Światło nadziei Część 1

Wiecie za co kocham książki? Za emocje, które mi dają, za emocje których w życiu nie doświadczam i często nawet nie chciałabym doświadczyć. Mistrzynią wywoływania bardzo silnych doznań nerwowych jest Klaudia Max i jej seria "Czerń rubinu". "Światło nadziei 1" to kolejna książka Klaudii, którą obejmuje patronatem. Nie wiem czemu sobie to robię, może jestem masochistą, która lubi cierpieć i płakać?

Luiza straciła naprawdę wiele: wiarę w ludzi, miłość swojego życia i godność. Po utracie tego ostatniego nie potrafi się pozbierać, zaszywa się więc u zaprzyjaźnionej czarownicy Ines, by w spokoju wulkanu, w słonecznych Włoszech zaznać choć odrobiny spokoju i bezpieczeństwa. Rzeczy, których dowiaduje się od wiedźmy, po raz kolejny wstrząsają jej życiem. Życie jest tak trudne, ale musi przetrwać, musi żyć by ciągnąć dzieło Dawida, by praca i poświęcenie dowódcy nie poszło na marne.

Ten tom skupia się nie tylko na Luzie, tym razem spojrzymy na związek Dot i Drwala oczami kogoś innego. Odkryjemy jak mocne jest ich uczucie i że nawet na dnie piekieł, nawet w wymiarze demonów miłość jest największą potęgą.

Max zrobiła to po raz kolejny, po raz kolejny połamała bohaterkę, połamała moje serce a w dodatku zniszczyła moje wyobrażenie o NIM. Nie no dobra ja mam wciąż nadzieję i dopóki świeci tytułowe Światło dotąd tą nadzieję będę mieć.

Wciągająca opowieść, w której emocje leją się strumieniami, a uczucia deptane są wielkimi buciorami. Uwielbiam styl Max i jej książki polecam i biorę w ciemno, ta dziewczyna nigdy nie zawodzi i daje nam, czytelnikom wszystko czego szukamy w dobrych książkach. Szczerze mówiąc nie do końca umiem określić jaki gatunek ma ta seria bo jest to zarówno dramat, fantastyka, romans jak i sensacja. Takie prawdziwe kombo, które nie pozwala czytelnikom odłożyć powieści choćby na chwilę.

Klaudia w końcu uraczyła mnie dalszą częścią przygód Dot, bo po zakończeniu poprzedniego tomu miałam chęć jej coś zrobić. Czy tym razem jest lepiej? Cóż, przeczytajcie do końca, a się przekonacie.

W tej części mamy wiele retrospekcji odnoście Luizy i Dawida. Razem z bohaterką przeżywamy wszystko ponownie. Dla mnie to super pomysł, bo mogłam sobie przypomnieć początki znajomości naszych zakochanych.

Wszyscy twierdzą, że nie można rozpamiętywać przeszłości cały czas, lecz moim zdaniem to było potrzebne Luizie. Po traumatycznym wydarzeniu przyda jej się trochę miłych chwil nawet we śnie.

W międzyczasie dzieje się coś, co zmusza ją do powrotu do Ośrodka. Znaleziony martwy wilkołak jest tylko początkiem tego, z czym muszą się zmierzyć Wojownicy.

Dodatkowo Wiktor, ojciec Luizy coś przed nią ukrywa. Nie on jeden, bo dziwne zachowanie zauważa się u kilku osób. Co takiego skrywają?

Ciekawość nie pozwoliła mi odłożyć książki, choć na chwilę. Miałam nadzieję, że dowiem się czegoś konkretnego.

Autorka postanowiła mi jednak zagrać na nosie i zakończyć w takim momencie, że do tej pory nie wiem co powiedzieć. A właściwie jedno mi przychodzi na myśl: A nie mówiłam!!

Lubię świat, jaki wykreowała Klaudia i z chęcią bym go nie opuszczała. Pochłania mnie na całego. Tam kryje się tyle tajemnic do okrycia, że nie sposób się nudzić przynajmniej w moim przypadku.

Polecam zagłębić się w umysł Luizy, gdyż to dosyć ciekawa i złożona postać. Chwilowo zagubiona, lecz spokojnie jestem pewna, że pokażę jeszcze, na co ją stać.