Światłość i mrok

Powieść, która zawiera w głównej treści walkę o miłość, z reguły bywa przeważnie bardzo różnie odbierana, a czasem nie każdemu czytelnikowi może przypaść do gustu.

Twórczości Pani Małgorzaty Niezabitowskiej nie miałam możliwość poznać, ale oczekiwałam, po niej szczerze powiedziawszy, że zaskoczy mnie czymś, co lubię i co może być wyjątkowe, mniej znane lub bardziej, a jednak opisze to w sposób taki, który mnie zainteresuje również od strony konstrukcji budowy i estetyki barwności zdań, języka przekazu zawartego u występujących bohaterów, których można polubić bardziej, zaprzyjaźnić się z nimi lub wcale ich nie zaakceptować.

Światłość i mrok to powieść inna niż wszystkie, które miałam okazje przeczytać nie ze względu na występującą dużą liczbę stron, ale opisywane wątki przez autorkę tworzone były z dozą niepewności.

Powieści tej nie czyta się szybko, gdyż zamieszczona w niej mała czcionka utrudnia czytanie i czasem powraca się ponownie do przeczytanego wątku. Czcionka większa ułatwiłaby zdecydowanie czytanie.

Nie spodobało, mi się również to zabrakło odnośnika wyjaśnienia znaczenia słów, zwrotów, jakimi posługiwali się w gwarze codziennej bohaterowie, które powinny być zamieszczone na tej samej stronie co czytany tekst, a nie dopiero na samym końcu należy zaglądać za każdym razem do słownika, aby sprawdzić, co oznacza dane słowo.

Okładka książki podoba mi się. Zamieszczona na samym początku mapka była dla mnie nieczytelna.

Informacje dotyczące prezentacji twórczości autorki były wykonane przejrzyście.

Podziwiam autorkę za to, że podjęła się skonstruować świat pełen niepewności jutra, występujące tradycje wielokulturowe, które nie zawsze bywają do zaakceptowania tak od razu, bo są trudne w ich rozumieniu.

Nie dziwię się, że Jan potrzebował tłumacza, bo ja sama też z takiego bym bardzo chętnie skorzystała i to, że z niego i jego komunikatywności nie nudziłabym się w jego towarzystwie.

Przewodnik Jana jest dla mnie wyjątkowy, bo ma wiedzę, cierpliwość i spokój, dzięki temu nie można się pogubić.

Tak naprawdę Jan łatwego zadania nie miał łatwego zadania i powierzonej mu misji przez jego przyjaciela został wystawiony na pewną próbę, która dała wiele do myślenia nawet mi jako odbiorczyni tego, co się wydarzyło, zabłysnęło, a co najważniejsze dawało mocną adrenalinę.

Zadawałam sobie właściwie podczas czytania pytania, który bohater zrobił na mnie pozytywne wrażenie i dlaczego, co bym zmieniła u bohaterów, których mniej polubiłam, co mi dało poznanie ich, czy też zachowałabym się w podobny sposób, gdybym była na miejscu Jana?

To była dla mnie osobiście trudna książka w całościowym odbiorze, bo rozumiałam ich postępowanie, to, co czują, to, co myślą, ale co najistotniejsze, że do samego końca byłam, wytrwała jak się zakończy ta z nie pozoru niezaplanowana miłość.

Autorka zadbała o to, aby co poniektórzy skonstruowani bohaterowie byli barwni, a z czasem zasadowi, co było dla mnie nie do pojęcia tak od razu.

Brat Chany Chaim bardzo mi się spodobała w nim otwartość, odwaga, zdarzyło mu się zabłądzić, jak wielu z nas, gdyż jest to normalne i naturalne zachowanie, bo można później wyciągnąć właściwe z niego wnioski.

Najbardziej kibicowałam Chanie, bo jak tu jej nie lubić, za delikatność, pracowitość, wrażliwość, piękny śpiew, znajomość literatury.

Interesujące były dla mnie przemyślenia bohaterów i dzięki nim mogłam dokonać oceny, jacy oni są, co ich denerwuje, co cieszy w tym świecie wielokulturowym pełnym zawirowań.

Nie zabraknie w tej oto powieści zwrotów akcji wypełnionych dreszczykiem emocji, które dają wiele do przemyślenia, gdy pokonuje się wiele przeszkód, a jedynie mając na względzie i żyjąc nadzieją, że będzie to upragnione szczęście, którego się wytrwale i dzielnie oczekuje.

Czy będzie szczęście towarzyszyło do samego głównym bohaterom Janowi i Chanie warto, się o tym przekonać czytając tę powieść?

Małgorzata Niezabitowską nie zawodzi i przenosi czytelników do bardzo ciekawych czasów tuż przed wybuchem II Wojny Światowej, czasów niby spokojnych, kolorowych, wielokulturowych, a jednak pełnych napięć i niepokojów oraz śmiertelnego niebezpieczeństwa. Szóstka głównych bohaterów opowiada swoją historie, choć tak naprawdę to jedna historia wszystkich bohaterów mieszkających obok siebie w niewielkim miasteczku Kołki. Ten zabieg dał niesamowity efekt, pokazał przekrój ówczesnego społeczeństwa, problemy jakie mogły się między ludźmi wtedy tworzyć, ale oprócz samych emocji mamy tu bardzo solidne i atrakcyjnie podane tło historyczne dzięki czemu doskonale rozumiemy kontekst i podłoże zdarzeń oraz ich przeżyć. Trudno się od tej historii oderwać tak samo, jak trudno jej nie docenić. To była wspaniała literacka przygoda.

Zaczęłam czytać tę powieść obyczajową i początkowo wydała mi się lekka, w sam raz na leniwe letnie wieczory, ale im bardziej wchodziłam w tę historię, narastał we mnie niepokój i autentyczny strach o bohaterów i ich losy. Autorka nie przestaje nas zwodzić i zaskakiwać, każdy głos, a więc każdy z sześciu bohaterów książki wnosi do tej złożonej, wielowymiarowej, rozbudowanej historii coś innego, świeżego, każdy z nich to nieco inna opowieść, mentalność i wrażliwość dzięki czemu czyta sie ją bardzo szybko, a do tego z ogromną przyjemnością. Nie ukrywam, że dałam się jej zaskoczyć i nie żałuję ani chwili spędzonej z historią Chany i Jana, Aleksandry, Dimy, Anny i Aleksandra, a wręcz przeciwnie - wszyscy stali mi się jakoś dziwnie bliscy. Muszę przyznać, że wzbudziła we mnie dużo niepokoju, zwłaszcza pod sam koniec, kiedy do Kołek nadchodzi wieść o wojnie, która ma się rozpocząć lada dzień? Nie wyobrażam sobie co czują ludzie, którzy muszą stawić czoła takiej wizji tym bardziej teraz, kiedy tuż za naszą granicą rozgrywa się dramat podobny do tego, jaki 100 lat temu przeżyli ludzie żyjący na Wołyniu i w Galicji.. Oby historia się nie powtórzyła :(

Od czasu do czasu na mojej domowej książkowej ogromnej swoją drogą półce pojawia się tytuł, który zdawałoby się, będzie musiał długo odczekać zanim wezmę go w swoje wybredne ręce i poświęcę mu czas. Znalazł się tam może przypadkiem, może z jakiegoś ważnego powodu ? Mialem tak właśnie z powieścią Małgorzaty Niezabitowskiej, nie chciałem przeczytać jej od razu, chciałem tylko zerknąć i przeczytać kilka zdań i te kilka pierwszych zdań tak mnie zaintrygowały, że już nie mogłem odłożyć jej z powrotem - przeczytałem na jednym wdechu, dałem się porwać nie tylko historii 6 bohaterów, ale całej tej powieściowej kreacji, językowi, który tak rzadko dziś chwyta człowieka za serce - zachwyca.

Ta powieść to bardzo miłe zaskoczenie zarówno dla tych, którzy lubują się w podobnych powieściach o ludziach, których już nie ma wśród nas lub jest ich niezwykle mało - o ziemianach, dobrze wychowanych, wykształconych, posłusznych rodzicom i o Żydówkach, których los wyznacza ortodoksyjna religia. Obok nich, wcale nie tak dawno jeśli by o tym pomyśleć mieszkali też Ukraińcy - przyjaciele, sąsiedzi, którzy z dnia na dzień stali się największymi wrogami. Można z niej nie tylko skorzystać na poziomie estetyki literackiej, ale też wiedzy historycznej co znacznie przydaje jej wartości.

,,Światłość i mrok" to bez wątpienia pozycja wyjątkowa, autentyczna w swoim nieustępliwym klimacie, ciekawa na tyle, że żal było mi ją kończyć, ale sądząc po zakończeniu mogę wyczekiwać kolejnej części, co niezmiernie mnie cieszy.

Czego w tej powieści nie ma! Mamy tu i historię Polski (39 rok) podaną na tacy dzięki której nie musimy wertować opasłych tomiszczy, bo autorka nas tu pięknie wyręcza i zwięźle oraz posługując się historiami ludzkimi wykłada - jak to między Polakami, Ukraińcami i Żydami kiedy jeszcze mieszkali dom w dom było. Jest też namiętność, zakochanie, intrygi, pasja, ciekawość życia bohaterów, w większości młodych, niedoświadczonych, chcących żyć w pokoju, głodnych wrażeń - takich samych jak dzisiejsi tyle że mam wrażenie - lepiej wychowanych. Piękny język to kolejna nieodzowna, unikalna część tej książki, bo inaczej mówią tu żydzi, inaczej Polacy dzięki czemu jest niezwykle barwnie i ciekawie. Dzięki tej powieści można nie tylko spędzić fajnie czas, ale też wiele się dowiedzieć, a to cenię sobie najbardziej.