Sukcesja

?(?) wielu ludzi upatruje sobie prawo do wymierzania sprawiedliwości, definiując ją przy tym wyłącznie według własnego uznania?.
Mała miejscowość w województwie świętokrzyskim. Wszyscy się się tu znają. Niektórzy się lubią, inni nienawidzą. Kto by pomyślał, że to urocze miejsce stanowi istne ?grzęzawisko tajemnic?.
Pewnego dnia, podczas kameralnej, zamkniętej imprezy dla rodziny i przyjaciół spadkobierczyni majątku Aleksandrowiczów, jeden z uczestników przyjęcia zostaje zamordowany.
Lokalny biznesmen ? ?lord wyrobów drzewnych?; przystojny, silny energiczny i zadbany facet; przy tym bystry i elokwentny człowiek; mąż i ojciec ? zostaje znaleziony martwy. Rozpoczyna się śledztwo, które ujawnia mroczną stronę duszy i ciała ofiary. Okazuje się, że wiele osób miało ochotę, sposobność i motyw, by raz na zawszę pozbyć się człowieka powszechnie uważanego za niebezpiecznego i bezwzględnego manipulatora. Podejrzani przerzucają się winą ?jak gorącym kartoflem?.
Czy śmierć biznesmena, to przypadek, czy raczej efekt misternie ułożonego planu?
To śledztwo, ?to nie kilka brawurowych akcji jakiegoś samotnego wilka, lecz mrówcza praca zespołowa, polegająca na wyłuskaniu prawdy z gąszczu informacji i żmudnym łączeniu ze sobą często z pozoru niepasujących do siebie elementów układanki?, z której powoli wyłania się barwny obraz, choć początkowo zamazany, nieostry i niepełny. Ktoś musi się natrudzić, by coś wykroić z tych ?otchłani wzajemnych animozji?.
?Sukcesja? to wielowymiarowy thriller psychologiczny o relacjach międzyludzkich.
Autorka szkicuje obraz rodziny, która może być zarówno błogosławieństwem, jak i przekleństwem.
Rysuje sceny pełne miłości: tej nadopiekuńczej, toksycznej kontrolującej, narkotyzującej i zaborczej. Miłości, która upośledza i krzywdzi, a jednak nadal tą miłością jest.
Zakreśla obszary patologicznych więzi.
Opisuje pułapki, wypaczenia i dewiacje.
A wszystko to subtelnie koloruje emocjami.. i zachęca do przemyśleń.
Mądra, rzeczowa i intrygująca książka.
Polecam.

"Sukcesja" Joanna Dulewicz

Dworek Aleksandrowiczów jest budynkiem, wokół którego toczy się całe życie mieszkańców sennego Węglanowa. Spadkobierczyni posiadłości Sara Blosh organizuje w dworku małe, lecz jakże okazałe przyjęcie dla przyjaciół i rodziny. Bankiet kończy odnalezienie zwłok lokalnego przedsiębiorcy ? Tomasza Wileckiego...
"Sukcesja" to kryminał skonstruowany na modłę klasyków tego gatunku. Już od początku autorka stąpa utartą ścieżką ? wiele osób zamkniętych w domu, morderstwo, ktoś z obecnych stanowi sprawcę. Mimo to książki pod żadnym pozorem nie można postrzegać jako stereotypową, jako "odgrzewanego kotleta". To właśnie ten charakterystyczny, zgodny ze wszystkimi schematami początek jest podstawą dla świetnie poprowadzonej opowieści!
Dulewicz, decydując się na takie, a nie inne rozpoczęcie wzbudziła moje wątpliwości co do tego, jak zakończy się historia z majątkiem Aleksandrowiczów w tle. A tym samym stworzyła niepowtarzalną, pełną niedopowiedzeń i nieprzewidywalnych zwrotów akcji fabułę, która zaskoczyła mnie swoją płynnością, równomiernością, jak i również zakończeniem.
W "Sukcesji" wszystkie wątki podjęte przez autorkę wiążą się ze sobą nierozerwalną siecią. Każdy z nich jest potrzebny do lepszego zrozumienia książki, żaden nie jest zbędny czy niepotrzebny.
Autorka w swojej powieści świetnie przedstawiła małą, zamkniętą, lokalną społeczność, w której wszyscy się znają, znają swoje przywary, sekrety i koligacje rodzinne. Tutaj tajemnica goni tajemnicę, sekret goni sekret, a nikt ani myśli go ujawniać dobrowolnie. Każdy mieszkaniec Węglanowa ma swoje wstydliwe, zakopane głęboko w odmętach pamięci wspomnienia, które nigdy nie mają ujrzeć światła dziennego.
Tytułowa sukcesja nie obejmuje swoim znaczeniem jedynie spadku rozumianego jako majątek. Oznacza ona także wpojone zasady postępowania, kodeksy moralne, regułę o wyższości rodziny nad wszystkim. Oczywiście wszystkie z zasad przestrzegane są jedynie na pokaz, gdyż pod płaszczem ideału, wzoru do naśladowania mieszkańcy Węglanowa skrywają bolesne, mroczne sekrety przeszłości, które po latach przemilczenia wyglądają na wierzch, dopominając się zemsty i zadośćuczynienia.
Joanna Dulewicz starannie podeszła do kreacji wątku obyczajowego, który tak naprawdę przeważa nad aspektem kryminalnym. Ukazała ona skomplikowane relacje rodzinne, którym daleko do idealnych, takie, które wymagają naprawy, gdyż są kolizyjne, toksyczne, wpływają destrukcyjnie na życie innych członków. W "Sukcesji" swoje miejsce znalazło przedstawienie różnego oblicza miłości.
Już od pierwszych stron czytelnikowi udziela się duszna, mroczna, senna atmosfera panująca w Węglanowie. Tutaj bardzo łatwo jest wpaść w grzęzawisko tajemnic i sekretów, lecz wydostanie się z niego stanowi karkołomne zadanie.
Na dokładkę autorka wciąż podrzuca mylne tropy, które skutecznie sprowadzają nas na manowce, a dzięki nim czekamy z jeszcze większą niecierpliwością, z zapartym tchem na rozwikłanie zagadki.
"Sukcesja" to powieść kryminalna jakich mało ? porywa, wciąga w wir wydarzeń i wypuszcza ze swych objęć do końca.
?7/10

...

Historię opisaną w thrillerze "Sukcesja" czytelnik pozna z perspektywy wielu bohaterów oraz na dwóch płaszczyznach czasowych. Mnogość postaci może początkowo czytelnika przytłoczyć. Autorka nie pozwala jednak się pogubić ? intryga szybko wciąga, a bohaterowie są różnorodni, a więc rozpoznawalni. Akcja powieści jest prowadzona w taki sposób, że trudno się od niej oderwać i pomimo sporej objętości książki, czytałam ją z niesłabnącym zainteresowaniem.

Intrygę w powieści napędza miłość. To wątek podjęty przez Autorkę w niesztampowy sposób. Miłość rodzica do dziecka jest ukazana bardzo oryginalnie, ale też wiarygodnie. Dulewicz pokazała wszelkie konsekwencje, z jakimi się ona wiąże ? zarówno dla matki jak i syna. Ta miłość stała się celem i powodem życia tak, że aż przytłacza i uzależnia jak narkotyk.

Bohaterowie to jedna z największych zalet powieści. Jest ich wielu, ale żadna z tych postaci nie jest tu nijaka, każda zasługuje na uwagę czytelnika i sprawia, że historia jest nietuzinkowa. Bohaterowie wyróżniają się, przyciągają, każdego z nich chcemy poznać bliżej. Ciekawość wzmaga to, że poznajemy ich po kawałku ? Autorka nie odkrywa przed czytelnikiem wszystkich kart.

"Sukcesja" to nie tylko dobra rozrywka. Joanna Dulewicz przemyca w powieści wiele społecznych tematów: pomoc chorym dzieciom i zbiórki, brak akceptacji z powodu wyglądu, depresja, żałoba, a także patologia lub bieda przekazywane z pokolenia na pokolenie.

"Sukcesja" zaskoczyła mnie rozwiązaniem intrygi i przemyślaną konstrukcją w każdym obszarze. Wydawać by się mogło, że przy wielu elementach układanki: zróżnicowanych bohaterach, motywach, podejrzanych ? coś może się zwyczajnie ?sypnąć?. Joanna Dulewicz doskonale te części poskładała, wskutek czego powstał thriller, po który warto sięgnąć.

?Sukcesja? Joanna Dulewicz ????

Dla Marioli Bolewskiej posiadanie dziecka było największym marzeniem. Jednak życie nie ułożyło jej się tak, jakby tego chciała. Postanowiła więc kupić sobie dziecko, a spora suma pieniędzy stała się furtką do realizacji tego przedsięwzięcia. Takim sposobem zyskała syna, który z biegiem lat zaczął jej przysparzać wielu kłopotów. Oliwy do ognia dolała biologiczna matka chłopaka, która po latach zapragnęła odzyskać syna, co dla Bolewskiej okazało się zgubne w skutkach...

Dwadzieścia lat później w rodzinnej posiadłości Aleksandrowiczów, Sara Blosh, której majątek przypadł w spadku, organizuje przyjęcie dla rodziny oraz kilku znajomych. Podczas spotkania dochodzi do morderstwa jednego z uczestników. Ofiarą jest znany biznesmen Tomasz Wilecki. Nie należał on do osób powszechnie lubianych a wielu z obecnych gości, miało osobisty motyw, aby się go pozbyć. Jednak wytypowanie winnego nie jest takie proste, jakby się mogło początkowo wydawać, o czym przekonuje się skierowany na miejsce komisarz Borys Bulsa. Czy w plątaninie rodzinnych sekretów uda mu się uchwycić nić prawdy?

?Sukcesja? to trzecia wydana książka spod pióra Joanny Dulewicz. Autorka po raz kolejny udowodniła, że w gatunku thrillerów psychologicznych radzi sobie znakomicie. Styl Joanny Dulewicz przypomina mi Agatę Christie, tylko że w wersji współczesnej.
Narracja została poprowadzona z perspektywy kilku bohaterów, przez co można się było nieco pogubić w ich wątkach. Dodatkowo autorka zastosowała retrospekcję sprzed dwudziestu lat, wymagając od czytelnika pełnego skupienia przy książce. Joanna Dulewicz przygotowując całą intrygę, dołożyła wszelkich starań, by zagmatwać sprawę do tego stopnia, aby czytelnik chwilami czuł się jak w labiryncie.

Doskonale skonstruowana fabuła ?Sukcesji? zawiera wiele tajemnic i mrożących krew w żyłach przemilczanych sytuacji sprzed lat. Pośród tego wszystkiego ukazane jest uczucie miłości, lecz nie tej namiętnej i romantycznej, ale miłości matczynej, bezwzględnej i ślepej. O tym, jak destrukcyjną siłę może ona mieć, przekonacie się sami, gdy sięgniecie po książkę. Na moje uznanie zasługuje cała galeria ciekawie ukazanych pod względem psychologicznym postaci. Zarys ich charakterów oraz wpływ, jaki na ich działania wywarło środowisko, w którym przyszło im egzystować. Ten bagaż druzgocących doświadczeń przekazywany jest dalej z pokolenia na pokolenie. Jest jak sukcesja, której wydźwięk widoczny jest nawet po wielu latach. Autorka porusza wiele ważnych społecznie tematów i można by o tym pisać jeszcze długo, lecz zamiast tego odsyłam Was do lektury.

Sylwia Blosh organizuje przyjęcie dla rodziny i przyjaciół. Wszystko idzie dobrze, dopóki w jednym z pokoi nie zostaje zamordowany uczestnik przyjęcia, Tomasz Wilecki. Dworek jest pilnie strzeżony, więc pewne jest, że mordercą jest jeden z uczestników przyjęcia. Jednak śledztwo nie jest proste, ponieważ każdy miał powód, aby pozbyć się Wileckiego.
Już po samym opisie książka kojarzyła mi się z utworami Agathy Christie. I właśnie początek historii bardzo przypominał mi styl królowej kryminału, zamknięty budynek, morderca wśród obecnych na przyjęciu. Jednak im dalej, tym autorka odchodziła od podobieństwa do Christie. Jednak książkę czytało mi się dość długo. Ale to nie znaczy, że mi się nie podobało. Podobało mi się bardzo, zagadka morderstwa wciągnęła mnie i byłam ciekawa kto stoi za tą zbrodnią.
W książce występuje dość dużo bohaterów i myślę, że to mogło być powodem dłuższego czytania. Na początku gubiłam się kto jest kim, ale im dalej tym szybciej mi szło. Bohaterów poznajemy w teraźniejszości, ale także ich przeszłość. To pozwala na zrozumienie czemu Wilecki naraził się tylu osobom. Ale także poznajemy parę tajemnic rodzinnych, które są bardzo ciekawe.
Myślę, że to książka idealne na długie jesienne wieczory. Można próbować zgadywać kto jest mordercą, ale rozwiązanie zagadki nie jest oczywiste, zresztą jak cała ?Sukcesja?. Ja czytając tę książkę bawiłam się przednio.

Zabytkowa willa, spadkobierczyni ogromnej fortuny, huczne przyjęcie w gronie najbliższej rodziny i znajomych oraz? morderca. Tak zapowiada się ?Sukcesja? autorstwa Joanny Dulewicz, w którym głównym wątkiem staje się morderstwo jednego z członków rodziny spadkobierczyni fortuny Aleksadrowiczów. Kto mógł chcieć śmierci jednego z gości? W toku rozpoczętego śledztwa okazuje się, że chętnych nie brakuje, co nie powinno nikogo dziwić. Świat bogatych ludzi często bowiem otoczony jest zewsząd rozmaitymi tajemnicami i zepsuciem, które nierzadko pudrowane są za pomocą ilości zer na koncie. Aż chciałoby się rzec, że brzmi całkiem znajomo. Gdzieś już to zapewne widzieliśmy albo czytaliśmy, ale czy aby na pewno?

Pierwszą rzeczą, na którą zwróciłem uwagę czytając tę książkę to niezwykle plastyczny i lekki język autorki- Joanna Dulewicz z ogromną precyzją potrafiła wprowadzić mnie w świat swojej wyobraźni, doskonale obrazując każdy, najmniejszy szczegół. Zabieg ten budzi we mnie najczęściej znudzenie, czego tutaj absolutnie nie doświadczyłem, co ostatecznie okazało się świetnym prognostykiem do dalszej lektury. Przytłaczała mnie natomiast ilość bohaterów- ciężko było mi momentami połapać się w ich strukturze. Gubiłem się kto jest kim, z kim i dlaczego. Zajęło mi trochę czasu zanim poukładałem sobie ich wszystkich w głowie, a później było już tylko lepiej.

?Sukcesja? w domyśle autorki jest thrillerem o wątku kryminalnym. Mimo tego ja, zagłębiając się w kolejnej jej rozdziały upewniałem się w przekonaniu iż jest to przede wszystkim książka? o miłości. Bynajmniej nie mam tutaj na myśli tego rodzaju miłości, którą jesteśmy zalewani w romansach. Ta książka to także głęboka i refleksyjna podróż po meandrach ludzkiej psychiki. Pokazuje nam czym tak naprawdę może być miłość i jakie są jej skutki, te tragiczne również.

Książkę czyta się naprawdę bardzo przyjemnie, a im dalej w las tym lepiej- zawiła intryga w tle rodzinnych perypetii, a to wszystko mocno doprawione aurą tajemniczości i wzajemnych podejrzeń w gąszczu skomplikowanych relacji?

Ja ?Sukcesję? mogłem przeczytać dzięki uprzejmości wydawnictwa Czwarta Strona, za co jestem bardzo wdzięczny gdyż było to moje pierwsze spotkanie z autorką. Oczywiście udane spotkanie.