Akademia dobra i zła Świat bez książąt

ce, księżniczki i przyjazne zwierzęta. Na środku sali wznosił się wysmukły kryształowy obelisk, sięgający od posadzki z mlecznego marmuru aż do szklanej kopuły. Obelisk pokrywały portrety absolwentów. Najwyżej wisiały oprawione w złote ramy portrety uczniów, którzy po ukończeniu szkoły zostali książętami i królowymi. Pośrodku wisiały srebrne ramy dla tych, którzy odnieśli nieco mniejsze sukcesy jako beztroscy towarzysze podróży, obowiązkowe żony i matki chrzestne. A na samym dole, zakurzone, widniały oprawione w brąz portrety mało zdolnych wychowanków, którzy zostali lokajami i służącymi. Ale niezależnie od tego, czy ktoś został Królową Śniegu, czy też kominiarczykiem, wszyscy mieli identycznie piękne twarze i ciepło się uśmiechali. Tutaj, w szklanym zamku pośród puszczy, zgromadził się kwiat młodzieży oddanej Dobru. A wśród nich ona, Panna Skwaszona, oddana cmentarzom i puszczanym bąkom. Agata czekała, wstrzymując oddech, aż w końcu stanęła przed różowowłosą nimfą. - Zaszła pomyłka! - wysapała. - To moja przyjaciółka Sofia powinna się tutaj znaleźć. Nimfa uśmiechnęła się. - Próbowałam ją powstrzymać przed trafieniem tutaj - wyjaśniała Agata głosem, w którym zaczęła pobrzmiewać nadzieja. - Ale ptak się pomylił i teraz ja jestem tutaj, a ona jest w drugim zamku, ale ona jest śliczna i lubi kolor różowy, a no, popatrzcie na mnie. Wiem, że potrzebujecie uczniów, ale Sofia jest moją najlepszą przyjaciółką, więc jeśli ona zostanie, ja też będę musiała zostać, ale nie możemy tu zostać, więc proszę, pomóżcie mi ją znaleźć, żebyśmy mogły wrócić do domu. Nimfa bez słowa podała jej pergaminową kartę. Agata gapiła się na kartkę jak ogłuszona. - Tymczasem zielonowłosa nimfa wręczyła jej koszyk z książkami: Przywilej urody Zdobądź swego księcia Księga przepisów na piękny wygląd Cele życia księżniczki Mowa zwierząt 1: szczekanie, rżenie i ćwierkanie Potem kolejna, niebieskowłosa nimfa podała jej mundurek: obrzydliwie krótką różową sukienkę bez rękawów, ozdobioną na ramionach kwiatami, którą należało założyć na białą koronkową bluzkę z dekoltem tak wielkim, jakby brakowało trzech guzików. Ogłupiała Agata popatrzyła na otaczające ją przyszłe księżniczki, poprawiające różowe sukienki. Popatrzyła na książki wmawiające jej, że uroda jest przywilejem, że może zdobyć przystojnego księcia, że może rozmawiać z ptakami. Popatrzyła na plan lekcji przeznaczony dla kogoś pięknego, pełnego wdzięku i życzliwości. Potem podniosła głowę i spojrzała na przystojnego nauczyciela, nadal uśmiechającego się do niej, jakby spodziewał się po niej, Agacie z Gawaldonu, wielkich rzeczy. I wtedy zrobiła jedyną rzecz, jaką potrafiła, gdy ktoś czegoś od niej oczekiwał. Pobiegła w górę błękitnymi schodami Honoru i gnała przez morskozielone korytarze, słysząc za sobą wściekle dzwoniące wróżki. Pędząc przez kolejne korytarze, wspinając się po kolejnych schodach, nie miała czasu zastanawiać się nad tym, co widzi: posadzki z jadeitu, sale lekcyjne ze słodkości, biblioteka ze zł Aż dobiegła do szczytu schodów i wypadła przez szronione szklane drzwi na dach wieży. Słońce oświetlało zapierające dech w piersiach rzeźby z przystrzyżonych krzewów. Zanim jednak Agata zdążyła zobaczyć, co przedstawiają, pojawiły się goniące ją wróżki, które wystrzeliły z ust lepkie złote pajęczyny, starając się ją pochwycić. Padła na ziemię, a potem popełzła jak robak pomiędzy żywopłotami. Zerwała się na nogi, pobiegła i wskoczyła na najwyższą rzeźbę przedstawiającą muskularnego księcia wznoszącego miecz wysoko ponad stawem. Przelazła po liściastym mieczu aż na sam koniec, wściekle kopiąc podlatujące zbyt blisko wróżki. Ale po chwili było już ich tyle, że kiedy wypluły lśniące sieci, Agata straciła równowagę i wpadła do wody. Gdy otwarła oczy, była całkiem sucha. Staw musiał być portalem, ponieważ Agata znalazła się na zewnątrz, pod kolumnadą z błękitnego kryształu. Podniosła głowę i zamarła. Przed nią rozciągał się wąski kamienny most prowadzący przez gęstą mgłę do ponurego zamku po drugiej stronie jeziora. Ten most łączył obie szkoły. Łzy zapiekły ją w oczy. Sofia! Mogła uratować Sofię! - Agata! Zmrużyła oczy i zobaczyła Sofię wybiegającą z mgły. - Sofia! Biegły mostem, wyciągając ręce i wołając swoje imiona. I nagle wpadły na niewidzialną barierę i odbiły się od niej, przewracając. Zamroczona bólem Agata patrzyła ze zgrozą, jak wilki ciągną Sofię za włosy z powrotem do Akademii Zła. - Nie rozumiecie! - wrzeszczała Sofia, patrząc, jak wróżki łapią w swoje sidła Agatę. - To wszystko pomyłka! - Nie ma żadnych pomyłek - zawarczał wilk. A jednak potrafiły mówić.