Strzygoń

Książka jest naprawdę świetna! Jeśli ktoś lubi motyw przewidywania przyszłości, to ciekawym kąskiem będzie tu kobieta o imieniu Polina. To była bardzo zagadkowa postać, która działała zanim nastąpiło nieszczęście. Fajnie by było spotkać kogoś takiego? Za żadne skarby też nie mogłam przewidzieć kto kiedy mówił prawdę, lub co zaraz się wydarzy. Cała książka była opisana bardzo tajemniczo, motyw morderstwa mroził mi skórę i za nic w świecie nie potrafiłam się od niej oderwać. Zanim nadeszła tutaj burza, to często Polina o niej wspominała. Ale jak już nadeszła, to postacie zostały uwięzione w jednym miejscu. Każdy inny, z mrocznymi sekretami i fałszywym zachowaniem. Nic dziwnego, że ktoś tu zginął. Tylko pytanie brzmi, kto zabił? Oj sami zechcecie odkryć tą tajemnicę! Bardzo ją wam polecam, bo to świetny thriller:-) Teraz już wiem, że przeczytam wszystkie książki tego autora:-)

Świetnie skonstruowana intryga z barwnymi postaciami, osadzona w klimacie folkloru. Groźba śmierci i schwytania jest zawsze obecna, a sprytne zwroty akcji komplikują sprawę. Ojcowska miłość, układy polityczne, sekrety. Polecam!

?Najbardziej cenił pełne zatracenie w grzechu i niezłomność w czynieniu zła.?

Atrakcyjnie pokręcona intryga, od pierwszych stron, poprzez ciąg osobliwych wydarzeń, do zakończenia i epilogu. Artur Żurek miesza w głowie czytelnikowi, wystawia na ciężką próbę gry w snucie domysłów, interpretowanie zachowań bohaterów, chwytanie wyjaśnień niuansów. Pomysł na fabułę bardzo mi się podoba, tym bardziej, że uwzględnia koloryt upiornych opowieści o bagnach, duchach, utopcach, wampirach, strzygowcach i strzygach. Na plus zaliczam umiejscowienie akcji, wieś Przybagnie, mały pensjonat otoczony moczarami i borem. Znakomicie ukazana namiastka cywilizacji, odcięcie od świata z powodu lokalizacji i niesprzyjających warunków atmosferycznych. Natomiast przedstawienie scenariusza zdarzeń mniej już zadowala... Bookendorfina

Tytuł najnowszej powieści Artura Żurka od razu skojarzył mi się z dawnymi słowiańskimi wierzeniami, duchami, wampirami i utopcami. Jednym słowem mówiąc nazwa pensjonatu, wydała mi się, żeby nie rzec dziwna. Strzygoń według wierzeń to tajemnicza postać, wywodząca się z polskiego folkloru ? budzi ciekawość swoją ambiwalentnością. Znany głównie jako straszący zza grobu mężczyzna o dwóch duszach, bywa jednocześnie uznawany za opiekuńczego i kochającego (choć martwego) męża i ojca... Najpopularniejszy z polskich upiorów jest przeciwieństwem zadomowionych w popkulturze bladych wampirów-arystokratów. Strzygoń to amator kiełbasy i wódki, pracowity gospodarz i jurny małżonek płodzący dzieci nawet po własnym zgonie. Być może te podania ludowe natchnęły autora do stworzenia tej nieprawdopodobnej historii rodem z podań ludowych na pograniczu dreszczowca i powieści grozy, powierzając główne role współczesnym bohaterom.

Niesamowite wrażenie robi miejsce akcji, którym jest tajemniczy pensjonat Strzygoń, ukryty pomiędzy borem a bagnami na odludziu wschodnich rubieży kraju. W tej ciasnej i klaustrofobicznej przestrzeni autor uwięził swoich bohaterów, a wraz z nimi czytelnika. Uczucie odcięcia od realnego świata dodatkowo wzmacnia gwałtowna nawałnica, na skutek której drogi stają się nieprzejezdne, jest problem z elektrycznością i zasięgiem sieci komórkowych. Gdy pojawi się trup, wszyscy stają się podejrzani, bo poczucie osaczenia i izolacji powoduje, że zaczynają się wzajemnie podejrzewać i oskarżać. W zaistniałych okolicznościach winne morderstwa może być tylko jedno z nich. Zaczynają postępować irracjonalnie i wbrew jakimkolwiek zasadom. W tym miejscu odległym od świata daje o sobie znać ich zła strona mocy.


Historia Artura Żurka trochę przypomina jedną z tych, jakie kreowała Aghata Christie. Autor podobnie jak królowa kryminału skupił się na ukazaniu ciemnej strony natury ludzkiej. Pokazał, że każdy człowiek jest zdolny do przemocy i okrutnej zbrodni, gdy ku temu zaistnieją szczególne okoliczności. Mroczną atmosferę dodatkowo wzmaga zamknięta przestrzeń i kilkoro podejrzanych. Początek ?Strzygonia? natomiast jest w stylu hitchcockowskiego dreszczowca. Najpierw jest trzęsienie ziemi, a potem napięcie już tylko rośnie. Tajemniczy Vindex z premedytacją i wyrachowaniem realizuje swój okrutny plan. Porywa i betonuje żywcem księży, którzy w jego mniemaniu zasługują na śmierć, po jednym za każdy rok cierpień jego siostry. Zagadkowe znikanie księży bardzo niepokoi władze, które nie chcą rozgłosu, lecz nie może być tak, że ich sprawca pozostaje bezkarny, więc zadanie ujęcia Vindexa zostaje powierzone tajemniczemu agentowi Kowalskiemu.

Grupa ludzi, która w tym miejscu spotkała się przypadkowo, postawiona pod ścianą, zaczyna zachowywać się irracjonalnie, nieadekwatnie do sytuacji. Wszystkich ogarnia niewytłumaczalne szaleństwo, okazują się grupą ludzi ogarniętych niezrozumiałą furią i nienawiścią. Trudno zrozumieć ich motywację i rozstrzygnąć, kto kim manipuluje. Czy taki wpływ ma na nich to miejsce, czy też tacy zawsze byli i tylko okoliczności sprawiły, że dała o sobie znać ich prawdziwa natura?

????????????????????????????ń to w zasadzie mix gatunkowy kryminału z thrillerem i elementami horroru. Miałam pewne obawy związane z tym, jak autorowi uda się połączyć bardzo dobry prolog z fabułą rodem z horrorów. Nie preferuję co prawda tego gatunku, to jednak chciałam, żeby fabuła ?Strzygonia? podążyła właśnie w tym kierunku, co wytłumaczyłoby te wszystkie nieprawdopodobne zdarzenia i absurdalność sytuacji. W swoim życiu przeczytałam już zbyt dużo książek, żebym mogła uznać, że ta powieść podobała mi się bez żadnych zastrzeżeń. Trudno bowiem było mi się przekonać do grupy ludzi z tajemnicami, miotającymi się niczym ryby w sieci, skaczący sobie do oczu i tuszującymi wspólnie zbrodnie, o które wzajemnie się podejrzewają.


Niemniej ?Stzrygoń? to książka, która w konwencji rozrywkowej, doskonale spełniła swoją funkcję, chociaż nie wzbudziła we mnie oczekiwanych emocji i trochę szkoda, bo wszak to thriller. Byłam natomiast bardzo ciekawa, jak autor zamierza powiązać wszystkie wątki i jaki będzie finał tej historii. Na plus tej powieści działa przedstawienie przez Artura Żurka motywu winy i kary oraz bezgranicznej ojcowskiej miłości. Zaprezentowanie relacji, w której lojalność wobec najbliższych jest ponad strachem przed karą za winę, nadrzędnym nakazem chronienia tych, z którymi uczestnicy zdarzeń połączeni są więzami krwi.

Mogłaby być z tego naprawdę niesamowita historia, gdyby autor, zamiast wałkować modne ostatnio tematy, pokusił się o przekonującą analizę psychologiczną postaci. Chociaż to historia chwilami groteskowa, przerysowana, na granicy absurdu i niemożliwego, to jednak urzeka niesamowitą atmosferą naładowaną tajemnicami. Raczy czytelnika nadciągającym mrokiem z bagien i daje poczucie, że może w pobliżu faktycznie czają się jakieś dziwne moce, które jedynie rozumie starowinka Polina, opiekunka Strzygonia.

Artur Żurek na miejsce akcji dla swojej najnowszej powieści wybrał podupadający pensjonat położony wśród bagien i otoczony borem. W Strzygoniu zamieszkuje nieco zapomniany pisarz Henryk Zamroz. Ma to być miejsce, w którym dokończy swoją najnowszą książkę, a przynajmniej taka jest oficjalna wersja. Jego spokój zburzony zostanie najpierw przez przybycie dwójki turystów z Krakowa, a później przez jeszcze jednego niespodziewanego i niekoniecznie mile widzianego gościa. Na domiar złego Strzygoń i jego okolicę nawiedza nawałnica, która odcina pensjonat od świata. Sprawy komplikują się jeszcze bardziej po odnalezieniu w jednym z pokoi zwłok. Mieszkańcy Strzygonia doskonale zdają sobie sprawę, że mordercą jest jeden z nich... Jak to wszystko potoczy się dalej? Przeczytajcie koniecznie żeby się dowiedzieć.

Lubicie literaturę nawiązującą do dawnych wierzeń ? do mitologii słowiańskiej?
Ja bardzo i dlatego z przyjemnością przychodzę do Was z książką ?Strzygoń?.
Artur Żurek zabiera nas na wschodnie rubieże Polski, do pensjonatu otoczonego bagnami. Pięcioro mieszkańców pensjonatu Strzygoń łączą wydarzenia, o których chcieliby zapomnieć. Każdy z nich ma tajemnice, każdy chciałby uniknąć niewygodnych pytań, każdy pragnie pozostać w cieniu. Zakątek miał zapewnić im choć chwilową ucieczkę od przeszłości, od niebezpiecznych ludzi, od niewygodnych pytań... od popełnionych błędów. Natura postanowiła ich w pełni odciąć od świata? uwięzieni wśród bagien, muszą zmierzyć się ze złem, ze zbrodnią oraz z własnymi demonami. ?Brak snu w połączeniu z wielkim napięciem psychicznym utrzymującym się już trzeci dzień stanowił mieszankę wybuchową. Każdego mogła ona zamienić w potwora bądź bohatera. Czy ktokolwiek z nich był jeszcze sobą? Jeżeli nie sobą, to kim??
Odkrycie zwłok młodej dziewczyny w pensjonacie nie tylko doszczętnie burzy kruchy i pozorny spokój, ale również wymusza podjęcie działania. Działania dalekiego od etycznego, dalekiego od ludzkiego. Refleksja przychodzi po fakcie? pojawia się ?świadomość, że ten nocny pochówek to dla wszystkich przekroczenie granicy. Już nie wrócą do tego, co było wcześniej.?
Gorąco polecam lekturę książki ?Strzygoń?, bo dostarcza ona emocji, od pierwszych stron rozbudza ciekawość i dodatkowo stawia pytanie o ludzkie postawy w ekstremalnych sytuacjach. Refleksja dotycząca kondycji człowieczeństwa jest smutna? ?gdyby na świecie były strzygonie, wampiry, utopce, strzygi i inne złe moce, to już dawno pochowałyby się ze strachu przed ludźmi. Największym złem byli ludzie. Samo dla siebie i dla innych?. Ta historia zostawia czytelnika z materiałem do przemyślenie, a to bardzo cenię w literaturze.
Prócz próby rozwiązania zagadki zbrodni, dostajemy pięć życiowych historii, pięciu (doświadczonych przez życie) bohaterów, których przeszłość na równi intryguje. Relacje między nimi są przedstawione niesamowicie realistycznie? relacja partnerska, między rodzeństwem, ojcowska? i ta ze stworzeniami pozaziemskimi? bo zło może mieć imię. Uwielbiam odniesienia do mitologii, a do słowiańskiej mam wyjątkową słabość. Dlatego tym bardziej zachęcam do lektury.

?(?) hipokryci są wszędzie, nie tylko na bagnach?.

Polski ?daleki? wschód.
Nieczynny pensjonat w miejscu zapomnianym przez Boga, ale nie przez ludzi, otoczony bagnami i borem - Strzygoń.
To ekscentryczne miejsce wybrał sobie za azyl pewien lekko zapomniany i od dawna niedoceniany pisarz, Henryk Zamroz, by ? jak brzmiała wersja oficjalna ? w spokoju dokończyć pisanie swojej najnowszej powieści.
Pewnego dnia harmonię życia pisarza burzy przyjazd do pensjonatu nowych letników - małżeństwa z Krakowa, które zapragnęło spędzić kilka dni w otoczeniu dzikiej przyrody. A jakby tego było mało, wkrótce okolicę nawiedza nieprzeciętna nawałnica ? ekstremalne urwanie chmury z deszczem, wiatrem i piorunami, które odcina od świata pensjonat Strzygoń i jego mieszkańców. Od tej chwili stają się oni skazani wyłącznie na swoje towarzystwo. Sprawa komplikuje się nie na żarty, gdy jeden z mieszkańców pensjonatu zostaje zamordowany.. a pozostali zaczynają sobie uświadamiać, że mordercą jest ktoś z nich..
?Strzygoń? to niezwykle klimatyczna powieść kryminalna wprowadzająca czytelnika w ?szamańsko-bagienny nastrój?.
Ile prawdy jest w opowieściach o bagnach, wampirach, duchach, utopcach, strzygach i innych złych mocach?
Co można włożyć między bajki, a czego lub kogo trzeba się naprawdę bać?
?Strzygoń? to opowieść o tym, że każdy ma tajemnice przeszłości i sekrety teraźniejszości. O zemście, która daje ukojenie. O życiu na smyczy swoich ograniczeń. O sytuacjach, które wymuszają decyzje ważące o ludzkim życiu. I o tym, że zło ma ręce i nogi ? jest człowiekiem.
Polecam.