Superniania kontra trzyletni Antoś. Jak telewizja uczy wychowywać dzieci

Anna Golus przedstawia świat z perspektywy dziecka. Analizując program z Dorota Zawadzką jako tytułową supernianią skupia się na emocjoch dzieci.
Sama byłam jeszcze dzieckiem kiedy srał bym emitowany. Nie oglądałam, ale z powodzeniem można znaleźć powtórki w internecie i z czystej ciekawości włączyłam jeden z analizowanych odcinków. Tego nie da się oglądać, nie bez szkody dla własnej psyche. Nie mówiąc już o dzieciach, ich poczuciu godności i wartości. Po obejrzeniu doszłam do pewnych wniosków. W zasadzie nie ważne o czym będzie program, ważne żeby się klikało. Jest oglądalność, będzie kasa. Nikt tam nie patrzył na to, co czują dzieci, nikt ich nie dopuszczał do głosu w myśl zasady ,,dzieci i ryby głosu nie mają". Autorka uświadamia czytelnika ile w tym wszystkim było prawdy, a ile reżyserki. Rzeczywistość filmowa znacznie odbiegała od codziennej a pewne zachowania były prowokowane. W pewnych sytuacjach i dorosłego by szlak trafił. Dużo działo się pod publikę. Brak reakcji na potrzeby dzieci chyba był najbardziej dotkliwy i widać to na każdym kroku. A to co razi niesamowicie to emocje rodziców... im pozwolono się wypowiedzieć. Oni to przeżyli, ale jakoś nie mówią o własnych dzieciach. O tym, że im było ciężko, kiedy jak ślepe barany słuchali nawiedzonej kobiety, samozwańczej pani psycholog.
Dość trudna lektura, ale polecam jeśli lubicie realityshow to uświadomi wam kilka rzeczy.