Studium zatracenia

"Magia to po pro­stu praw­da, w którą wie­rzą lu­dzie. Dla więk­szo­ści praw­dą jest to, co po­ma­ga im za­snąć, to, co uła­twia im życie. Różni się to od obiek­tyw­nej praw­dy."


Trzymając w dłoniach postrzępiony afisz z warunkami konkursu na zaprojektowanie posiadłości zmarłego pisarza Effy odczuwa ogromną ekscytację. Jako studentka architektury na prestiżowej uczelni nie waha się ani chwili, czy wysłać zgłoszenie. Od lat zaczytuje się we wszystkich powieściach Emrysa Myrddina, a jego największe dzieło Angharad, jest jej wyjątkowo bliskie. To właśnie ta książka dawała jej ukojenie w trudnych chwilach.
Dwór Hiraeth spowity bladą, gęstą mgłą "rysował się w szarościach, zieleni i czerni, jakby stanowił przedłużenie samych klifów" robi na Effy ogromne wrażenie. Szybko jednak zdaje sobie sprawę, że jego odbudowa jest praktycznie niemożliwa. Zgłębiając plany i historię posiadłości, musi zmierzyć się z argumentami młodego studenta literaturoznawstwa, który stara się dowieść i udowodnić oszustwa słynnego autora.
Jaka jest prawda? Jakie mroczne tajemnice skrywa posiadłość?

Już pierwsze strony Studium Zatracenia przeniosły mnie w fantastycznie wykreowany świat, w którym magia przeplata się z rzeczywistością, a prawda ze złudzeniem. Śledząc losy Effy zatraciłam się w tym gęstym, mglistym i pełnym niedomówień klimacie. Z każdym kolejnym rozdziałem odczuwałam jej emocje, każde nerwowe westchnienie, każdy szept.

Z zaciekawieniem odkrywałam baśniową historię skrywającą się na kartach Angharad, powieści tak ważnej dla Effy. Baśniowy Król towarzyszył jej od zawsze ... równocześnie fascynując i przerażając. Ta niezłomna wiara w istnienie magii i mrocznych sił "to fundament, na którym zbudowano jej życie."

Opisy umieszczonej na krawędzi urwiska posiadłości pobudzają wyobraźnię i idealnie komponują się z klimatem. Podobało mi się również w jak subtelny sposób autorka wprowadziła wątek miłosny.

To wspaniała powieść, którą czyta się jednym tchem. Szczerze polecam.