Szczęście

?Szczęście? przygniotło mnie dojmującym smutkiem, poczuciem beznadziei tak silnym, że musiałam odkładać tę powieść, ponieważ wysysała całą moją energię i pochłaniała radość niczym czarna dziura. Taką moc ma proza życia Agaty. Jako żona i matka jest umęczona, uwięziona w swoim nieszczęśliwym wnętrzu, przytłoczona obowiązkami, utratą niezależności finansowej i szarzyzną kolejnych dni. Ale trwa, trwa w tym wszystkim. Uczepiona obsesyjnych myśli o kochanku, którego największą, bo jedyną zaletą jest to, że? jest i czasem sprawia, że Agata czuje się potrzebna, ujawnia w swoich rozważaniach, że ani go szczególnie nie lubi, ani nie zachwyca się jego powierzchownością. Wspomnienia jej dzieciństwa są równie gorzkie, co jej bieżąca sytuacja, a jedyne jasne myśli dotyczą życia zawodowego, które oddała na rzecz rodziny.

Finał tej opowieści paradoksalnie jest najjaśniejszym jej punktem, choć same wydarzenia ciężko uznać za sukces. Jednak dla Agaty, latami tkwiącej w martwym punkcie, jest impulsem do zmian. Czy nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło..?

Cierpiałam czytając ?Szczęście?, czułam się przytłoczona i skrajnie przygnębiona. Dawno mnie tak żadna książka nie sponiewierała. Dość już miałam patrzenia na zwłoki marzeń, pragnień, potrzeb, uginającą się pod swoim nieszczęściem, zirytowaną i zmęczoną Agatę. A jednak chciałam, bardzo chciałam dowiedzieć się, co się z nią stanie, musiałam przeczytać do końca. I dostałam promyczek nadziei.

To ważna powieść, piękna w swoim smutku i bólu, ale tak trudna. Może okazać się terapią szokową, może być podręcznikiem dla tych, którym brakuje empatii, przebudzeniem dla zapominających o swoich marzeniach, ostrzeżeniem dla zapadających w zobojętnienie.