Świst umarłych

Pewnego deszczowego poranka spokój rodziny O?Reganów został bezpowrotnie zachwiany. Trzech mężczyzn w kominiarkach dokonało porwania Kierana ? sierżanta Policji i brutalnie go zamordowało. Ciało zostawili ? o ironio ? na cmentarzu, wcześniej pozbawiając go głowy, a w krtani umiejscowili flet. Zbrodnia ta była sygnałem, że donosicielstwo, zwłaszcza na kolegów po fachu, nie popłaca. Wkrótce sypią się kolejne głowy, a bestialscy mordercy są zawsze o krok przed organami ścigania. Czy policjantom z Garda Sochiana uda się ochronić pozostałych sygnalistów przed niemal pewną śmiercią?

?Świst umarłych? nie była moją pierwszą stycznością z piórem autora, za to pierwszy raz wzięłam do ręki pozycję z cyklu z Katie Maguire i czuję się całkiem usatysfakcjonowana. Akcja książki zaczyna się z naprawdę grubej rury ? porwanie, piła mechaniczna, krew, odcięta głowa. Brzmi ciekawie i takie też jest, ale nie na długo. Wątek kryminalny przeplata się ze skomplikowanym życiem osobistym głównej bohaterki. Nie miałam styczności z poprzednimi 7 częściami cyklu, jednak nie okazało się to wielkim problemem, ponieważ autor wtrącił wiele podpowiedzi, które pomogły się zasymilować w tej powieści. Zdecydowanie najmocniejszą stroną tej książki są sceny mordów, pozostałe są dosyć przeciętne, a czasem nawet nudne. Autor rozpieścił czytelnika brutalnością, więc kiedy jej brakowało fabuła nieco się ciągnęła. Odnosząc się do nieco mniejszych wad ? czasami miałam wrażenie, że czytam erotyk. Sceny seksualne były bardzo drobiazgowe, ale na szczęście było ich zaledwie kilka. Mały problem sprawiły mi także bardzo nietypowe nazwiska bohaterów, których nawet nie starałam się wymówić, a co dopiero zapamiętać.

Graham Masterton ani trochę nie oszczędza swoich bohaterów. ?Świst umarłych? to książka, w której trup ściele się gęsto, akcja pędzi z niesamowitą prędkością, ale nie brakuje tu także przystanków ? czasem zbyt długich. Po poprzednie części cyklu z nieustępliwą Katie Maguire z pewnością sięgnę w momencie, kiedy zapragnę niewymagającej lektury i w takim też charakterze polecam ?świst umarłych?.

"Nigdy nie jest tak źle, żeby nie mogło być gorzej."

Irlandia nie może uchodzić za wzór praworządności skoro wiele afer w policji dotyczy korupcji, nadużywania wpływów i współpracy z przestępcami w zamian za korzyści materialne.

Pięciu odważnych, honorowych i uczciwych do bólu funkcjonariuszy decyduje się zeznawać przeciw swoim kolegom. Wielu osobom zależy, by prawda nie wyszła na jaw, więc nauczka dana sygnalistom musi być dotkliwa i tak straszna, by już nikt nie odważył się zgłaszać jakichkolwiek uchybień.

Gdy zostają odnalezione zmasakrowane zwłoki, z odciętą głową i zatkniętym w szyję fletem, prowadząca śledztwo Katie Maquire, za wszelką cenę chce odkryć sprawców i zapewnić bezpieczeństwo pozostałym mężczyznom. Komu może zaufać, skoro pracuje wewnątrz tego psującego się organizmu? Czy sama nie ściągnie na siebie niebezpieczeństwa?

Do sprawy sygnalistów dochodzą ciekawe wątki związane z życiem osobistym pani nadkomisarz i problemami, w które wpadli jej partner i ojciec.

Tak brutalnie i krwawo może być tylko u Mastertona, ale jak to się czyta?

"Złość ma zawsze swoje konsekwencje, nawet jeśli usprawiedliwiona."

Graham Masterton ma tak wyćwiczone pióro, że każda jego powieść zachwyca narracją i wytwarzanym klimatem. Zgrabnie przybliża opowieść, nie mamy problemów ze śledzeniem akcji, niemal natychmiast wkręcamy się w przebieg zdarzeń, z napięciem obserwujemy, co przydarzy się bohaterom. Mrocznie i zatrważająco, tak jak na horrory, thrillery i kryminały przystało. Intensywnie odbieramy prezentowane zło, które nie ucieka od brutalnych, drastycznych i zwyrodniałych zachowań, wydaje się rosnąć w miarę kolejnych incydentów. Te wszystkie elementy przemawiają na plus powieści.

Pomysł na fabułę charakteryzuje się pewną nietuzinkowością, co prawda mamy lekkie powielanie utartych schematów, ale takimi zasadami kierują się wielotomowe serie, zwłaszcza te, które nie tylko podsuwają kryminalną zagadkę do rozwiązania, ale również wabią intrygującym życiem kluczowej postaci. Niektóre punkty scenariusza wydawały się mało przekonujące, zbyt oderwane od rzeczywistości, zaskakiwały łatwą do rozszyfrowania koncepcją, choć nie można im odmówić zapętlenia akcji, zagęszczenia zdarzeń, wielowarstwowej otoczki. "Świst umarłych" jest przygodą z dreszczykiem, wyrazistą kluczową postacią, ostrym detektywistycznym wyzwaniem, posępną nutą ciemnej sfery ludzkiej duszy. Dostarcza ciekawych wrażeń, zwłaszcza jeśli poznało się poprzednie tomy, ale i bez rozeznania w nich czerpie się przyjemność czytelniczą.

Ludzie mają skłonność do eliminacji z szeregów tych, którzy nie potrafią spasować się z grupą, zwłaszcza kiedy system wartości wykluczanej jednostki nie pokrywa się z przyjętym przez tłum wzorcem zachowań. Potraktowane w makabryczny sposób zwłoki policjanta stają się ogniwem inicjującym kolejne morderstwa. Prowadzone przez Katie Maguire śledztwo nie należy do łatwych, długo nie udaje się trafić na znaczący trop, wcielić się w psychikę sprawcy, tym bardziej, że dowody sugerują o istnieniu wielu źródeł zła. Jakby tego było mało, nadkomisarz musi uwzględnić możliwość zdrady w szeregach własnej grupy zawodowej. Konieczna jest wyjątkowa ostrożność i delikatne lawirowanie wokół przeciwników docierania do prawdy.

Thriller a?la Masterton.

?Świst umarłych? to kolejna thrillerowa odsłona cyklu z Katie Maguire w roli głównej. Pani nadkomisarz ma pełne ręce roboty ? i to roboty nad wyraz niebezpiecznej, tropi bowiem nie tylko gangsterów i dealerów narkotykowych, ale także zdrajców na własnym podwórku, sprawa bowiem łączy się z wątkiem korupcji w policji. Historia zaś rozpoczyna się wraz z odkryciem makabrycznego znaleziska na miejscowym cmentarzu?

Owo znalezisko to zwłoki sierżanta Kierana O?Regana. Funkcjonariusz miał dostarczyć kluczowe dowody w sprawie korupcji w szeregach policji ? ktoś go ewidentnie uciszył? Makabryczność tego zabójstwa polega na tym, że sierżant został pozbawiony głowy, a w jego gardło wepchnięto flet ? czytelny znak dla innych chcących ujawnić prawdę, który głosi, że każdego kto spróbuje sypać czeka podobny los. Dla interesów pewnych osób ewidentnie najlepiej będzie, żeby pozostali nie sypali i ?nie świszczeli?? W tym momencie do akcji wkracza nadkomisarz Katie Maguire, sprawa korupcji łączy się bowiem nierozerwalnie z kwestią przyskrzynienia pewnego dealera narkotyków, którego za kratki wpakowała właśnie Maguire. Nadkomisarz jest zdeterminowana żeby wyjaśnić sprawę i doprowadzić ją do końca. Zaczynają jednak ginąć inni ludzie? A sama Maguire wpada w poważne tarapaty i niebezpieczeństwo, które może ją dopaść w każdej chwili.

Przyznam szczerze, że to moje pierwsze doświadczenie z książkami Mastertona w konwencji thrillera. Ciekawe doznanie czytelnicze, aczkolwiek zupełnie inne niż flagowe tytuły tego pana, jak cykl ?Manitou?, czy ?Tengu? lub ?Kostnica?. To ewidentnie nie jest horror, do której to konwencji u Mastertona przywykłem. Z horroru ostała się tutaj makabra i brutalność ? znaki rozpoznawcze Mastertona ;) Cała reszta natomiast jest w porządku. Jeśli spróbuje się zapomnieć o nazwisku autora na okładce i w konsekwencji o wszystkim, do czego nas przyzwyczaił, to lektura sama w sobie jest naprawdę zajmująca.

Książkę czyta się całkiem przyjemnie. Fabuła stoi na dobrym poziomie, akcja toczy się w przyzwoitym rytmie - tytuł mnie przekonał :) Wielbicielom gatunku może nieco przeszkadzać styl Mastertona, w którym co jakiś czas przesadza on trochę z makabrą i nieco topornie kręci sterem opowieści kiedy ma wykonać zwrot fabularny, ale to jest jak najbardziej do przełknięcia. Ważne jest także to, że tym razem ? co zapewne wynika z przyjętej konwencji ? Masterton nie zahacza momentami o kicz, co ma czasem miejsce w innych jego książkach (zwłaszcza w horrorach). Thriller jako gatunek kiczu raczej nie toleruje ;)

Jest dobrze, a zatem polecam :) Ze swojej strony dodam jeszcze, że zapewne sięgnę też po inne części cyklu z Katie Maguire w roli głównej ;)

ZMARLI NIE MÓWIĄ, ZMARLI ŚWISZCZĄ

Graham Masterton to nazwisko kojarzone albo z horrorami, albo z erotyką. Czasem jednak zdarza się mu popełnić coś innego, od powieści historycznych zaczynając, na thrillerach skończywszy. W tym ostatnim gatunku musiał chyba poczuć się dobrze, bo nie tylko stworzył m.in. serię powieści o Katie Maguire, ale też wyszedł mu z tego najdłuższy cykl w jego karierze. I to cykl jakże udany. Udany też jest najnowszy tom więc jeśli lubicie mocne opowieści z dreszczykiem, powinniście go poznać.

Odcięta głowa. Flet wciśnięty do gardła. Cmentarz. Tak zaczyna się kolejna, kto wie czy nie najcięższa sprawa w karierze Katie Maguire. Zabity to bowiem policjant, który miał zeznawać w sprawie o korupcję. Ale jak wiadomo, nigdzie nie lubi się ludzi, którzy donoszą na swoich i policja nie jest wyjątkiem. Kto wie czy nie wręcz przeciwnie. Dlatego, kiedy Katie angażuje się w śledztwo, nie każdemu się to podoba. A tymczasem ofiar przybywa?

Masterton to autor mający tendencję do dziwnych, często zupełnie nietrafionych pomysłów, kiepskiego rozwiązywania fabularnych i naciąganych wątków. Owszem, to domena pisarzy zajmujących się horrorem i fantastyką ? weźmy choćby książki Stephena Kinga, w których dobre zakończenie bywa jedynie chlubnym wyjątkiem ? jednak Brytyjczyk ma do tego szczególny talent. Ale nawet wtedy potrafi jakoś z tego wybrnąć. Bo czego by o nim nie mówić, potrafi pisać, a co za tym idzie potrafi także wywoływać mnóstwo emocji, nawet w takich momentach. Do tego dochodzi napięcie i brutalność, które naprawdę robią wrażenie, a przy okazji całość czyta się lekko, szybko i z dużą przyjemnością.

I to właśnie czeka na Was w ?Świście umarłych?. Spójrzcie tylko na ten tytuł i opis ? brzmi nieco komicznie. A jednocześnie całość jest jednocześnie mroczna, mocna, momentami makabryczna i pełna grozy. Oczywiście nie tej paranormalnej, tylko przyziemnej, ludzkiej. Zwykłego, człowieczego bestialstwa potrafiącego przerazić bardziej, niż duchy, wampiry czy co tam jeszcze wymyślicie. Zresztą niniejsza powieść do typowy, wzorcowy thriller. Przełamany tytułowym motywem, który może i wydaje się nieco przekombinowany, ale stanowi całkiem ciekawy element i pewne odświeżenie skostniałego gatunku.

Poza tym całość jest przecież świetnie napisana i wręcz sama się czyta. Dla miłośników mocnych wrażeń na długie pseudo zimowe wieczory to powieść jak znalazł. A przy okazji to kolejny znakomity dowód (i kolejny Mastertona), że nawet współcześnie w thrillerach zdarzają się świetne rzeczy. Tradycyjnie polecam więc gorąco.