Światełko w tunelu

Czekałam i się doczekałam, nie zawiodłam się, byłam ogromnie ciekawa rozwiązania sprawy z końcowych scen pierwszego tomu. Taki obrót sprawy uważam za satysfakcjonujący. Misterna żonglerka słowem, ujmujące sceny, a wszystko kręci się wokół zaufania. Wiadomo, że raz stracone, trudno odzyskać, a posiadane trzeba pielęgnować. Do tego wiara w drugiego człowieka, partnera, towarzysza życia. Zrobiło się bardzo poważnie, ciasno od podejrzeń. Nagromadziło emocji , na szczęście zostały umiejętnie poskromione, bez bajkowego - żyli długo i szczęśliwie. Tego nie wiemy. Książka to obyczajówka z tłem kryminalnym, wolna od duchoty grozy i morza krwi. Porusza ważny temat współistnienia w społeczeństwie. Opisuje przywary naszych uczuć: uporu, chęci zemsty, pamiętliwości i mściwości. Delikatnie naprowadza na zalety bycia z innymi w symbiozie: w miłości, koleżeństwie, czy w pracy. Bardzo trzymałam kciuki za Korę i Gerada; lubię, gdy się innym wiedzie w życiu, zawodowym i uczuciowym. Lubię dobrych, empatycznych ludzi, ale bez nacisku na poprawność wpisującą się w standardy, tak modną teraz; dla mnie to takie na siłę udawanie, że jestem dobrym człowiekiem. Zostałam wierną czytelniczką książek Pani Hani. Lekkość tekstu, ciekawy temat, inspirujące rozwiązania. Bardzo polecam.

? Światełko w tunelu ? to lektura należąca zdecydowanie do tych lekkich, przyjemnych i niewymagających. Bardziej obyczajowa, niż kryminalna, zwrotów akcji tutaj jak na lekarstwo, znalazłoby się kilka aspektów, do których można by mieć zastrzeżenia, a jednak ma w sobie coś, co mi się podoba. Może to ta doza humoru, którą emanuje? Może to ten wątek kryminalny, który nie dominuje, ale ciekawi? A może to chodzi jednak o wątek miłosny, który wiedzie tutaj prym? Tak naprawdę nie wiem. Bo raz, że za literaturą obyczajową nie przepadam, dwa, że wątki miłosne w książkach bliskie mi nie są, a trzy, że z tym poczuciem humoru wiadomo jak bywa. A jednak. Coś mnie przekonało. To chyba styl Pani Hanny, którym mnie kupiła. Prosty, lekki, kiedy trzeba dosadny. Niedopowiedzenia. Jakże potrafią namieszać w życiu, zranić, narobić bałaganu, który uprzątnąć nie jest łatwo. Bo jak budować związek, kiedy towarzyszy mu brak komunikacji lub kiedy między słowami ukrywamy to, co tak naprawdę chcemy powiedzieć? Kiedy nie mówimy partnerowi o tym, co czujemy, myślimy. Dusimy się, ale milczymy, bo tak jest łatwiej. Ile razy miałam ochotę potrząsnąć bohaterami, jakże irytował mnie sposób ich dialogu. Miłość to fundament, ale bez udanej komunikacji usycha. Słowami okazujemy emocje, dzielimy się nimi z drugą osobą. Bez nich do życia wdziera się samotność. Myślę, że o tym głównie jest ta historia, ale też o zadrach z przeszłości, i jak ciężko bez uporania się z nimi, oddychać pełną piersią. Ta książka nie zmusza w jakiś dogłębny sposób do refleksji i przemyśleń. Choć ja gdzieś między słowami starałam się ich doszukiwać, nie było ich za wiele. Trochę szkoda, bo znam tworczość Pani Hanny i wiem, że w swoich historiach potrafi zawrzeć trudne i ważne tematy obok których ciężko przejść obojętnie, oddając przy tym emocje. Mimo wszystko lekturę uważam za udaną. I jest tak pięknie wydana. Subtelnie i z klasą.