdzieś ulotnił a magia została ukazana na irracjonalnych przykładach, bo można zaczarować czytelnika i historie przedstawić jak jakąś głęboką tajemnice i czytałam już takie książki ale tej do nich daleko, niestety. Autorka niczym mnie nie oczarowała a rzekoma ?magia? wzbudziła tylko politowanie a nie zachwyt.

Dalszy opis : Starzejący się pisarz zbiera i kolekcjonuje przedmioty znalezione gdzieś przypadkiem a zgubione przez innych ludzi . Jako swoją życiową misję stawia sobie odnaleźć właścicieli wszystkich zgromadzonym przez siebie rzeczy jednak czuje że śmierć skrada się wielkimi krokami i postanawia tę misję w testamencie przepisać na swoją dobrą i oddaną asystentkę Laurę.
Jego marzeniem jest by Laura uszczęśliwiała choć jedną osobę , której uda się odzyskać zagubioną własność?.
Ciekawe prawda? Ale tylko w opisie. Ja po takiej zapowiedzi liczyła na drugą Amelie, romantyczną, piękną, mądrą, pełną niesamowitych spotkań opowieść o przewrotności losu, o niezwykłości życia i tego jakie potrafi być zaskakujące i nieprzewidywalne . Na opowieść o rzeczach / przedmiotach które mają dusze i niosą za sobą niewyobrażalne, piękne historie ale nic z tych rzeczy. A samym odnajdywaniu właścicieli zgubionych przedmiotów jest baaardzo niewiele.Szkoda, że opis z tyłu książki trochę wprowadza w błąd bo tym większe rozczarowanie po przeczytaniu?


Żadna z historii danego przedmiotu nie przemówiła do mnie i nie skłoniła do refleksji. Bo kiedy autorka pisała już coś ?ładnego i mądrego? wracała od razu to opisów parzenia herbatki, opisu ogrodu i domu nie zostawiając tym samym szansy czytelnikowi by jakoś bardziej zagłębił się w duszę tego przedmiotu i jego właściciela
Tak jak pisałam wyżej to książka o parzeniu herbaty, różach, niedojrzałości głównej bohaterki i jej denerwującym , infantylnym zachowaniu.
A skoro już jesteśmy przy bohaterach to niestety kreacja słaba. Są jacyś sztuczni, bez wyrazu.Autorka nie potrafiła w nich tchnąć ducha i osobowości a ich zachowania, dialogi dalekie od ciekawych i mądrych

Miało być bajkowo i w pewnym sensie było, ale jednocześnie płytko, i tak dość słodko. Książka taka z tych górnolotnych, mało ambitnych. jakby autorka wyszła z założenia że ma dobry pomysł i to wystarczy.
Też autorce jakby brakowało warsztatu, bo pewne opisy zachowań, sytuacji niemalże takie same, a na pewno bardzo podobne. Dla mnie ? nie urozmaicone słownictwem.
Zakończenie bardzo przewidywalne w zasadzie do rozszyfrowania bardzo szybko.Brak jakiegokolwiek elementu zaskoczenia, zachwytu, efektu wow.

Plusy? Mimo tego że książka mnie nudziła to czytało się szybko.Była lekkość pióra. Do tego ładna okładka i pomysł oczywiście ale na tym się kończy.Rozczarowanie i za ten zawód tę książkę zapamiętam.
M.

Chociaż od pierwszej chwili, gdy tylko ją ujrzałam zamarzyło mi się, aby zagościła na mojej półce, to jakoś nie specjalnie się do niej garnęłam. Początkowo byłam przekonana o tym, że jest to jeden, z tak popularnych dzisiaj, poradników, które mają ułatwić Nam życie. Dlatego też nie przyglądałam się jej bliżej i nawet nie zapoznałam się z jej opisem. Na szczęście zostałam uświadomiona przez znajomą, że jestem w błędzie i to tak naprawdę obyczajówka. I pomyśleć, że gdyby nie ona to bym nie przekonała się do tej cudownej książki.



Ruth Hogan miała niesamowity pomysł na magiczną i pełną życia historię. W fabule dużo miejsca zajmują znalezionych, a później przygarnianych rzeczy, dla których powstają nowe życiowe scenariusze. Czyż to nie jest urzekające? Dodatkowo mamy tutaj do czynienia z naprawdę fantastycznymi, uroczymi i różnorodnymi postaciami, których nie sposób nie darzyć sympatią.Byłam trochę zmieszana tą niezachwianą niczym wiarą. Niekiedy wydawała mi się nieco naciągana. Niemniej jednak jest to klimatyczna i poruszająca książka, warta poświęconych na nią godzin. Jeszcze jakiś czas po jej przeczytaniu zajmowała moje myśli i nakłaniała do zastanawiania się na losem.

Nie ocenia się książki po okładce, ale okładka ?Strażnika rzeczy zagubionych? przyciąga uwagę, jest piękna, tajemnicza i trochę magiczna. Czy taka jest cała powieść? Zapraszam :)

Starzejący się pisarz, Anthony Peardew, po śmierci ukochanej żony zaczyna zbierać i katalogować przedmioty zgubione przez innych. Jego pierwszym zaskakującym znaleziskiem jest puszka po ciasteczkach z ludzkimi szczątkami, pozostawiona w pociągu. Czując, że ma coraz mniej czasu, przekazuje w testamencie swojej zaufanej asystentce Laurze osobliwą kolekcję wraz ze szczególnym zadaniem ? kobieta ma oddać odnalezione przez niego przedmioty ich właścicielom. Nikt nie przypuszcza, jaką lawinę nieprzewidzianych zdarzeń uruchomi ostatnie życzenie Strażnika rzeczy zagubionych.

Zanim zaczniecie czytać ?naparzcie sobie pysznej herbatki?. Powieść otuli ciepłem, rozgrzeje, a Wy rozpłyniecie się w aromacie niezwykłych historii zwyczajnych ? niezwyczajnych przedmiotów. Książka jest piękna, niesamowicie pozytywna, emocjonalna i dość oryginalna.
Fabuła toczy się głównie w willi Padwie, miejscu przepełnionym zapachem róż, oazie dla pogubionej w swoim życiu Laury. Tak jak jest wspomniane w opisie, kobieta otrzymuje bardzo odpowiedzialne i z pozoru niewykonalne zadanie. Bo jak znaleźć właścicielkę zielonej gumki do włosów czy niebieskiego guzika od płaszcza? A prowizoryczna urna, w której znajdują się ludzkie prochy? To dopiero wyzwanie. Otoczona przyjaciółmi ? Freddym i Sunshine podejmuje się tego niełatwego zadania. Myślę, że podobnie jak ja pokochacie Sunshine. Dziewiętnastolatka, która sama o sobie mówi, że ma swój zespół. Szczera, prostolinijna i obdarzona niezwykłą intuicją dziewczyna, jest bardzo jasną postacią tej książki.



Współczesna historia przeplatana jest opowieścią o młodym wydawcy Bomberze oraz jego przyjaciółce (imię). Co łączy oba te wątki, oczywiście nie zdradzę, ale to dość oryginalne połączenie, więc zachęcam Was, abyście sami je zgłębili. Autorka w powieści ukazała wachlarz relacji i emocji. Mamy miłość głęboką i prawdziwą, taką aż po grób, przyjaźń, braterstwo dusz oraz przywiązanie, wręcz rodzinną więź, jaka powstaje między człowiekiem a zwierzęciem podczas wspólnego mieszkania pod jednym dachem.

W ?Strażniku? głównymi bohaterami wcale nie są ludzie. To zagubione rzeczy, które pozornie pozbawione jakiejkolwiek wartości, kryją w sobie różne historie. Niekiedy radosne wspomnienia o czasie dzieciństwa, niekiedy bolesne, bprzywodzące na myśl utratę kogoś bliskiego. Po lekturze na pewno inaczej spojrzycie na ulicznego ?śmiecia?. Ta książka jest magiczna ? tak jak magiczne potrafi być życie.