Święto ognia (Wydanie filmowe)

"Oczywiście wiem, że to są dość odważne marzenia, ale ja się w marzeniach nie zamierzam hamować nic a nic na to ja mam po prostu zbyt szalony charakter. Jak marzyć, to na całego."
Świat Nastki zamknięty jest w solidnych ramach okna, gdzie "za­wsze mogę li­czyć na coś cie­ka­we­go, co się wy­da­rzy". Przykuta od wózka dwudziestolatka z mózgowym porażeniem dziecięcym wnikliwie obserwuje świat, bo jak sama twierdzi "najważniejsze jest dobrze patrzeć".
Łucja marzy o karierze w balecie. Ciężką pracą i niebywałą ambicją stara się otrzymać pierwszoplanową rolę w spektaklu na deskach Teatru Wielkiego.
Jakub Małecki oddaje głos tym, którzy na co dzień są niewidzialni dla świata. Portretując obraz rodziny naznaczonej niepełnosprawnością otwiera oczy na wiele spraw, wzruszając celnością spostrzeżeń. Historię Łabendowiczów poznajemy z perspektywy samotnego ojca oraz jego córek. Przepiękna relacja sióstr oparta na bezgranicznej miłości, oddania wyjątkowej więzi. "Jedna idzie przez życie jak burza, druga ma swój cia­sny świat." Chodź bardzo się różnią to "Obie się si­łu­je­my ze swoim cia­łem", każda na swój własny sposób. Perspekrywa Nastki zaraża nas optymizmem i zwraca uwagę na to, co umyka w codziennym pędzie.
Autor z właściwą sobie wnikliwością przekazuje w nasze ręce historię, która nie daje o sobie zapomnieć i pozostaje w nas długo po zamknięciu. Niepełnosprawność dziecka, temat tak bardzo bliski mojemu sercu, poruszył we mnie te najwrażliwsze struny. Samotność, niepewność, nieustanna walka ze słabościami. Obawy targane skrajnymi emocjami i przeciwnościami.
To poruszająca historia, którą każdy z czytelników odbierze inaczej, w zależności od życiowych doświadczeń. Napisana z niesamowitą lekkością. Skłania do refleksji i chwili zadumy.

Ta książka to światy.
Trzy światy.
Trzy życia zamknięte w trudnej prozie egzystencji.
Trzy jednostki, które gubią się w meandrach ludzkich wyborów i decyzji.
Dwie siostry i ojciec. Rodzina.
Naznaczona zmaganiem się i walką z losem, który doświadcza ich cierpieniem.

Ta książka to Nastka.
Jej widok z okna.
Jej podwórko.
Doświadczanie życia poprzez obserwację ludzi.
To myśli i uczucia, których wypowiedzieć nie może.
Trzy marzenia zamknięte w chorym ciele.
Jej niezwykła otwartość i zachwyt nad niuansami.
? Drap-drap-drap, drapią małe nóżki gołębia o parapet ?.

Ta książka to Łucja.
Jej taniec.
Ucieczka w sztukę ukrywania swoich emocji.
To poczucie żalu.
Łaknienie ojcowskiej uwagi.
To miłość bezkresna do siostry.
Najmocniejsza, jaką można poczuć.
Szukanie siebie, determinacja, walka z bólem i chęć ukazania swojej wartości.

Ta książka to rozpacz ojca.
? Skrojona pod takich jak on ?.
Z jednej strony bezbronność i kruchość chorej Nastki, zatracenie się w jej chorobie.
Z drugiej, odstawienie Łucji na bok wraz z jej marzeniami.
To tęsknota za żoną.
W nienawiść ucieczka.
W alkohol.
Bo kochali się ? za bardzo ?.
Bo kochali się ? nienormalnie ?.

Ta książka to ja.
Moje myśli, doznania, pragnienia.
Mój taniec emocji.
Próba zrozumienia swoich lęków.
Tańczę jak Łucja w swoim balecie życia.
Na podwórko moich doznań patrzę jak Nastka.
Rozpaczy czasem się oddaję jak ich ojciec.
By żyć, po prostu żyć. Jakkolwiek.

Często wracam do tej książki.
Za każdym razem odkrywam w niej coś mojego, a jej głębokość dotyka najczulszych zakamarków mojej wrażliwości.
Jest mi bliska jak żadna inna.
? Święto ognia ? to najpiękniejsza, najbardziej smutna opowieść jaką przeczytałam w życiu. Ale też najbardziej nadzieją przepełniona.
Czasem wydaje mi się, że nic, co mogłabym o niej napisać, nie odda w pełni emocji, jakie czułam podczas tej lektury.
I to piękne filmowe wydanie robi niesamowite wrażenie.