Strefa śmierci

j wła­śnie chwili wydały się jej o wiele bar­dziej inte­re­su­jące i fascy­nu­jące niż dom, w któ­rym miesz­kała. Jesz­cze kilka minut temu była tam, prze­dzie­rała się przez plą­ta­ninę jego ulic, jego wnętrz­no­ści, pły­nęła wraz z falą aut, obser­wo­wała rzeki prze­chod­niów, prze­pły­wa­jące przez przej­ścia dla pie­szych na skrzy­żo­wa­niach, a każdy z tych pie­szych - myślała - gnał w nie­po­wstrzy­ma­nym pędzie przed sie­bie, byle do celu. Teraz zna­la­zła się poza tym sza­leń­stwem pogoni, dokład­nie tam, gdzie chciała być i trwać. W dodatku zapo­wia­dał się wie­czór bez żad­nego mor­der­stwa, które klesz­czami nie­po­koju ści­ska­łoby jej mózg. Może powinna wycią­gnąć na chy­bił-tra­fił jakąś teczkę ze starą, nie­roz­wią­zaną sprawą sprzed lat, by spoj­rzeć na nią świe­żym okiem, pod innym kątem. Może uda­łoby się odkryć nowy wątek i wzno­wić śledz­two? - A więc dobrze! - pod­su­mo­wał Roarke. - Rzucę okiem na zmiany w pro­jek­cie umowy jutro. Miłego wie­czoru! - Zakoń­czył trans­mi­sję. - Choć wy będzie­cie musieli przez resztę wie­czoru tkwić przy dopra­co­wy­wa­niu tek­stu, jeśli chce­cie, żeby umowa prze­szła bez dal­szych popra­wek. - Pocze­kał chwilę, aż Eve się odwróci, i wtedy dopiero się­gnął po swój kie­li­szek. - Dzięki! Czy­tasz w moich myślach. - Zapra­gnę­łam napić się wina, bo prze­grzały mi się dziś zwoje w mózgu. Dużą część dnia, rano i po połu­dniu, spę­dzi­łam z licz­bami i rapor­tami. Pijesz wino, świę­tu­jemy bowiem roz­pra­wie­nie się z nimi. - Czy to nie cudowne, że możemy opić winem obie czę­ści dnia? Skoro mia­łaś dwa razy po kilka godzin wol­nych, które mogłaś poświę­cić na prze­li­cza­nie cyfe­rek i raporty, domy­ślam się, że nie wsko­czyła ci żadna nowa sprawa. - Było jedno zgło­sze­nie, ale szybko zamknę­łam śledz­two. - Ach, moja ty prze­bie­gła pani porucz­nik! - Obró­cił się razem z fote­lem i zapra­sza­jąco pokle­pał się w udo. - Opo­wiedz no mi o tym. Popa­trzyła na niego z góry i po chwili usa­do­wiła się na jed­nym pośladku na brzegu jego biurka, tak jak to zazwy­czaj czy­nił on, gdy przy­cho­dził do jej gabi­netu. - W budynku wie­lo­ro­dzin­nym ubz­dryn­go­lony gość potknął się i spadł ze scho­dów pod­czas obie­ra­nia jabłka wła­snym scy­zo­ry­kiem. Skrę­cił przy tym kark i wbił sobie ostrze w brzuch. Zro­bił to nie­omal rów­no­cze­śnie, zgod­nie z tym, co wyka­zała sek­cja zwłok. Z tok­sy­ko­lo­gii dosta­li­śmy wynik zero prze­ci­nek cztery pro­mila alko­holu we krwi. Głów­nie jakiś kiep­ski bim­ber. Zali­czył glebę jesz­cze przed dzie­wiątą rano. - Przy­kry koniec. Mój pora­nek z kolei był kwin­te­sen­cją tego, co według mnie będzie szczę­śli­wym począt­kiem. Odby­łem spo­tka­nie z Rochelle Pic­ke­ring, zaofe­ro­wa­łem jej sta­no­wi­sko sze­fo­wej An Didean. Pod­je­cha­li­śmy też od razu obej­rzeć ośro­dek. Przy­jęła moją pro­po­zy­cję. - Nie za szybko? Jesteś pewien, ż - Tak. Jestem pewien - uciął. - Mam tu jej papiery. Może byś na nie zer­k­nęła przed kola­cją? Jeśli nie będziesz miała nic prze­ciwko, wyślę jej kopię pod­pi­sa­nej umowy. Szlag! Tro­chę - pomy­ślała. - Już pod­pi­sa­łeś? - spy­tała. - Ona zło­żyła pod­pis dzi­siaj póź­nym popo­łu­dniem, po uprzed­nim zapo­zna­niu się z jego tre­ścią. Ja zro­bi­łem to tuż przed wyj­ściem z biura do domu, lecz jesz­cze jej nie prze­sła­łem, więc ofi­cjal­nie nie jest zatrud­niona. Przy­glą­dał się uważ­nie swo­jej cynicz­nej pani porucz­nik, sma­ku­jąc kolejny łyk wina. Za jej ple­cami wisiało zdję­cie por­tre­towe, które mu spre­zen­to­wała, przed­sta­wia­jące ich dwoje w dniu ślubu. - Stwo­rzy­li­śmy to miej­sce razem, więc cze­ka­łem, aż i ty będziesz się mogła wypo­wie­dzieć na ten temat. - Nie zamie­ - zamil­kła, szu­ka­jąc w myślach odpo­wied­niego słowa. Wybór padł na okre­śle­nie, któ­rego on czę­sto uży­wał. - Nie zamie­rzam cze­piać się o pier­doły. To ty ją spraw­dza­łeś. - Prze­czy­taj to, pro­szę. - Znów pokle­pał swoje udo. - Co za sprytny spo­sób wymu­sze­nia na mnie, żebym w końcu usia­dła na two­ich kola­nach. - Gdy­bym nie wyka­zy­wał się w życiu spry­tem, żadne z nas nie sie­dzia­łoby teraz w tym tak przy­jem­nym, wygod­nym gabi­ne­cie. No i dostał, czego chciał. Prę­dzej czy póź­niej, zawsze dosta­wał od niej to, czego chciał. Usia­dła mu na kola­nach, a kiedy podał jej papiery z rapor­tami doty­czą­cymi Rochelle, zaczęła czy­tać. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki