Szamański twist

?Szamański twist? ma nieco inną konwencję niż wcześniejsze tomy. Aneta Jadowska oddała część narracji Kurczaczkowi i Sępowi, co przyniosło doskonały efekt. Gdyby nie to, niedomyślny Witkacy nie mógłby przybliżyć czytelnikowi niektórych aspektów życia i przemyśleń Sępa, a te są bez wątpienia najlepszym elementem książki. Pokusiłabym się nawet o stwierdzenie, że wszystko, co dotyczy Sępa, jest najmocniejszym punktem tej serii. To, jak ten bohater zmienia się na przestrzeni kolejnych części, to, jak próbuje poradzić sobie z przeszłością i teraźniejszością, jego relacja z Kojotem, Witkacym i Kurczaczkiem? Mówię wam, rewelacja! I przyznam szczerze, że nie spodziewałam się po Jadowskiej aż tak dobrego przedstawienia postaci. A motyw z Kojotem stojącym przed drzwiami mieszkania Sępa (kto czytał, ten wie) to wisienka na torcie wszystkich wydarzeń, które się między nimi rozegrały.
Żałuję, że z fabułą poszło gorzej. Chociaż może nie tyle gorzej, co? Rany, ten blurb wprowadza w taki błąd, że to aż przykre. Bo wiecie, problem polega na tym, że Smutek i Gniew panoszące się po Toruniu to tak naprawdę epizod. Główna akcja opiera się na czymś zupełnie innym. I ta historia jest świetna, ale rozumiecie ? teoretycznie nie o tym miała być książka, więc to trochę rozczarowujące. Poza tym ta główna oś fabularna jest mocna, powiedziałabym nawet, że to takie 16+ ze względu na dość dokładne opisanie funkcjonowania sekty i brutalne opisy, które wyżymają człowieka emocjonalnie. I znów, jakoś nie spodziewałam się, że autorka pójdzie w tak mocny i ciężki kaliber.
?Szamański twist? to trzeci tom (i w założeniu ostatni) trylogii szamańskiej autorstwa Anety Jadowskiej. Przyznaję jednak, że mam cichą nadzieję, że to nie koniec przygód Witkacego, bo aż się prosi, aby dać mu jeszcze trochę przestrzeni. W każdym razie polecam, bo jest to zdecydowanie najlepsza część ????
Dodam jeszcze tylko, że w ?Szamańskim twiście? oprócz zasadniczej fabuły znajduje się też dodatkowe opowiadanie ?Piekielna ortografia?, które chronologicznie rozgrywa się pomiędzy drugim i trzecim tomem. Znajduje się na końcu książki, więc warto się zastanowić, czy nie przeczytać go przed główną częścią. Ja tak zrobiłam i uważam, że to dobra koncepcja, bo kilka rzeczy wzięło początek właśnie z tego opowiadania.

Wielowątkowa powieść, której akcja toczy się w Toruniu. Witkacy próbuje się odnaleźć po przejściu na emeryturę i zaczyna działać jako detektyw. W swoim pierwszym zleceniu trafia na trop sekty.
Kurczaczek działa jako instagramowa influencenka, a poza tym wnosi dużo ciepła i spaja wszystkich bohaterów.
Pojawiają się też Sęp i Kojot, a zakończenie daje do myślenia jaka jest różnica między prawdziwą przyjaźnią, a toksyczną relacją udającą przyjaźń.
Dużo magii, duchów, demonów - bez wątpienia w tej książce znajduje się wszystko, co powinno się znaleźć w powieści fantasy, a nawet więcej ;)
Bardzo przyjemna książka z wartką akcją!

Dobrze, że powstał ten tom bo uratował ogół serii Szamańskiej. Znów wracamy do stylu z pierwszego tomu, czyli tajemnicy, magii, duchów i demonów. Pojawia się klient, który chce odnaleźć siostrę mieszkająca w sekcie. Cały ten aspekt wciąga czytelnika. Dodatkowo okazuje się, że to nie zwykła sekta a sekta z aspektem magicznym. Pojawiają się też nowe postacie, które urozmaicają historie. Są dość nietuzinkowe. Wśród tych postaci jest również słynny Kojot. Czytelnik w końcu go poznaje i sam może zmierzyć się z jego dziecinnym charakterem. Autorka wciąż zaskakuje nas humorem i stylem bycia bohaterów. Zachowują się dość naturalnie w kryzysowych sytuacjach i prawie każda ich decyzja jest w jakiś sposób logiczna. Końcówka historii potrafi wycisnąć kilka łez. Więź między postaciami jest tu naprawdę silna. To zakończenie jest zdecydowanie lepsze niż pierwotna wersja z drugiego tomu. Dobrze, że powstała i autorka zamknęła jakoś ich losy.

W tym tomie Witkacy musi znów mierzyć się z duchami, a do tego z klątwą, znikającym duchem opiekuńczym, szalejącymi Emocjami i swoim pierwszym zadaniem jako detektyw.
Akcja i fabuła jak zawsze nie zawodzą. Trudno tu narzekać na nudę. Wciąż się coś dzieje, każdy z bohaterów wplątuje się w nowe kłopoty, pojawiają się nowi przeciwnicy, z którymi trzeba się uporać i okazuje się, że nie wszystko jest takie, jak się wydaje.
Nie wiem jednak, czy to kwestia przerwy, jaką miałam w czytaniu, czy może tak rzeczywiście jest, ale ta część wydaje mi się słabsza od poprzednich dwóch, a szczególnie drugiej. Czegoś mi w niej zabrakło.
Jednak wciąż podoba mi się to, jak autorka kreuje swój świat oraz swoich bohaterów. I to nie tylko tych pierwszoplanowych, ale nawet tych, którzy zjawiają się na krótką chwilę. Każdy jest tak indywidualny i różny od pozostałych, że widać, jak wiele pracy włożyła w przygotowanie tej opowieści.
Jest to całkiem dobre zakończenie trylogii i trochę żałuję, że to już koniec. Jednak chętnie sięgnę po inne historie Jadowskiej, a może autorka kiedyś wróci jeszcze do Witkacego i Sępa, na co niecierpliwie czekam.

Długo musieliśmy czekać na finałowy tom przygód Witkaca. W końcu jednak nadeszła premiera "Szamańskiego twista", więc z wielką ochotą się za niego zabrałam. I się nie rozczarowałam ? Aneta Jadowska zdecydowanie trzyma formę. Książka obfituje w wydarzenia, nieustannie coś się dzieje, wiele tu zwrotów akcji, a liczne wątki przeplatają się i sprawiają, że nie da się nudzić. Wszystko w towarzystwie ciekawych, barwnych i charakternych bohaterów, obok których nie można przejść obojętnie. W ?Szamańskim twiście? pojawiają się też nowe postacie - Cy i Isa świetnie pasują do historii. Całość jest napisana z humorem, dzięki czemu nawet najcięższe tematy można bez trudu przełknąć. Powieść czyta się błyskawicznie i serdecznie ją polecam! Całą seria zasługuje na uwagę, prezentując ciekawe ujęcie pomysłu na lokalny szamanizm oraz wgląd do znanego już uniwersum. Protip: od tej trylogii można zacząć także nie znając innych książek Anety Jadowskiej. Polecam! :)

Książka podobała mi się na tyle żebym doczytała do końca z zaciekawieniem. Szamański Twist nie będzie jednak moją ulubioną częścią serii. Ciekawe motywy z poprzednich książek nadal tu są, ale postaci nie przypadły mi do końca do gustu. Pani Aneta Jadowska jak zwykle jednak formą i językiem sprawiła, że czytało mi się przyjemnie, a przecież to jest najważniejsze.

Kojot w mieście okazuje się stosunkowo drobnym i nieistotnym problemem, ponieważ Witkacy zaczyna pracować nad sprawą sekty, na czele której stoi ktoś wyjątkowo niebezpieczny. Na tyle, że nawet Sęp nie bardzo wie co robić i jak sobie poradzić, więc potrzebne są posiłki. Tylko skąd je wziąć, kiedy niewielu chciałoby pomóc Sępowi, a więc i Witkacowi?


Szamański twist ma bardzo fajnie poprowadzoną intrygę, a także sporą zagadkę i z przyjemnością można go czytać, zwłaszcza, jeśli poprzednie tomy Wam się podobały. Pod tym względem trzyma poziom całej trylogii, zgrabnie balansując miedzy prostymi rozwiązaniami, a tymi bardziej nieoczywistymi, więc nawet jeśli parę kwestii będziecie w stanie przewidzieć dużo wcześniej, to w całości pozostanie nadal tyle elementów zaskakujących, że nudzić się nie da. Muszę jednak przyznać, że samo zakończenie było mało satysfakcjonujące ? Jadowska budowała klimat grozy przez wiele stron, wprowadzając co rusz kolejne problemy, zagadki, nawarstwiając napięcie i pokazując, jak bardzo źle się to wszystko może skończyć. Efekt był taki, że kiedy przyszło co do czego, to okazało się, że generalnie poszło za prosto, a wiele wydarzeń przed wielkim finałem wydawało się groźniejszy, poważniejszych, zwłaszcza, jeśli osadzić je w kontekście snów bohaterów, które tworzyły naprawdę poważny klimat, a ostatecznie jakby zostały zapomniane.


Nie do końca przekonuje mnie postać Anity w tym tomie. Do tej pory była przedstawiana jako twarda i lubiąca swoją pracę babka. Na początku Szamańskiego twista ten obraz został w wiarygodny sposób przełamany i Jadowska wyraźnie ukazała, jak poważnym problemem dla kogoś takiego jest utrata pracy, późniejsze odżycie w związku z zaangażowaniem w sprawę Witkacego też świetnie wypada. Natomiast już samo zakończenie? Cóż, Anita nie do końca wie, jak się wszystko skończyło, zwłaszcza, że przed realnym sądem sprawcy nie staną. Nie wiemy, co wcisnął jej Witkacy, ale trudno mi uwierzyć, by kupiła jakieś bzdury, a przecież prawdy nie może poznać. Trudno też uwierzyć w ich ewentualną dalszą współpracę, zwłaszcza z Sępem, bo to prostu nie jest postać, która zaakceptuje wieczne niewiadome i ludzi przychodzących z oderwanymi od rzeczywistości problemami.

To na szczęście tylko jedna taka wpadka, bo cała reszta postaci wypada bardzo konsekwentnie. Witkacy jest świetnym bohaterem i myślę, że brakuje w polskiej fantastyce takich nieco wycofanych introwertyków, a na tle całej reszty bohaterów Thornverse wypada absolutnie wyjątkowo. Również Sęp wypada tu interesująco. Szczególnie mocno rozwinął się on w poprzednim tomie, wtedy też mogliśmy go dobrze poznać. W Szamańskim twiście sporo zyskuje dzięki spojrzeniu Wiktorii, która sporo wyjaśnia, analizuje i wydaje się go bardzo dobrze rozumieć.


Szamański twist to dobra książka, wciągająca, dobrze napisana i nadal zaangażowana społecznie ? Jadowska i tutaj dba o inkluzywność, reprezentację mniejszości, nienachalną dydaktykę. Jednak pojawia się w tej powieści mój typowy problem z twórczością Jadowskiej ? zawsze coś gdzieś mi zazgrzyta, coś się nie złoży w spójną całość. Jeśli jednak lubicie poprzednie tomy czy twórczość Jadowskiej w ogóle ? myślę, że będziecie się dobrze bawić

"Szamański twist" to już ostatnia cześć cyklu szamańskiego pani Anety Jadowskiej. Wielka szkoda, bo seria bardzo mi się podobała. Z książki na książkę możemy obserwować jak bohaterowie zmieniają się, dojrzewają, staja się wielowymiarowi.
W "Szamańskim twiście" nie zabrakło oczywiście akcji. Tym razem Witkacy podejmuje się swojego pierwszego zadania jako detektyw- musi odnaleźć sektę do której za młodu należał jego klient. Oczywiście okazuje się, że sekta ta jest silnie związana z magią i do pomocy Witkacy będzie potrzebował zarówno Kurczaczka, Sępa jak i jeszcze kilku pomagierów.
Sęp ma jeszcze też na głowie nie załatwione porachunki ze swoim bratem Kojotem, który czyha na jego życie wypuszczając na Toruń demony-Smutek i Gniew.
Jedynym minusem w tej części jest dla mnie rozwiązanie właśnie wątku Smutku i Gniewu, czułam lekki niedosyt.Cała reszta przygód bardzo mi się podobała. Fajne jest w książkach tej serii to, że próbując wydostać się nawet z bardzo ciężkiej sytuacji bohaterowie działają wspólnie i nawet ostatni obibok i lekkoduch dostaje druga szansę. Zaciekawiły mnie tez dwie nowe postacie- Cy i Isa i trochę mam nadzieję, że pojawią się znowu w innych książkach ze świata Thornu. A może osobna seria właśnie o nich? ;)
Polecam serię wszystkim, którzy lubią historie kryminalne zaprawione magią. Jeżeli tak jak ja odbiliście się od serii z Dorą Wilk i macie obiekcje czy cykl szamański wam się spodoba, to namawiam, aby jednak dać mu szansę. Seria o Witkacym jest dużo dojrzalsza i nie ma tylu irytujących elementów co w Heksalogii.

Zdecydowanie najlepszy tom z wszystkich trzech opowiadających o przygodach Witkacego. Żałuję, że to już koniec, bo nie wszystkie wątki zostały do końca wyjaśnione, np. zabrakło mi wyjaśnienia tego, czy Witkacy będzie z mamą Kurczaczka, czy jednak nie. Liczę na to, że jeszcze kiedyś zostanie wydany kolejny tom lub chociaż jakieś opowiadanie.
W ?Szamańskim twiście? podobało mi się to, że historię poznajemy oczami trzech bohaterów: Witkacego, Kurczaczka i Sępa. Zabieg ten pozwolił na dokładne zrozumienie, tego co przeżywają bohaterowie, jakie mają wątpliwości i uczucia.
Na końcu książki znajduje się krótkie opowiadanie: ?Piekielna Ortografia?, można przeczytać je na samym początku lub na końcu. Nie wnosi ono aż tak dużo do całej fabuły, ale jest miłym dodatkiem.
Oczywiście jak we wszystkich poprzednich książkach Anety Jadowskiej, można podziwiać ilustracje zrobione przez Magdalenę Babińską.
Podsumowując, jestem przekonana, że z całej trylogii o Witkacym, będzie zadowolony każdy fan autorki.

To moja pierwsza przeczytana książka tej autorki i muszę przyznać, że mi się podobała. Wprowadziła mnie w świat magii, duchów, demonów, klątw a nawet sekty. Bohaterowie są ciekawi, nietypowi i odważni. Każdy posiada wyjątkowe zdolności i potrafi się nimi sprawnie posługiwać. W książce znajdziemy wiele przygód, zagadek i będziemy trzymać kciuki za pozytywne rozwiązanie ich przez bohaterów. Warto podkreślić, że Pani Aneta bardzo ładnie i obrazowo opisuje nam świat magii, pobudza naszą wyobraźnię by jak najlepiej oddać jej rzeczywistość. Dialogi są również ciekawe, błyskotliwe, ale i zabawne. Autorka również wzbudza w nas emocje, przekazuje wiele prawd i daje nam do myślenia.

Niesamowita, zaskakująca, napisana tak, ze sztuka jest się oderwać. Uwielbiam te nowe wydania Jadowskiej, ponieważ ilustracje dodają klimatu. Niezapomniana lektura!